Γίνε για μια νύχτα cool

Written by

Βράδυ στην Θεσσαλονίκη. Ώρα για την καθιερωμένη εβδομαδιαία έξοδο. Μπαίνω στο ταξί. Λιμάνι του λέω… Έξω από το μαγαζί με περιμένουν ήδη δύο φίλοι μου. Φτάνω.  Κατευθυνόμαστε προς στην είσοδο. Η κλασσική εικόνα. Μα πάλι το ίδιο λάθος κάναμε αναρωτιέμαι; Τρεις άντρες κοντά στα τριάντα με ύφος υψηλών καρδιναλίων, κάτι σαν αποτυχημένοι Ζεν Πρεμιέ στέκονται στην είσοδο. Μείναμε λίγα λεπτά παρατηρώντας τους. Όλοι φορούσαν ένα παρόμοιο κουστούμι αλλά δυστυχώς και το ίδιο ¨πρόσωπο¨!

Ο κόσμος περίμενε έξω. Πρώτα περνούσαν οι κοπέλες. Έπειτα οι παρέες με αγόρια και κορίτσια που πιθανόν να είχαν κλείσει τραπέζι. Κάπου εκεί παρατήρησα το ύφος του πορτιέρη να μιλάει με στόμφο σε μια παρέα αγοριών. Μετά από λίγο η παρέα των αγοριών έφυγε. Γιατί;  Μάλλον θα ήταν «λίγοι» για τα γούστα του μαγαζιού!

Τους παρατηρώ , τους ξανακοιτάζω. Άντρες και γυναίκες που δούλευαν στο μαγαζί  όλοι ήταν ίδιοι. Χωρίς χαμόγελο , χωρίς ευγένεια βλέποντας τον κάθε πελάτη σαν ένα κομμάτι κρέας(!) που θα το κοστολογήσουν στα εφτά ευρώ το λιγότερο. Είσαι ¨λεφτάς¨ , όμορφος και πολλά βαρύς;  Έχεις ψηλά πόδια και ωραίο στήθος ; Θα μπεις! Τώρα αν δεν έχεις κάτι από αυτά μάλλον θα πρέπει να περιμένεις.

Η βροχή δυναμώνει και αποφασίζουμε να μπούμε. Στην είσοδο μας ρωτάει ο πορτιέρης πόσοι θα είμαστε. Τρεις του λέμε. Περιμένουμε να μας πούνε αν έχει κάπου να κάτσουμε. Σημειώνω πως ήταν Κυριακή και μέσα φαινόντουσαν πολλά τραπέζια άδεια. Στέκονται μπροστά μας σαν νταήδες. Χωρίς ίχνος ευγένειας μας λένε που να καθίσουμε. Περάσαμε ωραία δεν μπορώ να πω…

Το επόμενο πρωί σκέφτομαι αυτά που είδα να γίνονται στην είσοδο. Πόσο αποτυχημένο το χθεσινό συμβάν συλλογίζομαι! Σε μια περίοδο κρίσης που οι περισσότεροι πόσο μάλλον οι φοιτητές μετράνε ευρώ ευρώ τα λεφτά τους κάποιοι μάγκες διαλέγουν με κριτήρια δημιουργημένα στον δικό τους υλικό και δηθενίστικο κόσμο τους ανθρώπους. Και όμως τα μαγαζιά αυτά είναι πάντα γεμάτα και η κρίση δεν φαίνεται να τους κάνει λιγάκι να αναθεωρήσουν. Όσο για το αν είναι τυπικοί; Απόδειξη αν δεν ζητήσεις δεν θα σου φέρουν και δεν θα αναφερθώ καν στην καθαρότητα των ποτών ή στην έλλειψη σεβασμού στους μη καπνίζοντες.

Ποιος φταίει για το γεγονός ότι τα μαγαζιά αυτά είναι πάντα γεμάτα; Θα ξεκινήσω απ΄τον εαυτό μου. Εγώ! Εγώ που ενώ είδα τι συμβαίνει μπήκα μέσα , έδωσα τα λεφτά μου και ναι πέρασα καλά. Και κάπως έτσι ίσως λειτουργούν και οι περισσότεροι.

Γεμίσαμε ανθρώπους που μάθανε να μας κρίνουν από την εμφάνιση και την τσέπη μας και θλίβομαι που δεν τους κρίνουμε εμείς για την άθλια συμπεριφορά και τον αντί-επαγγελματισμό τους. Θλίβομαι που οι περισσότεροι από αυτούς είναι νέοι και ίσως θα έπρεπε να σκέφτονται αλλιώτικα. Ίσως πάλι δεν φταίνε και αυτοί καθώς ακολουθούν τις οδηγίες των αφεντικών τους και συντηρούν την γραμμή που τους έχουν δώσει.

Θλίβομαι περισσότερο για το γεγονός ότι εμείς τους το επιτρέψαμε. Θλίβομαι όμως που η διασκέδαση μας έγινε τέτοια και περιορίζεται σε πέντε τοίχους και με μουσική που περιτριγυρίζεται γύρω από Παντελίδη και άλλα τέτοια τραγούδια. Σίγουρα κάποιοι βιαστείτε να με κατηγορήσετε για την αναφορά μου στον συγκεκριμένο τραγουδιστή και πράγματι δεν είναι κακό που υπάρχει ο Παντελίδης. Το αρνητικό είναι να μην υπάρχει άλλη επιλογή εκτός από αυτόν και τα σουξεδάκια του.

Λυπάμαι που την ώρα που ο κόσμος καίγεται , κάποιοι καυχιούνται ότι προσφέρουν διασκέδαση ενώ συμπεριφέρονται με αυτόν τον τρόπο. Λυπάμαι και όλους εμάς που εξακολουθούμε και στηρίζουμε οικονομικά τέτοια μαγαζιά.

Αξιολόγηση δεχόμαστε σε κάθε πτυχή της κοινωνικής, προσωπικής και εργασιακής μας ζωής. Και εδώ αναρωτιέμαι το εξής. Γιατί πρέπει να αξιολογούμαστε για να μπούμε σ’ ένα μαγαζί για να χαλαρώσουμε και να διασκεδάσουμε από την στιγμή μάλιστα που θα πληρώσουμε το ποτό μας;

Τζούλια Μουρατίδου