«Κι η άκρη του νυχιού σου αν αγγίξει
το σοβαρό κι υπεύθυνο οπτικό πεδίο μου,
είδωλα σπουδαία σαρώνονται μεμιάς…»
(Τίτος Πατρίκιος)
Διανύουμε τον δεύτερο μήνα της νέας χρονιάς, ένα μήνα που αποτελεί τροφή για τον εμπορικό κόσμο, αλλά και ευκαιρία για γιορτή και διασκέδαση για τους υπόλοιπους. Δεν θα μπορούσα να μην αναφερθώ στην ημέρα του έρωτα, στη γιορτή των ερωτευμένων, όπως έχει καθιερωθεί η ημέρα του Αγίου Βαλεντίνου. Δεν πιστεύω ότι οι ερωτευμένοι γιορτάζουν μόνο τη συγκεκριμένη μέρα, ωστόσο αποτελεί ευκαιρία να δείξουμε τα συναισθήματά μας, κυρίως οι δεσμευμένοι και να αναζωπυρώσουμε το πάθος μας. Από την άλλη για τους ανθρώπους που η μοναξιά είναι η καλύτερη σύντροφος, είναι μία περίεργη μέρα, καθώς μελαγχολούμε, θυμόμαστε, αναπολούμε, αναθεωρούμε, αγοράζουμε σοκολατίνες και cheesecakesγια να γλυκαθούμε βρε παιδί μου!! -Όχι;;
Πάμε να δούμε όμως, ποιος ήταν ο Άγιος Βαλεντίνος και γιατί τον γιορτάζουμε. Η ταύτιση του εορτασμού της μνήμης του Αγίου Βαλεντίνου με την Ημέρα των Ερωτευμένων ξεκίνησε από την Αγγλία του ύστερου Μεσαίωνα, έχοντας παγανιστικές και χριστιανικές αναφορές. Η γιορτή καταργήθηκε από την Εκκλησία τον 5ο αιώνα μ.Χ., ως ειδωλολατρική. Η ορθόδοξη εκκλησία δεν αναγνωρίζει τον άγιο αυτόν και έχει προταθεί να εορτάζεται η 3η Ιουλίου, ημέρα εορτής του Αγίου Υακίνθου, ως ημέρα των ερωτευμένων. Στις 14 λοιπόν Φλεβάρη γιορτάζουμε τη μνήμη του Αγίου Βαλεντίνου, μάρτυρα της χριστιανικής πίστης από τη Ρώμη, με απόφαση του Πάπα Γελάσιου. Ο Βαλεντίνος, σύμφωνα με τους θρύλους, υπήρξε ιερωμένος του 3ου αιώνα, ο οποίος σε πείσμα των αυτοκρατορικών διαταγών, δεχόταν να παντρέψει νεαρούς στην ηλικία ερωτευμένους, γλιτώνοντας με αυτό τον τρόπο τους άνδρες από τη στρατιωτική θητεία.
Την πρώτη γραπτή αναφορά την έχουμε το 1382 στο ποίημα «Το Κοινοβούλιο των Πτηνών»του πατέρα της αγγλικής λογοτεχνίας,GeoffreyChaucer. Το ποίημα των 699 στίχων είναι ένα ενύπνιο εμπνευσμένο από την παράδοση, κατά την οποία κάθε χρόνο την ημέρα του Αγίου Βαλεντίνου τα πουλιά συγκεντρώνονται μπροστά στη θεά της φύσης για να διαλέξουν ερωτικούς συντρόφους. Από τότε μέχρι σήμερα, η εμπορευματοποίηση της γιορτής την έχει καθιερώσει στη συνείδηση των ανθρώπων. Ας αφήσουμε τα ιστορικά και να περάσουμε στη φιλοσοφία του έρωτα..
Ο έρωτας είναι έμπνευση. Σου χτυπά την πόρτα πάντα ξαφνικά και εκτός προγράμματος. Είναι αυτό το ρίγος που σε διαπερνά σαν ηλεκτρισμός, το κενό στο στομάχι σου, η ταχυπαλμία, το τρέμουλο των ποδιών.. ακόμη θυμάμαι τη ζάλη που ένιωθα όταν τον πλησίαζα, δεν μπορούσα να αναπνεύσω, έχανα ένα χτυποκάρδι, λες και σταματούσαν όλα!
