Ύστερα από τις sold out εμφανίσεις τους στην Αθήνα, η Ελευθερία Αρβανιτάκη, μια από τις κορυφαίες μας ερμηνεύτριες κι ο Νίκος Πορτοκάλογλου, από τους σημαντικότερους σύγχρονους τραγουδοποιούς, συνεχίζουν το μουσικό τους ταξίδι και συναντώνται για πρώτη φορά στη Θεσσαλονίκη.
Ελευθερία τι συμβαίνει στις φετινές σου εμφανίσεις;
Με το Νίκο, πέρα από το ότι γνωριζόμαστε πολλά χρόνια, ξεκινήσαμε και την ίδια χρονιά, αλλά από διαφορετικές αφετηρίες, εγώ από την «Οπισθοδρομική κομπανία» ο Νίκος με τους «Φατμέ» ένα ελληνικό ροκ συγκρότημα. Όλα αυτά τα χρόνια συναντηθήκαμε αρκετές φορές, είτε συμμετέχοντας εγώ κυρίως σε δικά του άλμπουμ με κάποια τραγούδια του, συναντηθήκαμε στη σκηνή, εκείνος καλεσμένος δικός μου, εγώ καλεσμένη δική του, αλλά μικρές συμμετοχές, αλλά με αφορμή το τελευταίο μας τραγούδι που υπάρχει στο δίσκο, το «Καταστροφή κι ελπίδα» που είναι του Νίκου, οργανώνοντας έγκαιρα και οι δύο τις υποχρεώσεις μας για να μπορέσουμε να κάνουμε αυτή τη συνεργασία, το συζητάγαμε χρόνια αλλά πάντα κάτι γινόταν, το κανονίσαμε και οι παραστάσεις ξεκίνησαν από την Αθήνα και τώρα βρισκόμαστε Θεσσαλονίκη. Είναι μια ευτυχής συνάντηση, μια συνάντηση δύο καλλιτεχνών που έχουν μια κοινή πορεία με την έννοια της αναζήτησης και με την έννοια του ψαξίματος στον ήχο και στα κομμάτια, έχουμε δηλαδή, μια βαθιά συγγένεια με το Νίκο που βγαίνει και στη σκηνή και στο πρόγραμμα, γιατί είναι μία μουσική συνάντηση που έχει ένα πολύ μεγάλο ενδιαφέρον και μια πολύ καλή υποδοχή από το κοινό. Το πρόγραμμα είναι ένας μουσικός διάλογος με ένα πολύ μικρό προσωπικό μέρος του Νίκου και δικό μου, είμαστε μαζί και στο δεύτερο μέρος επιστρέφουμε στις καταγωγές μας με έναν μουσικό διάλογο, έχει τη χαρά της συνάντησης και της αντίθεσης.
Σε σχέση με το παρελθόν η εμπειρία σου από τις δημιουργικές συνεργασίες με πολύ νεότερους δημιουργούς πώς είναι;
Δεν υπάρχει διαφορά, υπάρχει η ίδια αφοσίωση και αγάπη στην έκφραση και στη μουσική, δηλ. και με τη νεότερη γενιά που συναντιέμαι όπως είναι τώρα ο Θέμης ο Καραμουρατίδης ή ο Στάθης ο Δρογώσης, είναι παιδιά με βαθιά αγάπη και βαθιά εκτίμηση στη μουσική.. το αίσθημα είναι ίδιο…
Ποια εντυπωσιακότερη διαφορά παρατηρείς στα πράγματα τις μουσικής σήμερα σε σχέση με το παρελθόν;
Το τοπίο είναι τελείως άλλο, δεν υπάρχουν πια δισκογραφικές εταιρείες… Η διαφορά είναι ότι δεν γράφονται πια λαϊκά τραγούδια, δεν υπάρχει αυτό που λέμε λαϊκό τραγούδι με την έννοια ότι από την εποχή του Ξυδάκη και του Παπάζογλου, υπήρξε ένα νεολαϊκό, ας πούμε, τραγούδι με διαδόχους τους Μάλαμα, Παπακωνσταντίνου, που αυτό κρατάει ακόμα, αλλά δεν έχει εμφανιστεί κάτι καινούργιο… Από τη στιγμή που δεν υπάρχουν δισκογραφικές εταιρείες που θα επενδύσουν σε καλλιτέχνες νεότερους και παλιότερους, όλο αυτό έχει συρρικνωθεί… Η πτώση έχει προϋπάρξει… Το τοπίο είναι καινούριο… Μεγάλες παραγωγές δεν θα υπάρχουν αλλά επειδή υπάρχει η όρεξη και η αγάπη για τη μουσική, πάντα θα υπάρχει ένας τρόπος για να γίνονται πράγματα… Το τοπίο είναι πολύ πιο δύσκολο για την καινούρια γενιά η οποία πρέπει να αυτοχρηματοδοτείται και να βρίσκει τρόπο να υπάρχει μέσα από το διαδίκτυο.
Οι δυσκολίες της εποχής έχουν επηρεάσει την υλοποίηση κάποιου μουσικού σου ονείρου;
Η μουσική αυτή τη στιγμή ως η πιο άμεση λαϊκή τέχνη ζει ατό το οποίο ζει η κοινωνία, αν η κοινωνία ζει κρίση και το τραγούδι θα είναι σε κρίση και οι Τέχνες… δεν μπορείς να το ξεχωρίσεις μόνο του.. πάντα μετράει στις δεκαετίες πως είναι οι κοινωνίες.. η δεκαετία στην οποία ζούμε χαρακτηρίζεται από την οικονομική κρίση και από τη μεταναστευτική κρίση…
Συνέντευξη στον Χρήστο Μιχαλέρη
Πρόγραμμα εμφανίσεων στη Θεσσαλονίκη – δείτε εδώ