Σκηνοθεσία: Μαργαρίτα Μαντά
Παίζουν: Άννα Μάσχα, Κώστας Φιλίππογλου
Διάρκεια: 87′
Ο Κώστας, ένας οδηγός μετρό, ζει μόνος, στην αχανή και άχρωμη Αθήνα. Παρατηρεί κάθε μέρα τους επιβάτες να επιβιβάζονται στην αμαξοστοιχία και να κατευθύνονται ο καθένας προς κάποιο άγνωστο μέρος στην πρωτεύουσα. Μοναδική του παρέα, αυτοί οι επιβάτες.
Η Άννα δουλεύει σε εκδοτήρια πλοίων στο λιμάνι του Πειραιά. Ζει μόνη, στην αχανή και άχρωμη Αθήνα. Καπνίζει το πρώτο τσιγάρο της μέρας στο μικρό της μπαλκόνι, πίνει τον καφέ της και επιβιβάζεται στην αμαξοστοιχία που οδηγά ο Κώστας. Ο Κώστας την παρατηρεί κάθε μέρα. Εκείνη αγνοεί την ύπαρξη του. Όταν ο Κώστας κάνει το απολύτως ειλικρινές, να την συναντήσει δηλαδή και να της αποκαλύψει τον έρωτα της, εκείνη φοβάται, ξαφνιάζεται και μπαίνει σ΄αυτήν την περίεργη συναναστροφή αντιμετωπίζοντας παράλληλα με τον Κώστα και τα δικά της στερεότυπα.
Χωρίς χρώμα, χωρίς ένταση, με ελάχιστο διάλογο. Ένα σύγχρονο ερωτικό δράμα, ένα αστικό ρομάντζο, μία ελεγεία στην μοναξιά και στην έλλειψη επικοινωνίας μεταξύ των ανθρώπων. Μέσα στην Αθήνα, στην μεγάλη πρωτεύουσα. Άνθρωποι μόνοι, που περιπλανιούνται άσκοπα προσπαθώντας να νοηματοδοτήσουν την ασημαντότητα της παρουσίας τους σ’ αυτήν την ζωή, σ’ αυτόν τον τόπο, σ’ αυτή τη χρονική στιγμή. Η Αθήνα, ο Κώστας, η Άννα.
Αυστηρά φορμαλιστική η ταινία. Η φόρμα της κυριαρχεί απόλυτα πάνω στα επιμέρους διαλογικά κομμάτια συνθλίβοντας ο,τιδήποτε άλλο πέρα από την καθαρή αισθητική της εικόνας και την ατμόσφαιρα που παράγεται από την θέαση. Η πλοκή, οι διάλογοι, οι χαρακτήρες, έρχονται δεύτεροι. Με έντονο το saturation στην επεξεργασία αλλά και στην σκοτεινή προσέγγιση της φωτογραφίας από τον Κώστα Γκίκα, με αφαιρετικές μουσικές συνοδείες των ήχων της πόλης και με δύο ηθοποιούς πιστούς στις αρχές της κινηματογράφισης της Μαργαρίτας Μαντά. Δεν είναι καθόλου τυχαίο ότι η ταινία είναι αφιερωμένη στον Θόδωρο Αγγελόπουλο.
Χωρίς λοιπόν κάποιο τρανταχτό στόρυ (στα όρια του αδιάφορου), χωρίς την παραμικρή στιγμή έντασης, με ένα σενάριο να υπάρχει μόνο ως αφορμή, η Μαργαρίτα Μαντά φτιάχνει ένα υπέροχο φωτογραφικό κείμενο πάνω στην μοναξιά της μεγαλούπολης και το δίνει μόνο με τα αρχικά μέσα του κινηματογράφου: την κάμερα και το μοντάζ.
Που την βλέπω;: Στην Αθήνα παίζεται ήδη σε αρκετές αίθουσες. Στην δύστυχη την Θεσσαλονίκη ακόμα την περιμένουμε. Υπομονή!