«φεβρουάριος». Ένα βιβλίο αφιερωμένο σε δεκαπέντε χιλιάδες ανθρώπους. Ένα βιβλίο που κυκλοφόρησε ηλεκτρονικά κι ύστερα τυπώθηκε στο χαρτί. Ένα αφήγημα που με γραφή άμεση, κοφτή και συνειρμική, περιγράφει καταστάσεις και σκέψεις που αφορούν το παρόν και προκύπτουν από το- συμπυκνωμένο σε μια στιγμή- παρελθόν, στη ροή των ημερών ενός μήνα στρεβλού και περίεργου. Ο συγγραφέας αυτού του βιβλίου, κάτω από το βάρος ενός γεγονότος που ανατρέπει τη ζωή του –ένα τροχαίο ατύχημα στο οποίο η γυναίκα του Ζωή θα χάσει τη ζωή της ένα χρόνο πριν – αποφασίζει να γράψει τις σκέψεις του κατά τη διάρκεια των ημερών του Φεβρουαρίου.
Το αφήγημα ξεκινάει την 1η Φεβρουαρίου του 2012, με την εικόνα της χιονόπτωσης στην πόλη της Αθήνας και τον συγγραφέα, που μόλις έχει επιστρέψει στο διαμέρισμά του, ύστερα από την επίσκεψη στο νεκροταφείο, να μας περιγράφει εν μέρει τον εσωτερικό χώρο και αυτόν που βλέπει από το παράθυρό του,προσπαθώντας να εξηγήσει « πώς έγιναν τα πράγματα».Στη ροή της αφήγησης ο αναγνώστης ανασυνθέτει την εικόνα ενός προσώπου, μιας σχέσης, μιας εποχής, μιας γενεάς, σε μια πραγματικότητα ρεαλιστικά αναγνωρίσιμη και οικεία.
Η εξομολογητική διάθεση , ο καταιγισμός σκέψεων, το σαρκαστικό χιούμορ,η περιγραφή και οι εκδηλώσεις της συμπεριφοράς- ατομικής και συλλογικής- των προσώπων που περιβάλλουν τον ήρωα, δίνουν το χαρακτήρα μιας μαρτυρίας, στο πλαίσιο μιας εικόνας κρίσης, ψυχολογικής, οικονομικής και πολιτικής.Η γραφή είναι παραστατική, υπαινικτική με ένα νυγμό μελαγχολικής εκφοράς, ιδιαίτερα εκεί που περιγράφεται η έκφραση της κρίσης στην ανέμελη συμπεριφορά των προσώπων κατά τη διάρκεια ενός πάρτυ, μιας γιορτής, μιας εξόδου.
Ο συγγραφέας μέσα από το σταδιακό ξετύλιγμα της πλοκής μιας προσωπικής ιστορίας που βιώνει ο ήρωάς του, θάνατος του αγαπημένου προσώπου, απώλεια της εργασίας του, σκέψεις εκδίκησης αλλά και αδρανείς σκέψεις, βρίσκει την ευκαιρία να μιλήσει για μια γενική κατάσταση κρίσης οικονομικής, κοινωνικής και πολιτικής που αντανακλά στην καθημερινότητα και στις προσδοκίες ενός μικρόκοσμου στον οποίο κινούνται άνθρωποι -κυρίως νέοι- πολιτικοί και το ανώνυμο πλήθος. Πολλές πληροφορίες αντλεί ο αναγνώστης από το οικείο των εικόνων που υποδεικνύει η κοφτερή σκέψη του ήρωα καθώς αφηγείται καταστάσεις που διαμόρφωσαν την ψυχοσύνθεσή του και παράλληλα περιγράφεται μια περιρρέουσα ατμόσφαιρα πολιτικής κρίσης, βασισμένης στην ανοχή ιδεολογιών επιβράβευσης της ανικανότητας,του ατομικού συμφέροντος,του συντηρητισμού, της ταξικότητας.
