Παρόλο που ο σκηνοθέτης (και ηθοποιός) της παράστασης Σίμος Κακάλας αναφώνησε με περισσή χαρά “at last we are alone” στην αρχή της παράστασης όταν ζήτησε να μάθει αν βρισκόταν ανάμεσα στο κοινό κάποιος κριτικός και κανείς δεν ανταποκρίθηκε, ωστόσο για μία ακόμη φορά η παράσταση που ετοίμασε ο ίδιος και η Εταιρεία Θεάτρου Χώρος δεν είχαν να φοβηθούν τα σχόλια κανενός κριτικού θεάτρου.
Ο Σίμος Κακάλας με την παράσταση αυτή πραγματικά τολμάει.Ισορροπεί ανάμεσα στην παρωδία, το δράμα ακόμη και με την επιθεώρηση. Όχι μόνο δεν προσπαθεί να διατηρήσει και να διαφυλάξει μια ταμπέλα που οι άλλοι του έχουν προσδώσει, αλλά φαίνεται σαν να προσπαθεί να τσαλακώσει τόσο το θέατρο όσο και τον εαυτό του. Αυτό που πετυχαίνει με όλο αυτό είναι να δημιουργεί ακομπλεξάριστες παραστάσεις, που σατιρίζουν (όπως η περί ης ο λόγος) το ίδιο το θέατρο, τις δυσκολίες του και το πώς λειτουργεί).
Αυτό που κυρίως μου έκανε αίσθηση απ’ την παράσταση αυτή ήταν η ευκολία με την οποία περνούσαμε από το ένα συναίσθημα στο άλλο. Εκεί που γελούσα με τα τερτίπια του Γιάννου, τα ιντερμέδια ή τα ροκανίσματα του χρόνου (κυρίως από την Γκόλφω), συγκλονιζόμουν απ’ την τελευταία σκηνή μεγάλης δραματικής έντασης και χαλάρωνα εκ νέου με την προβολή του βίντεο αμέσως μετά. Ο Κακάλας έπαιξε με τις αναμνήσεις μας, έπαιξε με τις σημειολογίες του καιρού μας, έπαιξε με ό,τι διασκέδαζε αυτόν – και φαντάζομαι και την υπόλοιπη ομάδα – και κατάφερε να δώσει νέα υπόσταση σ’ ένα κείμενο νεκρό, πολυπαιγμένο και κακοπαιγμένο. Ο ίδιος επιμελήθηκε και το – πιο λιτό δεν γίνεται – σκηνικό το οποίο μάλιστα σατίρισε στην αρχή της παράστασης, καθώς και την εκπληκτική κίνηση των ηθοποιών που ήταν το κάτι άλλο. Πολλές φορές αισθανόσουν πως δεν έβλεπες ανθρώπους αλλά ιαπωνικά manga, ενώ δεν ήταν λίγες οι φορές που γελούσες και μόνο λόγω αυτού.
Τα κοστούμια και οι μάσκες της Μάρθας Φωκά ήταν εξαιρετικά. Πολύ εντυπωσιακή η μάσκα του Άγγλου τουρίστα που ήταν λες και βγήκε από cartoon, ενώ δυστυχώς δεν κατάλαβα τι απεικόνιζε η μάσκα του “Λάκη” όταν χρησιμοποιήθηκε προς το τέλος της παράστασης. Στο πνεύμα της παράστασης κι η μουσική του Γιώργου Μαυρίδη, έδενε με τα τεκταινόμενα. Συμπαθητικό αλλά τίποτα ιδιαίτερο το βίντεο του Μπάμπη Βενετόπουλου, ενώ οι φωτισμοί του Περικλή Μαθιέλη σε κάποια σημεία ίσως θα μπορούσαν να είναι λιγάκι πιο υποβλητικοί. Το anime σχεδίασαν οι Eli Ketzi και η Κατερίνα Παπαφλωράτου, αλλά θεωρώ πως ήταν λιγάκι προβληματικό για την εξέλιξη της ιστορίας γιατί δεν είναι πολύ ξεκάθαρο το τι συμβαίνει. Το τραγούδι των τίτλων είναι των Margin of Existence.
Η Έλενα Μαυρίδου, η Δήμητρα Κούζα και ο Μιχάλης Βαλάσογλου είναι τρεις εξαιρετικοί ηθοποιοί με ελαστικά σώματα και φωνές, με κέφι και μπρίο πάνω στη σκηνή που δείχνουν ότι χαίρονται πολύ αυτό που κάνουν. Δεν κορόϊδεψαν ούτε για μια στιγμή αυτό που έκαναν και γι’ αυτό ίσως είχαν τέτοια αμεσότητα με το κοινό.
Στα μειονεκτήματα της παράστασης τώρα θα έβαζα την διάρκειά της, γιατί πιστεύω πως αν η παράσταση ήταν λίγο πιο σφιχτή, με γρηγορότερους ρυθμούς και περισσότερο ατακαριστή θα δούλευε ακόμη περισσότερο το τελικό αποτέλεσμα.
Εν κατακλείδι, είναι μια παράσταση που αξίζει να δει κάποιος γιατί είναι σπάνια. Από τη μία πλευρά, απενοχοποιεί το γέλιο το οποίο πολλοί σύγχρονοι σκηνοθέτες και “σεσημασμένοι” θεατές φοβούνται όπως ο διάολος το λιβάνι και από την άλλη, σου δίνει την ευκαιρία να δεις με άλλα μάτια μια ιστορία που θεωρούσες πως είναι βαρετή, αλλά τελικά δεν είναι. Συγχαρητήρια στην ομάδα κυρίως για το ό,τι ανεβάζει πάνω στη σκηνή όλα αυτά τα πράγματα που τους έχουν διαμορφώσει ή που συνθέτουν τον κόσμο μας. Καλή συνέχεια.