Επιστολή μιας Γυναίκας – alea jacta est *

Written by

Πρόσφατα, δέχθηκα μία ηλεκτρονική επιστολή από την κυρία Χ.Α. ̇ αναγνώσκοντας την βρήκα ιδιαιτέρως αξιόλογη, γιʹαυτό και σας την παραθέτω αυτούσια:

‹‹ Αξιότιμε κύριε, ‘’έτσι είναι η ζωή μου, γεμάτη κύκλους πεταμένους χωρίς εμένα μέσα, εγώ μένω έξω. Εξακολουθώ να προσπαθώ να σχεδιάσω τον κύκλο που θα κλείσει μαζί μʹεμένα, που θα είναι ολοστρόγγυλος και γω θα είμαι η γραμμούλα που λείπει για να κλείσει σωστά. Αλήθεια, πόσους κύκλους να χωρά η χωματερή μιας ψυχής ; ‘’( Ιωάννα Φωτιάδου, Τράβα το Δέκα το Καρώ, εκδ.Παιδεία, σελ.123-124).Προς το παρόν η ψυχή μου, πανίσχυρη μέσα στην αδυναμία της, αμφιταλαντεύεται ανάμεσα από πάθη και ποίηση ενόσω μου υπενθυμίζει το καθήκον να διακρίνω, πίσω από την αστραφτερή σεμνοτυφία των κοσμημάτων, κάθε ανελέητη κρεατομηχανή του θεάματος πουʹναι ικανή να με κάνει τόσο σίγουρη για το ότι θα μεγαλώσει και θα ομορφύνει το μπούστο μου, όσο και για το ότι ο ήλιος θα ανατείλει αύριο. Ο έρωτας έγινε τμήμα επιχείρησης. Άραγε, είναι η ψυχή μου ό,τι πιο πολύτιμο έχω πάνω μου ; Όλοι ασχολούνται για το πώς θα ντυθώ ή θα γδυθώ, αντί για το τι σκέφθομαι ή πώς νιώθω ̇ άλλωστε, μέσα στον ωραιόκοσμο με θαυμάζουν μόνο σε οριζόντια θέση. Μʹέχουν κάνει να ονειρεύομαι δίχως να μοχθώ ή να μοχθώ χωρίς να ονειρεύομαι , κάτι που πάει να γίνει δεύτερη φύση μου. Απομένω δίχως έρεισμα στο παρόν και χωρίς πρόκληση για το μέλλον. Δεν λέω, όταν είσαι μικρή, το δάγκωμα της λαμαρίνας γίνεται το κισμέτ σου, σε κάνει να φαντάζεις ως θηλυκός Δον Κιχώτης. Κι ενώ ο γάμος σού δημιουργεί την αυταπάτη πως βρήκες κάποιον να σʹαγαπά αληθινά, με το πέρασμα των χρόνων, φτάνει να λειτουργεί ως γέφυρα που ενώνει δύο μιζέριες ̇ έτσι, σε συνδυασμό με την αναιδή άνεση που προσφέρει, σε ωθεί να διαισθανθείς πως ο αληθινός μήνας του μέλιτος είναι η ηλικία όπου η καρδιά θα σμίξει(απόλυτα) με το λευκό των μαλλιών σου: τα άσπρα μαλλιά δείχνουν πόσο χιόνι έχει απλωθεί- κατά την διάρκεια του βίου- πάνω στην καρδιά σου, γαληνεύοντας την. Καθώς συνεχίζεις όμως να πίνεις το μίζερο ερωτικό νεροζούμι, με μπόλικη σάλτσα από σεβασμό, δεν αργεί να παρουσιαστεί η τρομερή σκουριά που τρώει τα πάντα, η πλήξη. Έρχεται κάποτε μια στιγμή που η αθόρυβα βολεμένη ζωούλα σου παύει να σε γεμίζει ̇ τότε, τα μάτια σου στρέφονται προς μια δεύτερη άνθηση, πιο