Με αφορμή την παράσταση “Ο άνθρωπος ανεμιστήρας ή πώς να ντύσετε έναν ελέφαντα” που ανεβαίνει 21 και 22 Ιουλίου στο θέατρο Κήπου, στα πλαίσια των Γιορτών Ανοιχτού Θεάτρου, από την ομάδα Εν Δυνάμει, η σκηνοθέτης της παράστασης Ελένη Ευθυμίου μίλησε στην Ιωάννα Λιούτσια και το thessaloniki-portal.gr
Τι είναι αυτό που θα παρακολουθήσουμε στην παράσταση: “Ο άνθρωπος ανεμιστήρας ή πώς να ντύσετε έναν ελέφαντα;”Η παράσταση “Ο άνθρωπος ανεμιστήρας ή πώς να ντύσετε έναν ελέφαντα” είναι ένα σπονδυλωτό θέαμα από αληθινές ιστορίες, πολλά τραγούδια, ποιήματα, εικόνες γύρω από το θέμα της αναπηρίας και της διαφορετικότητας. Χωρίς διάθεση ωραιοποίησης, αυτολύπησης ή φιλανθρωπίας αλλά με ευθύτητα, ειλικρίνεια και χιούμορ οι 21 ηθοποιοί της παράστασης, ηλικίας 12 με 45, θα μοιραστούν με το κοινό την αλήθεια τους, εκφράζοντας ίσως την αλήθεια όλων των ανθρώπων που αισθάνονται κι αυτοί λιγότερο ή περισσότερο διαφορετικοί.
Πώς ξεκίνησε η ιδέα για την ιδιαίτερη αυτή παράσταση; Ξεκίνησε από μία ιδέα της Ελένης Δημοπούλου, (καλλιτεχνική διευθύντρια και σκηνοθέτης της ομάδας Εν δυνάμει) που από καιρό, δουλεύοντας με τους Εν δυνάμει, σκεφτόταν πως ήρθε η στιγμή τα μέλη της ομάδας να μιλήσουν ανοιχτά για κάτι δικό τους. Το θέμα της παράστασης ήταν αρχικά πιο γενικό-το όριο, ας πούμε, μεταξύ λογικού και παράλογου μέσα στην καθημερινότητα. Η δουλειά με τους ηθοποιούς ήταν αυτή που έδωσε κατευθυντήριες και το θέμα έγινε πιο συγκεκριμένο.
Πού πιστεύετε ότι οφείλεται η τόσο μεγάλη επιτυχία και θετική υποδοχή από κοινό και κριτικούς; Νομίζω πως έχει να κάνει με δύο πράγματα: τον τρόπο προσέγγισης και τη χρονική συγκυρία. Οι περισσότεροι από μας δεν έχουμε στο κοντινό μας περιβάλλον έναν άνθρωπο με κάποια αναπηρία, και υπηρετούμε στερεοτυπικές αντιλήψεις, βαθιά ριζωμένες μέσα μας, με αποτέλεσμα όταν στο θέατρο βιώσουμε τις ιστορίες των ανθρώπων αυτών με έναν άμεσο, προσωπικό και ειλικρινή τρόπο, να ανοίξει στο μυαλό μας ένα παραθυράκι συμφιλίωσης με το διαφορετικό. Απ’ την άλλη, στη συγκεκριμένη χρονική συγκυρία, που επικρατεί η αποξένωση, η ανασφάλεια και η μοναξιά, το κοινό έχει ανάγκη να έρθει πιο κοντά με το διπλανό του. Μέσα στην παράσταση βλέπουμε τον κόσμο της διαφορετικότητας σε ένα ευρύτερο πλαίσιο, τον ταυτίζουμε με δικές μας αναφορές και μέσα από την αποδοχή προτείνεται η οικειοποίηση του διαφορετικού, ανοίγει ένας διάλογος.
Πώς ήταν η συνεργασία μεταξύ των μελών της ομάδας; Μια παράσταση με ανθρώπους με δυνητικές ικανότητες αλλάζει τον τρόπο που σκέφτεται ο σκηνοθέτης; Πριν καν συναντηθώ με την ομάδα ζητούμενο ήταν να δουλέψω όπως θα δούλευα με επαγγελματίες ηθοποιούς, χωρίς ειδικές συμπεριφορές, χωρίς διακρίσεις αλλά με γνώμονα τις αληθινές δυνατότητες των ανθρώπων που την αποτελούν. Όσο κι αν ακουγόταν υπέρ του δέοντος αισιόδοξος ο στόχος στην πράξη επιβεβαιώθηκε. Η ομάδα που συνάντησα είχε ήδη αναπτύξει τους μηχανισμούς ενός θεατρικού συνόλου, το μόνο που χρειαζόταν ήταν να αναπτυχθεί και μεταξύ μας έναν κώδικας επικοινωνίας, όπως και έγινε. Υπήρχαν δυσκολίες όπως σε κάθε παραγωγή υπάρχουν. Υπήρχε όμως κι ένα τεράστιο, πολύτιμο κι ανεξερεύνητο υλικό στο οποίο είχα τη δυνατότητα να διεισδύσω. Ε, ως προς αυτό ίσως να σκεφτόμουν διαφορετικά απ’ ότι συνήθως, οι δυνατότητες ήταν τεράστιες, οι επιλογές πολλές. Είμαι πολύ χαρούμενη από αυτή την εμπειρία.
Πείτε μας λίγα λόγια για την ομάδα “Εν Δυνάμει” και για τα πλάνα της για το μέλλον. Η ομάδα Εν δυνάμει ιδρύθηκε το 2008 από την Ελένη Δημοπούλου και την Μαρία Ιωαννίδου. Πρόκειται για μία ομάδα νέων με και χωρίς αναπηρία, που αναπτύσσει ισότιμες σχέσεις μεταξύ των μελών και οργανώνει – προωθεί δράσεις κυρίως καλλιτεχνικές (θέατρο, μουσική, εικαστικά κ.ά.) αλλά και άλλες (περιβαλλοντικές δράσεις, συμβίωση κ.ά.) . Σκοπός είναι τα μέλη της να ενταχθούν ισότιμα στο κοινωνικό σύνολο. Η ομάδα δε ζητάει από την κοινωνία να έρθει προς αυτήν αλλά προσπαθεί η ίδια να πλησιάσει την κοινωνία, να κάνει ένα βήμα προς αυτήν. Για μένα λειτουργεί και σαν το πρότυπο μίας ιδανικής κοινωνίας με τον τρόπο που καταφέρνει να ενσωματώσει όλες τις δυνατότητες δημιουργώντας ένα σύνολο δυνατό και παραγωγικό. Όραμα για το μέλλον είναι να ενσωματωθεί στον χώρο των τεχνών ως μία ενεργή καλλιτεχνική οντότητα, να μεγαλώσει και να προτείνει νέους τρόπους το διαφορετικό να βρίσκει χώρο έκφρασης. Επίσης ελπίζουμε να δει πολύς κόσμος την παράσταση «Ο άνθρωπος ανεμιστήρας ή πώς να ντύσετε έναν ελέφαντα» και όταν με το καλό ολοκληρωθεί ο κύκλος παραστάσεων να έχουμε τη δυνατότητα να συνεργαστούμε ξανά σε κάτι νέο.