Λέγει της ο Ρωτόκριτος: «Ήκουσες τα μαντάτα,
που ο κύρης σου μ’ εξόρισε στης ξενιτιάς τη στράτα;
Κ’ εφάνη του κ’ εσφάγηκεν όγι’ αφορμή εδική σου,
σαν άκουσε την προξενιά που ‘πες να του μιλήσου,
κ’έτοιας λογής εμάνισε, τόσο βαρύ του εφάνη,
κι ο κύρης μου απ’ την πρίκα του λογιάζω ν’ αποθάνη.
Τέσσερεις μέρες μοναχάς μου ‘δωκε ν’ ανιμένω
κι απόκει να ξενιτευτώ, πολλά μακρά να πηαίνω.
και πώς να σ’ αποχωριστώ και πώς να σου μακρύνω
και πώς να ζήσω δίχως σου στον ξορισμόν εκείνο;
Εσίμωσε το τέλος μου, μάθης το θες, κερά μου,
στα ξένα πως μ’ εθάψασι κ’ εκεί ‘ν’ τα κόκκαλά μου.
Κατέχω το κι κύρης σου γλήγορα σε παντρεύγει.
ρηγόπουλο, αφεντόπουλο, σαν είσ’ εσύ, γυρεύγει
κι ουδέ μπορείς ν’ αντισταθής στα θέλουν οι γονιοί σου,
νικούν τηνε τη γνώμη σου κι αλλάσσει η όρεξή σου.
Μια χάρη, αφέντρα μου, ζητώ κ’ εκείνη θέλω μόνο
και μετά κείνη ολόχαρος τη ζήση μου τελειώνω:
την ώρα που αρραβωνιαστής, να βαραναστενάξης
κι όντε σα νύφη στολιστής, σαν παντρεμένη αλλάξης,
ν’ αναδακρυώσης και να πης, «Ρωτόκριτε καημένε,
τα σου ‘ταξα ελησμόνησα, το ‘θελες πλιο δεν έναι».
Κι όντε σ’ αγάπη άλλου γαμπρού θες δώσεις την εξά σου
και νοικοκύρης να γενή στα κάλλη τα δικά σου,
όντε με σπλάχνος σε φιλή και σε περιλαμπάνη,
θυμήσου ενός οπού για σε εβάλθη ν’ αποθάνη.
Θυμήσου πως μ’ επλήγωσες κ’ έχω θανάτου πόνο
κι ουδέ ν’ απλώσω μ’ άφηκες σκιάς στο δαχτύλι μόνο.
Και κάθε μήνα μια φορά μέσα στην κάμερά σου
Λόγιαζε τα ‘παθα για σε, να με πονή η καρδιά σου.
ΕΡΩΤΟΚΡΙΤΟΣ (στίχοι 1355 -1384)
Βιτσέντζος Κορνάρος
Ερμής
Ερωτόκριτος έμμετρο μυθιστόρημα, έπος αγάπης, πνεύμα ιπποτικό άλλων καιρών.
Κρητικός κύκλος παραμυθιού, λυράρηδων τραγούδι.
Εκδόθηκε στη Βενετία στα 1713.