Είχα πραγματικά χρόνια να πάω στην Διεθνή Έκθεση Θεσσαλονίκης. Έχει γίνει καθαρά επαγγελματική και δεν μου αρέσει. Αλλά φέτος, τα κόκκινα φαναράκια που πλημμύρισαν την πόλη με οδήγησαν εκεί.
Στόχος μου να ρίξω μια ματιά σε ορισμένα περίπτερα και κυρίως να μπω σε αυτό της Κίνας, που ως τιμώμενη χώρα είχε ένα ολόκληρο περίπτερο στην διάθεσή της.
Και όχι, δεν πήγα για να δω το πρώτο βαγόνι του Μετρό Θεσσαλονίκης… Για αυτό θα περιμένω τα εγκαίνια…
Αλλά μιλούσαμε για την Κίνα. Με εντυπωσίασε το περίπτερο. Καθαρό, φωτεινό, πολύ δροσερό, άκρως επιχειρηματικό, με μελέτες ειδικά εκπονημένες για την Ελλάδα, οι οποίες αφορούσαν κυρίως ανανεώσιμες πηγές ενέργειας, με ανεμογεννήτριες και όχι μόνο, καθώς και πλατφόρμες θαλάσσιας εξόρυξης πετρελαίου. Έξυπνοι οι Κινέζοι. Οι μελέτες συνοδεύονταν και με μακέτες. Γιατί όπως είναι γνωστό μία εικόνα ίσον χίλιες λέξεις. Βέβαια εδώ κυριολεκτικά θα μπορούσαν να επικοινωνήσουν ως επί το πλείστον με εικόνες, μια και το περίπτερο ήταν στα κινέζικα και στα αγγλικά.
Μοντέλα από ελικόπτερα και το διάσημα τρένο βολίδα τράβηξαν τα περισσότερα μάτια του κόσμου.
Αυτό που περίμενα να δω είναι αν παράλληλα με το επιχειρηματικό σκέλος αναδείκνυαν και τον πολιτισμό τους. Έτσι, για να θυμηθώ την παλιά ΔΕΘ, τότε που ήμουν παιδί, που ήταν ένα μεγάλο πανηγύρι πολιτισμού. Τότε που έβλεπα τοπικές ενδυμασίες, τέχνη, φωτογραφίες από την φύση της κάθε χώρας που έπαιρνε μέρος. Και ήταν πάρα πολλές οι χώρες που έπαιρναν μέρος. Τότε, που είδα για πρώτη φορά στη ζωή μου σαρκοφάγα φυτά από την Νότια Αφρική. Τότε, που ονειρεύτηκα για πρώτη φορά να ταξιδέψω σε όλον τον κόσμο.
Η παρουσία του πολιτισμού ήταν διακριτική. Μουσική, τέχνη, κεραμική, και φυσικά η ιεροτελεστία του τσαγιού. Ένας, από ότι μας είπε ο διερμηνέας, πολύ γνωστός στην Κίνα ζωγράφος έδειχνε την τεχνοτροπία της παραδοσιακής ζωγραφικής. Ενώ, σε όποιον ήθελε έγραφε το όνομά του στα κινέζικα και το χάριζε. Η μόνη προϋπόθεση για αυτό να είναι το όνομα μικρό, με λίγα γράμματα.
Στον ίδιο χώρο μία κυρία, με παραδοσιακή φορεσιά, κερνούσε τσάι. Δυνατό μαύρο τσάι, δεν το συνηθίζουμε εμείς, αλλά ήταν ο τρόπος σερβιρίσματος και τα λεπτεπίλεπτα φλιτζάνια που σε τραβούσαν να δοκιμάσεις. Και όλα αυτά κάτω από τους ήχους ενός πραγματικά βιρτουόζου μουσικού, που έπαιζε παραδοσιακό όργανο.
Κοντά στην πόρτα και η ανάδειξη της κεραμικής. Τρία βάζα ήταν αρκετά για να κάνουν τον κόσμο να σταματά και να θαυμάζει. Παρακάτω και ένας πάγκος με μαργαριτάρια. Πρώτη φορά είδα κατάμαυρα μαργαριτάρια, αλλά δεν μπόρεσα να πάρω απάντηση στην ερώτησή μου πως γίνονται τόσο μαύρα. Η διερμηνεία γενικά είχε πρόβλημα. Ελπίζω στο επιχειρηματικό κομμάτι να ήταν επαρκής.
Βγαίνοντας από το περίπτερο της Κίνας μπήκα σε δύο άλλα τα οποία οργανώθηκαν από Εμπορικά Επιμελητήρια. Εδώ αισθάνθηκα σαν να ήμουν σε επαρχιακή εμποροπανήγυρη. Μικροί, ασφυκτικοί πάγκοι, με κορίτσια και αγόρια κράχτες για να αγοράσουμε το τάδε φλιτζανάκι του καφέ, ή το δείνα μαγικό ελιξίριο. Την τάδε μοναδική πατέντα ή τις κατσαρόλες AMC, όλο το σετ 32 κομμάτια στην απίστευτη τιμή των 750€. Μα τι να τα κάνεις 32 κομμάτια. Ως νοικοκυρά θέλω 2 κατσαρόλες και ένα τηγάνι. Άντε και ένα γουόκ, μια και μιλάμε για την Κίνα.
Σε καμία περίπτωση δεν θέλω να γενικεύσω αυτή την περιγραφή, η οποία αφορά μόνο τα δύο περίπτερα που επισκέφτηκα. Μάλιστα στο ένα ο διάδρομος ήταν στριφογυριστός και έπρεπε να το διασχίσεις ολόκληρο για να μπορέσεις να βγεις. Έπαθα πανικό.
Ίσως έχω μεγαλώσει πολύ. Ίσως, οι αναμνήσεις από την ΔΕΘ των παιδικών μου χρόνων, να έχουν καλυφθεί με ένα θολό συναισθηματικό πέπλο. Ίσως για αυτό και μου άφησε η Έκθεση μία πικρή γεύση. Το σίγουρο είναι ότι θα χρειαστεί άλλος ένας στολισμός της πόλης με φαναράκια, παγόδες, αφρικανικές μάσκες, σπαθιά και ρόπαλα, ή ότι άλλο, για να ξαναπάω. Ίσως, περάσουν άλλα 10 χρόνια.
