Στο Αρτουά μια μικροσκοπική επαρχία της Β. Γαλλίας έμενε η Φρεάρ. Υιοθετημένη μοναχοκόρη και μοναδική επιζούσα ενός φρικτού ατυχήματος.
Η Φρεάρ ήταν δυστυχισμένη.
Στα εννιά της, μόνο, χρόνια η άτυχη μικρή έμεινε ορφανή, όταν από άγνωστη αιτία το σπίτι που έμενε μαζί με τους δυο πατεράδες της πήρε φωτιά. Κάποιοι είπαν πως το σπίτι έγινε στάχτες από αμέλεια «… αν δεν υπάρχει γυναίκα στο σπίτι…», άλλοι υποστήριξαν πως έφταιγε το κορίτσι «… πάντα το ‘λεγα πως αυτό το παιδί είναι παράξενο…». Κανείς δεν συγκινήθηκε ιδιαίτερα από το χαμό του Λεόν και του Ζοζέφ, ούτε και τον λόγο της φωτιάς έψαξε κανείς. ‘Οσο για τη Φρεάρ, κατέληξε στο σύστημα. Πηγαίνοντας από σπίτι σε σπίτι συνέχισε να ζει τη ζωή της. «Τουλάχιστον τώρα το παιδί θα γνωρίσει πατέρα και μητέρα…» είπαν κάποιοι.
Και τα δάκρυα της Φρεάρ έτρεχαν, με την ορμή ενός αρτεσιανού φρέατος.
(το παραπάνω κείμενο αποτελεί συμμετοχή σε διαγωνισμό διηγήματος του περιοδικού Φρέαρ)