Η καθημερινότητα του ήρωα πριν και μετά το τροχαίο, η διασκέδαση προ κρίσης και στη διάρκειά της, η εργασία και η κατάργησή της, οι οικογενειακές και οι φιλικές σχέσεις, η ζωή στην πολυκατοικία και οι διαδηλώσεις στο κέντρο της πόλης, οι διαδρομές και οι καθημερινές συζητήσεις, η διασκέδαση και η τεχνολογία, η ενημέρωση και τα μνημόνια είναι το υπόστρωμα μιας ιστορίας που κινητοποιεί τους μηχανισμούς της αντίδρασης και της σκέψης της αυτοδικίας.Οι ψηφίδες της ιστορίας μπαίνουν με σταδιακή επιβράδυνση στη θέση τους συμπληρώνοντας το παζλ ως την εκδικητική πληρωμή του πολιτικού-με το νόμισμα του θανάτου- του υπεύθυνου για το τροχαίο που του στέρησε την ευτυχία αφαιρώντας τη ζωή της νεαρής Ζωής. Η σκέψη του συγγραφέα με οξύτητα περιγράφει έναν ανθρώπινο τύπο που μιλάει δυνατά μέσα του, ακόμη κι αν προς τα έξω εμφανίζεται άτολμος, ωστόσο καταφέρνει να κυκλώσει με επιμονή το πρόσωπο που απολαμβάνει τα προνόμια του χρήματος και συνεχίζει τη ζωή του χωρίς τύψη ύστερα από το συμβάν.Στο τέλος του βιβλίου αποκαλύπτονται τα αθέμιτα μέσα που χρησιμοποίησε με διάθεση εξομολογητικής συγνώμης και μια προσπάθεια συμφιλίωσης με το περιβάλλον των μη προνομιούχων στο οποίο ανήκει και ο ίδιος .
Η Ελλάδα της κρίσης αναδύεται μέσα από τη σκέψη του ήρωα και στα μάτια του αναγνώστη μια γενεά που συμπεριφέρεται περίεργα μέχρι να το πάρει απόφαση και τότε όλα είναι ανοιχτά ως προς το αποτέλεσμα της αντίδρασης.
Το ύφος του κειμένου είναι ζωηρό, η γλώσσα ζωντανή και ρεαλιστική, οι διάλογοι έχουν πειστική αποτύπωση και ο χείμαρρος των εσωτερικών σκέψεων κρατά το ενδιαφέρον του αναγνώστη αποκαλύπτοντας έναν έξυπνο και κριτικό νου που δεν διστάζει να αυτοαποκαλυφθεί με αίσθημα ευθύνης για το βαθμό συναίνεσης σε καταστάσεις χαζοχαρούμενης αναισθησίας στην πολιτική του εκτροχιασμού των ονείρων μιας γενεάς, μιας χώρας.
«Χιονίζει τώρα και κάνει πολύ κρύο.Νιώθω τα άκρα μου παγωμένα και το στόμα μου στεγνό κι έχω όλη μέρα ταχυπαλμία και δεν μπορώ να φάω τίποτα.Κάθομαι και βλέπω τις χιονονιφάδες να χορεύουν στο φως της λάμπας του δρόμου.Το τζάκι χάσκει αδειανό, όλα τα φώτα είναι κλειστά. Μόνο ετούτη η οθόνη λάμπει.
Η γυναίκα μου πέθανε την 1η Φεβρουαρίου του 2011. Τριακόσιες ενενήντα δύο μέρες πριν. Καθεμία από αυτές τις μέρες τη σκέφτομαι. Κάθε μέρα. Αυτό είναι το μόνο σταθερό πράγμα στη ζωή μου πια. Αυτό, κι άλλο ένα. Κάθε μέρα σκέφτομαι αυτόν που μου την πήρε τον φερόμενο ως κατηγορούμενο τον ελεύθερο άσπιλο οδηγό του κόκκινου Φίατ Τον λένε Ανδρέα Πέρκιζα». «φεβρουάριος» , μήνας συμβολικός λειψός και ενίοτε δίσεχτος, βιβλίο κρίσης και κρίσεων.Αυτοσαρκασμός, δηκτικό χιούμορ, ζωηρή και παραστατική γραφή, σύγχρονη αποτύπωση και πολύπλευρη θεματολογία ενός μοντέρνου συγγραφέα.
ΦΕΒΡΟΥΑΡΙΟΣ ΜΥΘΙΣΤΟΡΗΜΑ ΘΟΔΩΡΗΣ ΓΕΩΡΓΑΚΟΠΟΥΛΟΣ ΕΚΔΟΣΕΙΣ ΚΑΣΤΑΝΙΩΤΗ