«Δεν μπορώ να σου το εξηγήσω, αλλά κάθε φορά που σε αγκαλιάζω αισθάνομαι σαν να έχω επιστρέψει σπίτι μου…», έγραφε το 1950 ο Ερνεστ Χέμινγουεϊ στη Μάρλεν Ντίτριχ.Κι εκείνη του απαντούσε: «Έχει έρθει η ώρα να σου πω ότι σε σκέφτομαι συνέχεια. Διαβάζω τα γράμματά σου και έχω φέρει τη φωτογραφία σου στην κρεβατοκάμαρά μου».Για τον Χέμινγουεϊ η Ντίτριχ ήταν «η μικρή μου Γερμανίδα» («my little Kraut») και για τη Ντίτριχ ο Χέμινγουεϊ ήταν ο «Papa». Γνωρίστηκαν το 1934 σε ένα κρουαζιερόπλοιο . Ο έρωτας τους ήταν κεραυνοβόλος, αν και στα 30 χρόνια που κράτησε η σχέση τους – μέχρι την αυτοκτονία του Χέμινγουεϊ – δεν υπήρξαν ποτέ εραστές, αλλά περισσότερο δύο φίλοι που φλέρταραν ασύστολα, καταδικασμένοι σε ένα «μη συγχρονισμένο πάθος», όπως το περιέγραφε ο Χέμινγουεϊ.«Υπήρξαμε θύματα ενός μη συγχρονισμένου πάθους. Όταν δεν ήμουν ερωτευμένος, η Γερμανίδα μου ήταν βαθιά μέσα σε κάποια ρομαντική σχέση. Στις φάσεις που η Ντίτριχ ήταν στην επιφάνεια και κολυμπούσε με αυτά τα θεσπέσια μάτια σε αναζήτηση του έρωτα, εγώ ήμουν δεσμευμένος», έγραφε ο Χέμινγουεϊ εξηγώντας γιατί δύο άνθρωποι που μπορούσαν να επικοινωνούν τόσο καλά δεν κατάφεραν ποτέ να γίνουν εραστές.
«Καθώς θα προσγειώνεσαι στη σκηνή μεθυσμένη και γυμνή, θα εμφανίζομαι από το βάθος με επίσημο ένδυμα και θα ανακοινώνω ότι λυπούμαστε, δεν ξέραμε ότι η κυρία τα είχε κοπανήσει», γράφει σε επιστολή το 1955, περίπου έξι χρόνια πριν από την αυτοκτονία του και τελειώνει με τη φράση «σ’ αγαπώ πάντα».