Αυτό, πώς να το προγραμματίσεις; Έρχεται και τα σαρώνει όλα.. ναι η λέξη αυτή ταιριάζει στον έρωτα, είναι σαρωτικός. Αρκεί να τα δίνεις όλα και να μην περιμένεις να πάρεις. Αξίζει λοιπόν να στενοχωριέσαι επειδή είσαι μόνος φέτος; Απλά δεν ήρθε ακόμη η στιγμή σου, εκείνη η μαγική στιγμή, που θα κολλήσεις στα μάτια ενός προσώπου και θα τα βλέπεις παντού. Ο έρωτας δεν γιορτάζεται… γιορτάζεις την αγάπη, τη συντροφικότητα, το «μαζί», την ανταπόδοση συναισθημάτων, τη συμπλήρωση χρόνου με τον άλλο. Τον έρωτα απλά τον ζεις.Τον απολαμβάνεις, τον θυμάσαι, τον εξυμνείς, τον αφήνεις να σε πληγώσει, να σε καταστρέψει κάποιες φορές και μετά περιμένεις να ξαναγεννηθεί. That’slife.
Έρχεται πάντα εκεί που θεωρείς πως τα ‘χεις χάσει όλα, μπορεί να είναι δίπλα σου και να μην τον έχεις προσέξει, μπορεί να τον απορρίπτεις με θράσος, μπορεί να μην αφήνεσαι στη δίνη του, μπορεί απλά να φοβάσαι να δώσεις, μπορεί να έχεις μπλέξει σε κυκεώνα εύκολων επιλογών και να μην δίνεις χρόνο στον εαυτό σου να ερωτευθεί ειλικρινά! Άπειρα τα σενάρια και η ζωή είναι η καλύτερη σεναριογράφος!! Τύφλα να ‘χει ο Φώσκολος!
Στον έρωτα δεν σκέφτεσαι το μετά, ούτε το πόσο θα διαρκέσει, ούτε καν αν θα είστε σε σχέση ή όχι! Το μόνο που σκέφτεσαι είναι “αυτό” το πρόσωπο, που σε στοιχειώνει μέρα και νύχτα, ώρες ατελείωτες.. αν επιδιώκεις και τα περαιτέρω, δεν είσαι τόσο ερωτευμένος, αλλά έχεις ανάγκη να νιώθεις ασφάλεια και ότι ανήκεις κάπου. Έχεις ανάγκη τη συντροφικότητα και η «κτήση» ενός προσώπου, σου δίνει τον έλεγχο της ζωής σου. Έτσι νομίζεις, τουλάχιστον!
Η αλήθεια είναι ότι οι μοιραίοι έρωτες, σπάνια καταλήγουν στο μαζί, καθώς εκλείπει η συμβατικότητα. Η ένταση, το πάθος, η άναρχη σκέψη, η φλόγα δεν κυριεύονται.. πρέπει να μετριαστούν για να μπουν στη φόρμα της σχέσης. Μόνο οι ελεύθερες ψυχές, χωρίς «πρέπει» και κανόνες, μπορούν ίσως.. να το καταφέρουν. Σημασία έχει να αντιλαμβανόμαστε ότι ο έρωτας δεν επιφέρει ως επακόλουθο απαραίτητα και μία σχέση.
Υπάρχει πάντα η κατάλληλη στιγμή, το λεγόμενο «timing». Αν υπάρχει αυτό και η αμοιβαιότητα, όλα τα άλλα είναι περιττά. Δυστυχώς, δεν τα πετυχαίνουμε όλα πάντοτε, γι’ αυτό και ταλαιπωρούμαστε και υποφέρουμε από μονόπλευρους έρωτες ή ανέφικτους. Όλα είναι μαθήματα ζωής και όλοι θέλουμε το χρόνο μας. Μην ξεχνάτε ότι η ατομικότητα και η διαφορετικότητα του καθενός, είναι αυτά τα χαρακτηριστικά που μας κάνουν μοναδικούς. Άλλωστε, πείτε μου έναν που δεν καψουρεύτηκε!!
Ο έρωτας λοιπόν θέλει απολυτότητα και πρέπει να τον ζείτε με πάθος, χωρίς «όχι», «πρέπει» και «μη». Ο καθένας ερωτεύεται με το δικό του τρόπο και κάθε έρωτας είναι σίγουρα διαφορετικός από τον προηγούμενο, μέχρι να νιώσεις τον απόλυτο! Θα κλείσω αυτό το αφιέρωμα στον φτερωτό θεό με ένα αγαπημένο απόσπασμα της Ιωάννας Γκανέτσα:
«Ο έρωτας δεν είναι γνώση, είναι αίσθηση…
Αίσθηση απόλυτη, καθολική, καταλυτική…
Και για μένα ο έρωτας είναι κάτι ακόμη παραπάνω. Είναι έμπνευση…»
Και η δική μου έμπνευση είναι τα εντέχνως μελαγχολικά σου μάτια…
γράφει η Αναστασία Νάννου