Στις 21 Απριλίου του 1967 πραγματοποιήθηκε στρατιωτικό πραξικόπημα στην Ελλάδα, το οποίο επέβαλε καθεστώς δικτατορίας, με αποτέλεσμα την καταστρατήγηση των ανθρωπίνων δικαιωμάτων.
Εφτά χρόνια αργότερα, έπειτα από μια προσπάθεια της χούντας των Συνταγματαρχών να ελέγξει κάθε μορφή πολιτικής, διεισδύοντας στον φοιτητικό συνδικαλισμό, ξεσπά η εξέγερση του Πολυτεχνείου.
Πέντε Φεβρουαρίου του 1973 οι φοιτητές ξεκινούν καταλήψεις, διαμαρτυρόμενοι για την υποχρεωτική στράτευση όσων συμμετείχαν σε φοιτητικούς συλλόγους. Δυο εβδομάδες μετά συγκεντρώνονται στο Πολυτεχνείο και διαδηλώνουν. Η αστυνομία παραβιάζει το πανεπιστημιακό άσυλο και προβαίνει σε συλλήψεις.
Τη 14η Νοεμβρίου φοιτητές κλείστηκαν στο Πολυτεχνείο και έστησαν ραδιοφωνικό σταθμό, μεταφέροντας τα μηνύματά τους. Οι εκφωνητές άρχιζαν με τη φράση «Εδώ πολυτεχνείο!». Επίσης, έγραφαν συνθήματα όπως «Ψωμί, Παιδεία, Ελευθερία», «Κάτω η χούντα» κα. με μαρκαδόρους και σπρέι σε τοίχους, λεωφορεία και ταξί.
Η αστυνομία προσπαθούσε να καταπνίξει τις διαδηλώσεις ενάντια στη χούντα και συγκρούστηκε πολλές φορές με πλήθος που δεν απαρτιζόταν μόνο από φοιτητές αλλά και εργαζομένους. Ωστόσο, δεν κατάφερνε να μπει στο χώρο του Πολυτεχνείου.
Στις 3 τα ξημερώματα της 17ης Νοεμβρίου τα ηνία πήρε ο στρατός. Ένα τανκς γκρεμίζει την πόρτα του Πολυτεχνείου, παρασύρει μια κοπέλα τραυματίζοντάς την και καταπλακώνει άλλους. Ο στρατός βγάζει τους φοιτητές έξω χωρίς τη χρήση βίας. Αλλά η αστυνομία εξαπολύει ανθρωποκυνηγητό εναντίον τους.
Η εξέγερση του Πολυτεχνείου δεν είχε οργανωμένο χαρακτήρα, ήταν μια αυθόρμητη αντίδραση του λαού στην χούντα. Πήρε τη μορφή επανάστασης με μαζικές κινητοποιήσεις και συλλαλητήρια. Με μαθητές και εργάτες στο πλευρό των φοιτητών, προσφέροντας τους φαγητό, φάρμακα και συμπαράσταση.
Αμαύρωσε τη Νεότερη Ελληνική Ιστορία με την αδικαιολόγητη σύγκρουση αδελφών. Οφείλουμε να γνωρίζουμε αυτά τα γεγονότα, ώστε να αποτρέψουμε την επανάληψή τους. Δεν επιτρέπεται σε ένα λαό ευαίσθητο, φιλόξενο και φιλειρηνικό που έδωσε την ψυχή του και το πνεύμα του σε όλο τον πλανήτη να ζει τέτοιες καταστάσεις. Ο ήλιος ανατέλλει για όλους μας και μπορούμε να τον μοιραστούμε.
γράφει η Κωνσταντίνη Παναγιώτα