Δυστυχώς ζούμε σε μία χώρα , η οποία έχει ακούσει χωρίς υπερβολή τα εξ αμάξης την συγκεκριμένη χρονική περίοδο . Σπατάλη, διεφθαρμένοι και ανίκανοι πολιτικοί,σκάνδαλα και ξέπλυμα μαύρου χρήματος ,τα οποία έρχονται όλο και πιό συχνά στο φώς της δημοσιότητας. Δεν το κατακρίνω προς θεού, ίσα ίσα προσωπική μου άποψη είναι ότι όλη αυτή η λασπολογία που μας σέρνουν οι ’’αγαθοί και ευσυνείδητοι’’ έχει κατά κόρον μια μεγάλη δόση αλήθειας. Ξαφνικά εν έτη περίπου 2008 οι φιλόξενοι Έλληνες παρουσιάζονται ως τεμπέληδες και ατομικιστές. Παρ όλα αυτά θα προσπαθήσω να αντικρούσω το τελευταίο αυτό επιχείρημα αναδεικνύοντας με το παρών άρθρο μια πτυχή ανθρωπισμού του ελληνικού συστήματος. Αφορμή για το συγκεκριμένο άρθρο αποτέλεσε ένα περιστατικό που συνέβη στις 6 Ιουνίου του 2014. Πρόκειται για ακόμα ένα γεγονός , το οποίο έλαβε χώρα στη περιοχή του Αιγαίου .Αφορά το δύσκολο έργο που καλείται καθημερινά το ελληνικό λιμενικό να διεκπεραιώσει .Το θέμα αυτό μου προξένησε ιδιαίτερο ενδιαφέρον και αποτελούσε μέχρι πρότινος μια προς εμένα άγνωστη πληροφορία. Παραθέτω απλώς τα γεγονότα βάση στοιχείων και προσεγγίζω τα πράγματα από την οπτική των μεταναστών.
Αλλά ας πάρουμε τα πράγματα με την σειρά. Ναι όλοι κατηγορούμε τους μετανάστες (γιατί ίσως τους βλέπουμε ως ένα εξιλαστήριο θύμα), αλλά έχει αναρωτηθεί κανείς γιατί και με ποιο τρόπο μπαίνουν στην χώρα μας? Στο πρώτο σκέλος της ερώτησης νομίζω ότι ο καθένας μας γνωρίζει επακριβώς την απάντηση. Οι άθλιες συνθήκες στον τόπο προέλευσης εξαναγκάζει τους ίδιους να εκπατριστούν με πρωταρχικό σκοπό την επιζήτηση ενός καλύτερου αύριο. Προβαίνοντας ακόμα και στην μετοίκηση σε χώρες όπως η Ελλάδα, οι οποίες βρίσκονται στην δίνη της οικονομικής κρίσης. Μπείτε στην διαδικασία να διερωτηθείτε πόσο δυσμενείς είναι για αυτούς οι καταστάσεις στον τόπο καταγωγής τους για να φτάσουν σε σημείο να επιλέξουν την Ελλάδα ως καινούργιο τόπο διαμονής. Αυτό που ίσως όμως να μην είναι ευρέως γνωστό είναι ότι «τα μαύρα πρόβατα» ως επί των πλείστων (ποσοστό της τάξεως του 80% πλέον) επιδιώκουν να χρησιμοποιούν την Ελλάδα ως μια χώρα transit. Σύμφωνα με το παραπάνω, αναντίρρητο γεγονός αποτελεί η άδικη και η στοχευμένη επίθεση μας στο πρόσωπο του εκάστοτε μετανάστη. Πώς μπορεί ο Χ Ψ Έλληνας να επιρρίπτει ευθύνες εκουσίως στον μετανάστη από την στιγμή που και ο ίδιος εγκλωβίζεται εδώ παρά την βούληση του? Ίσα ίσα που κατ εμέ ο ευρωπαϊκός κατά κύριο λόγο κανονισμός του Δουβλίνο 2 κατέχει την μερίδα του λέοντος όσον αφορά την ευθύνη. Επιγραμματικά στα πλαίσια αυτού του κανονισμού ένας παράνομος μετανάστης επαναπροωθείται στο πρώτο κράτος-μέλος εισχώρησης. Για αυτόν τον λόγο η Ελλάδα λόγω και της γεωγραφικής της θέσης είναι πιο ευάλωτη της καταστάσεως.
