Η εταιρεία θεάτρου Mermix παρουσιάζει στο Θέατρο Αυλαία το έργο του Μιχάλη Δαρνάκη και της Μαρίας Λαφτσίδου “Εκκλησιάζοντες”. Πρόκειται για ένα σατιρικό και αδιαμφισβήτητα πολύ έξυπνο κείμενο που πραγματεύεται τη διαπλοκή ανάμεσα στις τρεις μεγάλες εξουσίες : την εκκλησία, την πολιτική και τη δημοσιογραφία. Η δράση λαμβάνει χώρα σε ένα μοναστήρι το οποίο λειτουργεί σαν ένας χώρος υπόθαλψης οικονομικών, σεξουαλικών και πολιτικών σκανδάλων. Αν και το κείμενο είναι γραμμένο από δύο νεαρά παιδιά, οφείλει κανείς να παρατηρήσει ότι πέρα από τη φρεσκάδα και το έξυπνο χιούμορ που διατρέχει το κείμενο, υπάρχει και μια ευχάριστη ωριμότητα. Η ωριμότητα του να μην προσβάλλουν ούτε το θρησκευτικό αίσθημα των θεατών ούτε να ευτελίσουν τα θέματα που διαχειρίζονται.
Η σκηνοθεσία της Μαρίας Λαφτσίδου είναι εφευρετική και παίζει με το κείμενο σε επίπεδο εικόνων ακροβατώντας ευχάριστα ανάμεσα στην πραγματικότητα και το συνειρμικά παράλογο. Η παράσταση είναι σαν μια σύγχρονη επιθεώρηση- σάτιρα και σκηνοθετικά τονίστηκαν και τα δύο αυτά στοιχεία.
Οι χορογραφίες του Μάριου Μιλτιάδου και η “σέρα” του Γιώργου Μιχαηλίδη καθώς και η μουσικές επιλογές της παράστασης είναι έξυπνα τοποθετημένες και προωθούν το επιθεωρησιακό καθώς και το κωμικό στοιχείο της παράστασης.
Το σκηνικό του Νίκου Καλαϊτζίδη κινείται σε αφαιρετικό στυλ και υπηρετεί λειτουργικά την παράσταση κρατώντας ένα απρόσωπο στυλ που βοηθάει στο να μην υπάρχουν άμεσες αναφορές στην εκκλησία κι έτσι να κρατηθεί η απόσταση, όπως ακριβώς είναι και η επιλογή του κειμένου. Ωστόσο οφείλουμε να πούμε ότι μας έλειψαν οι αισθητικές παρεμβάσεις που θα έκαναν την παράσταση πιο ενδιαφέρουσα εικαστικά. Το γκρι σκηνικό κάνει την παράσταση να μοιάζει λίγο “φλατ”. Επίσης σε συμβολικό επίπεδο δεν φαίνεται να παραπέμπει πουθενά. Νομίζουμε ότι η χρήση κάποιων, έστω στοιχειωδών, σκηνικών αντικειμένων θα προσέθετε και θα βοηθούσε τους θεατές να ταξιδέψουν σ’ αυτόν τον συμβατικά έστω εκκλησιαστικό τόπο.
Υποκριτικά οι έξι ταλαντούχοι ηθοποιοί: Νίκος Βατικιώτης, Δημήτρης Δάγκαλης, Νίκος Τσολερίδης, Σταμάτης Στάμογλου, Ανδρέας Μαυρίδης και Μιχάλης Δαρνάκης υπερασπίζουν εξαιρετικά το ρόλο τους και πρόσφεραν μοναδικές στιγμές γέλιου. Η ενέργειά τους γεμίζει τη σκηνή και παρασύρει τους θεατές . Ο Μιχάλης Δαρνάκης σαν Καλλιόπη είναι πραγματικά απολαυστικός. Ένα στοιχείο ωστόσο που πιστεύουμε ότι πρέπει να προσεχθεί από τους ηθοποιούς είναι μέσα στην ταχύτητα του σώματος και των σκηνικών εναλλαγών να μην χάνεται το κείμενο. Κάποιες στιγμές δυσκολευόμαστε να καταλάβουμε αυτά που λέγονται.
Στο σύνολό της μια έξυπνη, ενδιαφέρουσα και καλοδουλεμένη παράσταση. Μια παράσταση που σίγουρα μπορεί ο θεατής να ταυτιστεί με όσα βλέπει και ακούει, να γελάσει (πολύ) και ταυτόχρονα να προβληματιστεί.
Επίσης πρέπει να πούμε ότι είναι μεγάλη χαρά όταν βλέπουμε ν’ ανεβαίνουν σύγχρονα κείμενα από ταλαντούχους ανθρώπους της πόλης μας που μιλούν για θέματα που μας αφορούν. Είναι ένας ευχάριστος αντίποδας και μια μορφή ισορροπίας για όλα αυτά τα κείμενα που παίζονται αιώνες τώρα, και που όσο αξιόλογα και διαχρονικά κι αν είναι μπορεί να μας προσφέρουν απόλαυση αλλά τις περισσότερες φορές δεν μπορούμε να ταυτιστούμε μ’ αυτά.
Πληροφορίες ημέρες και ώρες παραστάσεων εδώ