Μουσική που αναδύεται σαν από πέπλα ομίχλης, με μια έκφραση νοσταλγίας και λεπταίσθητης μελαγχολίας.
Μια αίσθηση ανάλαφρη και διάφανη σαν τη σιωπή ξεδιπλώνεται από τις νότες της, που ταξιδεύουν τη σκέψη πάνω από τα τοπία των ανθρώπων. Λυρικότητα, αισθαντικότητα, εσωτερικότητα, πηγάζουν από τα ηχοχρώματα της μουσικής γραφής, με έναν ανήσυχο κυματισμό ευαίσθητης και δυνατής έκφρασης.
Μουσική γραμμένη κυρίως για τον κινηματογράφο και το θέατρο. Μουσική, που-αν και- συνδέεται πρωτίστως με τις εικόνες του σκηνοθέτη Θόδωρου Αγγελόπουλου, αλλά και με το έργο άλλων σκηνοθετών, αναπτύσσεται παράλληλα -και- ως αυτοδύναμα μουσικά μοτίβα.
Μουσική που αγγίζει την ψυχή. Μελαγχολική χροιά μιας ήρεμης, συμπυκνωμένης καταφατικότητας, μια αύρα αισθητικής εκλεκτικότητας, ποιητικότητα διαχρονικών αισθημάτων, σε κλίμακες μινόρε. Σε ρυθμoύς βαλς που σε παρασύρουν στη θάλασσα των ονείρων, στο εσωτερικό ταξίδι αναζήτησης και αναχώρησης, στον μεταβλητό χάρτη των εσωτερικών συνόρων.
Μουσικής δώρα, όργανα, φωνές, αντηχήσεις, πρόσωπα, δρώμενα, τοπία, στο πολυπρισματικό φάσμα μιας αφαιρετικότητας. Μουσική, λόγιας και λαϊκής έκφρασης, γεμάτη φωνές και συμπαντικές εικόνες. Σαν αστερισμός.
Μουσική στον ορίζοντα του υγρού στοιχείου, που μας περιβάλλει και εμπεριέχεται μέσα μας ως αρχέγονη ύλη. Αισιόδοξη στον βαθύτατο πυρήνα της, μοντέρνα και με έναν απόηχο παλαιών καιρών, ανοίγεται στον κόσμο, καθρεφτίζοντας τη ρευστότητα των ανθρωπίνων, σαν νερό, σύννεφα, αέρας…