Η απάντηση του δεύτερου ερωτήματος είναι πιο σύνθετη και το πρόβλημα φαντάζει δυσεπίλυτο . Αφενός ένα ποσοστό των λαθρομεταναστών εισχωρούν στην χώρα μας μέσω των μεγάλων δασικών εκτάσεων των συνόρων μας. Το μεγαλύτερο ποσοστό όμως εξ αυτών επιχειρεί να «εισβάλλει» στην χώρα μας μέσω θαλάσσης. Σημείο κλειδί σε αυτήν την επιχείρηση αποτελoύν πλέον τα θαλάσσια ελληνοτουρκικά σύνορα. Οργανωμένα δίκτυα απο πλευράς Τουρκίας τους επιβιβάζουν σε φουσκωτές βάρκες και λειτουργούν ως μία καθοδήγηση για την διέλευση των θαλάσσιων συνόρων. Η εκπόνηση αυτής της αποστολής γίνεται φυσικά έναντι τεράστιας αμοιβής. Μαρτυρίες παράνομων μεταναστών διασαφήνισαν αυτό το υπέρογκο ποσό, δηλώνοντας μάλιστα πως για να μπορέσουν οι ίδιοι να ανταπεξέλθουν χρειάστηκε να πουλήσουν τις περιουσίες και όλα τους τα υπάρχοντα. Προερχόμενοι συνήθως από κατώτερα κοινωνικά στρώματα γίνονται υποχείρια των διαφόρων επιτηδείων που τους υπόσχονται μια τελείως διαφορετική και πιο οπτιμιστική θεώρηση του μέλλοντος. Για τον λόγο αυτό και η επόμενη πράξη τους καθίσταται απολύτως δικαιολογημένη. Μόλις το ελληνικό λιμενικό πλησιάζει την λέμβο στα ύδατα πλέον της χώρας μας, τότε οι ίδιοι οι μετανάστες σκίζουν την βάρκα τους και επαφίενται στην ανθρωπιστική διάθεση της ελληνικής ακτοφυλακής. Αυτομάτως η επιχείρηση απαγόρευσης παράνομης εισόδου στο Αιγαίο μετατρέπεται σε επιχείρηση διάσωσης. Εν συνεχεία μεταφέρονται στο κοντινότερο κέντρο υποδοχής σε κάποιο νησί μας. Βέβαια κάτι τέτοιο αποτελεί δαμόκλειο σπάθη για μας, εφόσον το ακριβώς αντίθετο από την μείωση των μεταναστών επιτυγχάνεται. Παριστάνοντας τον συνήγορο του διαβόλου θα μπορούσε εύκολα κάποιος να αντιπαρατεθεί ισχυρίζοντας ότι η πράξη αυτή διόλου ανθρωπιστική δεν είναι παρά μόνο ότι κρυφά οφέλη αποκομίζονται. Έστω και έτσι να είναι τα πράγματα που δεν το θεωρώ κάτι το απίθανο το αποτέλεσμα παραμένει το ίδιο. Οι άνθρωποι αυτοί παραμένουν ακόμα μέσω αυτής δράσης του λιμενικού εν ζωή και για μένα όπως και για τους περισσότερους ανθρώπους πιστεύω, είναι αυτό που έχει τη μέγιστη σημασία επισκιάζοντας όλα τα υπόλοιπα.
γράφει ο Ηλίας Δρυστέλλας