Με τίτλο ΦΕΣΤΙΒΑΛ ΑΝΗΣΥΧΩΝ ΗΧΩΝ και 4 ημέρες διάρκεια, o νέος κύκλος συναυλιών στο Μέγαρο Μουσικής Θεσσαλονίκης στις 22, 24, 25 και 26 Φεβρουαρίου φιλοξενεί κάθε ημέρα ένα μουσικό έργο από καλλιτέχνες με σημαντική διεθνή παρουσία. “Udopia” του Θύμιου Ατζακά, “Eight Winds” (Οκτώ Άνεμοι) από το κουαρτέτο του Σωκράτη Σινόπουλου, το ντουέτο των Xylouris White και οι “Χαμένες Πόλεις” του James Wylie με τον Ziad Rajab .
Το ντουέτο Xylouris White με τους Γιώργη Ξυλούρη (Ψαρογιώργη) και με τον Jim White με το groove τους που μοιάζει να έρχεται από τα βάθη του χρόνου φαίνεται να έχει κερδίσει τη διεθνή μουσική σκηνή.
Ο Γιώργης Ξυλούρης (Ψαρογιώργης) σε μια αποκλειστική συνέντευξη στο cityculture.gr στην Άγγελα Μάντζιου με την ευκαιρία του Φεστιβάλ Ανήσυχων Ήχων!
Μιλήστε μας για την συμμετοχή σας στο 1ο φεστιβάλ ανήσυχων ήχων στη Θεσσαλονίκη.
Οταν μας ειπαν για το φεστιβαλ ειχαμε ηδη προγραματισει διαφορα και δεν ηταν ευκολο χρονικα. Ομως οταν ο Θυμιος ο Ατζακας μας ειπε λεπτομεριες, οτι το φεστιβαλ Ανησυχων Ηχων, θα εχει αξονα, την οσμωση των ιδιωματων και την ηχοποιητικη αφηγηση της μεσογειακης κουλτουρας με τον συγχρονο δυτικο κοσμο. Και μας ειπε και τους αλλους μουσικους που θα παρουν μερος,ηταν σαν να επρεπε να ρθουμε.
Χαρα και τιμη μας.
Μιλήστε μας για τη μουσική παράδοση της Κρήτης και αυτήν της οικογένειας Ξυλούρη. Πού συναντιούνται αυτοί οι δρόμοι;
Η μουσικη της Κρητης ειναι το δυνατο παραδειγμα μιας λαικης μουσικης που ζει. Η οικογενεια Ξυλούρη ειναι ενα με την μουσικη της Κρητης.
Τι είναι για σας η μουσική κύριε Ξυλούρη ; Με ποιες εικόνες ακούτε τη μουσική ως μουσικός και ως ακροατής;
Μουσικη για μενα ειναι η συνεχεια, η διαρκεια. Ειναι οι αποηχοι που ερχονται απο πολυ παλια, μεσα απο χιλιαδες φιλτρα αισθησεων των ανθρωπων,και ειναι ο κρικος της συνδεσης του παρελθοντος με το μελλον. Οταν παιζω βλεπω τους προγονους να χορευουν μαζι με τα παιδια μας.
Ποιους ήχους ανακαλείτε στη μνήμη σας όταν παίζετε μουσική και ποιες φωνές όταν τραγουδάτε;
Δεν είναι ποτέ το ίδιο, εχει να κανει με το πως αισθάνομαι με το ρυθμό και τον χορο. και πάντα ανακαλύπτω το ιδιο πραγμα ξανα και ξανα ποτε δεν το βαριεσε γιατι παντα εχει κατι ακομα να σου δωσει και να του δωσεις Οι ήχοι παράγονται επιτόπου και ο,τι ακούς είναι μέρος αυτου που κάνεις.
Αν το λαούτο είχε λέξεις, ποιες θα ήταν αυτές στο δικό σας ιδίωμα;
Ηχοι
Μερικοί υποστηρίζουν ότι το λαούτο είναι ένα «περιορισμένο» όργανο για αυτοσχεδιασμό. Εσείς με ποια επιχειρήματα θα τους αντικρούατε ;
Σκασε και ακου
Μιλήστε μας για τα ριζίτικα τραγούδια, για το ύφος και το περιεχόμενό τους.
Το Ριζίτικο είναι ένα περίτεχνο κόσμημα βγαρμένω απότον λαό της Κρήτης. Περιεχει τον ερωτα, τους θρυλους, τον θανατο, τα βουνα τα δεντρα τα χαρακια την γυναικα τον αντρα τα περιβολια της κορες τους γιους τους δρακους και τση σπυλιους της επαναστασεις την ψυχη τση Κρητης
Από τις μουσικές των υπόλοιπων περιοχών της Ελλάδας, ποια θα ξεχωρίζατε και γιατί;
Για μένα είναι οι άνθρωποι και πως παίζουν τις μουσικές, δεν είναι κατηγορία, ή, περιοχη. Αλλά μ’αρέσουνε πολύ τα Ποντιακά, και τα Ηπειρωτικα, και τα Καρπάθικα, και τα Καλυμνικά, και τα Κασσότικα, και τοσα άλλα.
Υπάρχει περίπτωση μέσα στις σύγχρονες συνθήκες να δημιουργηθούν νέα δημοτικά τραγούδια ή έχει κλείσει οριστικά αυτό το κεφάλαιο;
Ανάλογα απο που προέρχεται, το κεφάλαιο είναι ανοιχτό.
Η σύνδεση με τη δημοτική μουσική, για μενα, έχει άμεση σχέση με το λαό. Η σχέση με το λαο, η επαφη με τον κοσμο σε ολα τα επιπεδα. Στο χωριο, στη πολη, στο καφενείο, στο μετόχι, στη πλατεία, στα όρη, γέροι, νεοι…
Όλα αυτά, ήχοι, εικόνες, πρόσωπα. Και ακουσματα.
Πώς αισθάνεστε όταν παίζετε μουσική μόνος ή με λίγους μουσικούς στο φυσικό τοπίο και πώς νιώθετε όταν βρίσκεστε στη σκηνή, σε συναυλιακούς χώρους με πολλούς θεατές αποδέκτες της μουσικής σας;
Κάθε φορα είναι αλλιώς. Και παντα γοητευτικο και ενδιαφερον.
Τι σας έχει διδάξει η μουσική ως καλλιτέχνη και πόσο σας έχει βοηθήσει να εξελιχθείτε ως άνθρωπο;
Όλα αυτά μαζί, και όλα αυτά που έχουμε πει σ’αυτή τη συνέντευξη και άλλα τόσα, και πολλά άλλα. Μα το πιο όμορφο είναι να μοιράζεσαι τις μουσικές με τους ανθρώπους.
Σας ευχαριστούμε πολύ !
cityculture.gr/ γράφει η Άγγελα Μάντζιου