όψιμη, του έρωτα ούτως ώστε νʹαναστατώσει μυστηριακά τον μέσα σου χώρο. Μεμιάς, όχι ως τρόφιμο που αλλάζει τιμή ανάλογα με τις καιρικές συνθήκες αλλά ως κυρία της κομψής ακολασίας, αποδέχεσαι τον άγραφο νόμο που λέει πως τον σύζυγο τον παίρνεις για τον κόσμο, ενώ τον εραστή για τον εαυτό σου. Ο άντρας σου που αποκαλύπτει μόνο ένα μέρος από την καρδιά του ενώ σου δίνει ολόκληρο το πορτοφόλι του, ικανοποιείται εντέλει με το να του παρέχεις λίγη στοργή ανάμεικτη με αισθησιασμό ̇ δεν γίνεσαι πλέον γυναίκα από τον άντρα που αγαπάς. Παρακινούμενη από σφοδρή επιθυμία για εκτόνωση, κάθε φορά που σμίγεις ανέμελα στα κρυφά με εραστές, ακροβατείς χωρίς δίχτυ. Κανείς πια δεν σε κερδίζει χύνοντας ένα μόνο δάκρυ ή προσφέροντάς σου μόνο ένα μπουκέτο λουλούδια. Δίνεις τον εαυτό σου ως έπαθλο στον αδύνατο και ως στήριγμα στον ισχυρό. Ιδού το μυστικό της ευτυχίας μου, κι ας είναι χλιαρή: όλο μου το ‘’είναι’’ το φορμάρω μέσα σε ένα καλούπι – κατʹεπιταγή των άλλων – το οποίο και αποτελεί το ύφος μου, τη στάση ζωής μου ̇ το στόμα μου έχει τη γεύση τσιγάρου και το κορμί μου τη γεύση μαραμένων φιλιών. Καθετί πάνω μου από μόνο του άσχημο, κι όλα μαζί ευτυχία. Φοβούμενη να εισχωρήσω στη μοίρα των άλλων, κάνω ελεύθερη πτώση από το εσωτερικό ύψος της ομορφιάς προς το εύκολο παιχνίδι της ασχήμιας. Γιʹαυτό η μοναδικότητα της ψυχής αδυνατεί να χαρίσει μοναδικότητα στο κορμί. Όντας θηλυκό του ωτοστόπ(δίχως πεπρωμένο), κατάντησα ένα τυχαίο σύνολο από κορμί, κάποιες σκέψεις και αρκετά βιογραφικά δεδομένα, δηλαδή πλάσμα χωρίς συμπαγή ουσία. ‘’Κι όμως εγώ ακόμα θέλω ένα σύντροφο. Θέλω κάποιον να με νοιάζεται. Είμαι ακόμα γυναίκα. Ναι, είμαι γυναίκα. Θέλω μια ανάσα δίπλα μου, έστω και βαριά. Και δε με νοιάζει αν μυρίζει σκόρδο η ανάσα αυτή. Και δε θα με εκνευρίσει ακόμα κι αν με τραντάζει με ροχαλητά. Αρκεί να έχω κάποιον στο κρεβάτι μου. Αρκεί να νιώσω κάποιο χέρι πάνω μου, αρκεί να ακουμπήσω με τα πόδια μου τα πόδια του τις κρύες νύχτες του χειμώνα, να νιώσω τον ιδρώτα του τις ζεστές μέρες του καλοκαιριού’’(Βεατρική Σαΐα-Μαγρίζου, Μοιραία Ταύτιση, εκδ. Καστανιώτη, σελ.137).
κα Χ.Α.

ΥΓ: έλα να μου δώσεις ζωή ››
Ακόμα την αναζητώ ̇ ίσως τη λένε Χαμένη Αγάπη, ίσως.

*ο κύβος ερρίφθη(λατιν.)

cityculture.gr / γράφει ο ζΙΩΓΑΣ αΠΟΣΤΟΛΟΣ
βιολόγος – τελειοφ.φοιτητής τμημ,Θεολογίας ΑΠΘ

adanantia

(Σκίτσο : Aδαμαντία)