Η φιλία είναι ιερή. Τελεία. Τόσο κλισέ, άλλο τόσο αλήθεια. Κάποτε, ένα κορίτσι ετών 18 πίστεψε ότι μπορούσε να ζήσει χωρίς φίλους και το έκανε. Προδόθηκε από τις πρώτες φίλες και ύψωσε τοίχο. Δεν τις ήθελε τις φιλίες και δεν τις χρειαζόταν. Έτσι είπε.
Το πρόβλημα δεν είναι ότι το είπε, αλλά ότι δεν το πίστευε. Μέσα της πονούσε, αλλά η ανωριμότητα των 18 χρόνων και η φοιτητική ζωή κάλυψε τα αισθήματα της προδοσίας και του πόνου. Η πληγή καλύφθηκε, αλλά δεν έκλεισε. Και με την πρώτη ευκαιρία άνοιγε ξανά και ξανά και ξανά. Όταν δεν θρηνείς για κάτι που χάθηκε είσαι καταδικασμένος να το ζεις μέχρι να γίνει ο πόνος συνειδητός, μέχρι, επιτέλους, να αντιληφθείς το κενό σου, να κλάψεις, να θρηνήσεις.
Οι παρέες δεν είναι φιλίες
Οι φιλίες είναι παρέες, οι καλύτερες παρέες. Οι παρέες, όμως, όχι, δεν είναι φιλίες. Όχι όλες τουλάχιστον. Λένε «φρόντισε να έχεις πολλές παρέες και λίγες φιλίες». Τι γίνεται, όμως, αν δεν μπορείς να κάνεις αυτή τη διάκριση;
«Ο εχθρός του εχθρού σου είναι φίλος σου», λένε. Μα, σοβαρά τώρα; Ποιος μπαίνει στη διαδικασία να κάνει φίλο κάποιον μόνο και μόνο για να πληγώσει έναν άνθρωπο; Μακιαβελισμοί, που έχουν καταστρέψει ανεπανόρθωτα την έννοια της φιλίας.
«Οι φίλοι πρέπει να ανήκουν στο ίδιο βιοτικό, επαγγελματικό, εκπαιδευτικό, οικονομικό, κοινωνικό επίπεδο», λένε. Πόσο ψέμα, πόσο άδικο να κρίνεις ανθρώπους με τέτοια κριτήρια. Κριτήρια γεμάτα ιδιοτέλεια, αίσθηση ψευδούς ανωτερότητας. Κριτήρια που αντιτίθενται στην αληθινή έννοια της φιλίας.
Οι φίλοι κάνουν λάθη, έχουν προβλήματα
Από την άλλη, υπάρχει και ο κίνδυνος εξιδανίκευσης της φιλίας. Το λέω από πείρα. Ή, μάλλον, όχι εγώ, το κορίτσι των 18 που λέγαμε παραπάνω. Οι φίλοι είναι άνθρωποι, κανονικοί, σαν εμένα και εσένα. Και σαν το κορίτσι των 18. Κάνουν λάθη, έχουν προβλήματα. Αυτό δεν σημαίνει ότι δεν σε αγαπάνε ή ότι δεν σε νοιάζονται.
Σημαίνει ότι είναι κανονικοί. Και πρέπει να μάθεις να τους συγχωρείς, όπως και να σε συγχωρούν κι αυτοί. Δεν είσαι τέλειος και δεν είναι τέλειοι. Το θέμα είναι να αγαπιέστε. Και να εμπιστεύεστε. Και να μιλάτε πολύ. Πολύ και ανοιχτά, χωρίς φόβους θυμού και παρεξήγησης.
Το κορίτσι των 18 έγινε γυναίκα των 30 και τώρα έχει μάθει να ξεχωρίζει τις φιλίες από τις παρέες, Έχει μάθει να μην ξοδεύεται, να κατακρίνει λιγότερο, να προσπαθεί, αλλά όταν δεν βλέπει φως, να σταματάει. Όχι από εγωισμό, από αξιοπρέπεια. Προτιμά οι φίλοι της να είναι και οι παρέες της, αυτό της ταιριάζει.
Και έχει φίλους, όπως τους είχε ονειρευτεί. Αληθινούς και καρδιάς, μαζί τους μπορεί να γελάει και να κλαίει. Δυο τρεις από αυτούς ξέρουν τα πάντα για εκείνη και εκείνη ξέρει τα πάντα για αυτούς. Κι κάποιοι άλλοι είναι φίλοι, χωρίς να τα ξέρουν όλα. Ξέρουν αυτά που μπορούν να δεχτούν και να ακούσουν. Δεν είναι κακοί, απλά δεν μπορούν να αντικρίσουν την πιο μαύρη ή την πιο ροζ πλευρά σου. Η αγάπη όμως είναι αδιαμφισβήτητη.
Μην κάνετε το λάθος να πιστέψετε αυτό που πίστεψε το κορίτσι των 18.
Η ζωή δεν κυλάει όμορφα χωρίς φίλους…
cityculture.gr/ γράφει η Λιάνα Χαντέ