Αναπληρωτής καθηγητής στην Σχολή Καλών Τεχνών του ΑΠΘ και καλλιτέχνης εικαστικών, ο Γιώργος Διβάρης μιλά στην Μαρία Κενανίδου για την έκθεση του έργου του με τίτλο «Ειδήσεις» (me(n)talimages) από τις 12 Δεκεμβρίου 2013 στην γκαλερί ArtisCausa.
Πες μας για την «Υπεροψία», το προηγούμενο έργο σου; Περίπου από το 2000 και μετά και έτσι όπως εξελισσόταν η καλλιτεχνική μου έρευνα, με απασχολούσαν κυρίως δύο ζητήματα: Πώς είναι δυνατόν (με ποιο οπτικό «συντακτικό» και με ποιο μέσο) να ενσωματωθεί σε μια εικόνα, όλη η εμπειρία της «θρυμματισμένης» εικαστικής πραγματικότητας που ζω και που διαχέεται σε πολυμεσικές, και όχι μόνο, προσλήψεις εικόνων της καθημερινότητας. –Πώς μέσα σε αυτό τον «θόρυβο» των εικόνων (εικόνες των ΜΜΕ, έντυπων τηλεοπτικών ή ψηφιακών), είναι δυνατόν να διατυπωθεί αποτελεσματικά μια εικαστική πρόταση η οποία να έχει χαρακτηριστικά ενός έργου τέχνης. Μοιραία οδηγήθηκα να επεξεργάζομαι τις πιο δυνατές εικόνες οι οποίες μεταξύ αυτών ήταν οι βομβαρδισμοί που αναμεταδίδονταν κάθε τόσο από τα δελτία ειδήσεων. Αυτό όμως που με έκανε να σταθώ σε αυτές τις εικόνες δεν ήταν η περιγραφή των βομβαρδισμών αυτών καθ’ αυτών αλλά πώς εξελισσόταν οι προσλήψεις των εικόνων αυτών από τον οικείο και «ασφαλή» χώρο που κατοικούμε. Σύμφωνα με αυτήν την οπτική γωνία γινόμουν μάρτυρας μιας ακούσιας στρατηγικής στην οποία επιβαλλόταν από αυτές: της Υπεροψίας. Έτσι από το 2005 και μετά η έννοια αυτή με την διττή της σημασία (κοίταγμα από ψηλά και αλαζονεία) με απασχόλησε σε μια σειρά έργων και εγκαταστάσεων.
Ποιο είναι το βήμα από την «Υπεροψία» στο έργο «Ειδήσεις» (me(n)talimages); Είναι η συνέχεια της ίδιας προβληματικής. Παρότι υπάρχει ένα σκληρό εννοιολογικό περιεχόμενο στα έργα μου το ζητούμενο είναι το εικαστικό γεγονός γι‘ αυτό αναζητώ και άλλες μορφικές εκδοχές μαζί με την ανανέωση των μορφών.
Γιατί τόσα χρόνια σιωπής; Σε γενικές γραμμές κατά τη γνώμη μου τόσο περίπου χρειάζεται για να «κυοφορήσει» ένας καλλιτέχνης για να μεταβεί στην επόμενη ατομική του έκθεση. Στις τελευταίες δεκαετίες είχε επιβληθεί στους καλλιτέχνες ένας ρυθμός «εκθεσιμότητας» ο οποίος δεν υπήρχε παλαιότερα. Προέκυψε από την μορφή που επιβλήθηκε μέσα από την πολιτική της αγοράς της τέχνης και της πολιτιστικής βιομηχανίας. Το σημαντικό είναι πότε ένας καλλιτέχνης έχει να πει κάτι και όχι να ακλουθεί τις νόρμες του starsystem . Παρ΄ όλα αυτά όμως συμμετείχα σε πάρα πολλές ομαδικές εκθέσεις που θεωρώ ότι είχαν εξίσου μεγάλο ενδιαφέρον.
Σε ένα κατ΄ εξοχήν πολιτικό εικαστικό έργο όπως το δικό σου, η επιλογή των μέσων που χρησιμοποιείς δεν είναι τυχαία. Τι κρύβεται πίσω από την συγκεκριμένη σου επιλογή; Ναι. Μέσα από αυτή περιγράφεται ο τρόπος που αντιλαμβανόμαστε τα πράγματα. Ζούμε σε μια εποχή που οι εικόνες που μας μένουν είναι ως επί το πλείστον διαμεσολαβημένες. Εικόνες από τον κινηματογράφο, την τηλεόραση, τις εφημερίδες αλλά και από το περιβάλλον στο οποίο ζούμε, συναθροίζονται, σε μία ενιαία θρυμματισμένη πραγματικότητα. Αυτή η αποσπασματικότητα συμβαίνει και στο χρόνο που αφιερώνω στην παραγωγή του έργου. Μια εικόνα από το κινητό μου τηλέφωνο, ένα βίντεο από τις ειδήσεις, ένα κατεστραμμένο βιομηχανικό υλικό συνθέτουν την εικαστική μου αφήγηση.
Μας ξεβολεύει τελικά η εμμονή σου στην αναφορά του καναπέ και του livingroom; Δεν ξέρω ακριβώς πώς το προσλαμβάνει ο θεατής. Προσπάθησα να περιγράψω πώς αντιλαμβανόμαστε τα πράγματα. Πώς το οικείο και το ανοίκειο μπερδεύονται. Πώς τα όρια του δημόσιου και του ιδιωτικού χώρου χάνονται και δημιουργούν μια χαώδη πραγματικότητα.
ArtisCausa, Μητροπόλεως 97
Τ: 2310 223041