H Μαρινέλλα συνάντησε τη Βέμπο και τον άνθρωπό της

Written by

Έγινε μόδα. Οι παραστάσεις που αφηγούνται τη ζωή ατόμων που σφράγισαν τον καλλιτεχνικό χώρο και όχι μόνο. Ευτυχία Παπαγιαννοπούλου, Σωτηρία Μπέλλου, Ρόζα Εσκενάζυ, Μίκης Θεοδωράκης. Και τώρα Βέμπο ή μάλλον η Μαρινέλλα. Γιατί δεν  ξέρω αν στη συγκεκριμένη παράσταση πας για να παρακολουθήσεις τη ζωή της Βέμπο ή να ακούσεις την Μαρινέλλα. Σε μια παράσταση υπερπαραγωγή, τριών ωρών περίπου και με 50 συντελεστές και με ορχήστρα επί σκηνής.

DSC02588Η Μαρινέλλα ήθελε πάντοτε να υποδυθεί τη Βέμπο και τελικά το πέτυχε. Την είχαμε δει και στο Chicago  και ήταν και εκεί πολύ καλή και μας απέδειξε ότι τελικά της πάνε πολύ αυτοί οι ρόλοι. Εξάλλου ήταν η τραγουδίστρια που έφερε επανάσταση με τους νεωτερισμούς που επέβαλε στην πίστα και με την ερμηνευτική, σχεδόν θεατρική, απόδοση των τραγουδιών της.

Η Μαρινέλλα ξεκίνησε τραγουδώντας Βέμπο. Η Βέμπο ήταν δασκάλα και οδηγός της και είναι συγκινητικό τώρα να την υποδύεται στη σκηνή. Ο Τραϊφόρος εξάλλου μετά τον θάνατο της Βέμπο της εμπιστεύτηκε τα τραγούδια της.

Η Βέμπο σφράγισε με την παρουσία της τη ζωή της νεότερης Ελλάδας. Τη θυμόμαστε την επέτειο της 28ης Οκτωβρίου για τα θρυλικά της τραγούδια, με τα οποία συνήθως επενδύουμε κάθε γιορταστική μας εκδήλωση αλλά τη θυμόμαστε και σε μια άλλη επέτειο, πιο πρόσφατη, την επέτειο του Πολυτεχνείου, γιατί και εκεί η θρυλική Βέμπο έδρασε όπως είχε μάθει. Το σπίτι της, εκεί δίπλα, στη Στουρνάρα, έγινε το καταφύγιο των φοιτητών , και ατρόμητη και θαρραλέα όπως ήταν, δεν δίσταζε να τους προσφέρει αυτό που είχαν ανάγκη.

Αυτή ήταν η Βέμπο. Όπως ξετυλίγεται σιγά σιγά η ζωή της βλέπουμε μια γυναίκα με «μαγκιά»», με πείσμα, με αγάπη γι’ αυτό που έκανε, μια γυναίκα που δεν μασούσε τα λόγια της, αθυρόστομη, που χάραξε μια νέα πορεία στη μουσική σκηνή . Μια ζωή ποτισμένη με πίκρες αλλά και μεγάλες χαρές, με αγώνες, με θυσίες, με δόξα αλλά και με στιγμές παρακμής.

Δεν θα αποφύγω να σχολιάσω, σε αυτή την αναλυτική παρουσίαση της ζωής της, την ταραχώδη σχέση της με τον σύντροφό της Μίμη Τραϊφόρο, που την απατούσε συστηματικά και εν γνώσει της.. .Εκεί αυτή η γεμάτη μαγκιά γυναίκα μάλλον το έχανε ανεχόμενη πολλά που δεν θα έπρεπε. Ανασφάλεια; Ας μην ξεχνάμε βέβαια ότι ήταν και συνεργάτες και μεγάλο μέρος της επιτυχίας της το χρωστούσε στον Τραϊφόρο. Πάντως, όχι αγάπη,  παράδειγμα προς αποφυγή και μάλλον επίπεδη και ασχολίαστη η σχέση αυτή από τον σκηνοθέτη.

Ειδικά η επιλογή του πολύ γνωστού τραγουδιού και μεγάλης επιτυχίας της Βέμπο «Ο άνθρωπός μου» που χειροκροτήθηκε πολύ μεν (πολύ καλή η  ερμηνεία της Μαρινέλλας) αλλά σίγουρα οι στίχοι έχρηζαν μιας πολύ καυστικής παρέμβασης. Όχι τυχαία είναι οι στίχοι από τους οποίους αντλώ υλικό κάθε φορά  που κάνω μάθημα στους φοιτητές και φοιτήτριες του Παιδαγωγικού Τμήματος, του πώς ακόμα και οι στίχοι ενός τραγουδιού είναι φορέας κοινωνικοποίησης και μπορεί να συντελέσουν αποφασιστικά στη διαμόρφωση στερεότυπων για τους ρόλους των δύο φύλων.

Και με βαριέται
και μ΄άλλες πάει
και μου τα παίρνει
και με χτυπάει
γιατί;

Ήμαρτον και ελπίζω οι κόρες μας να είναι πιο κριτικές και επιλεκτικές σε σχέση με τις μανάδες τους, αν και τα παραδείγματα δυστυχώς και τα πρότυπα με τα οποία μεγαλώνουν στις ελληνικές οικογένειες εξακολουθούν να τις βομβαρδίζουν με τέτοια παραδείγματα «σωστών» και «πρεπουσών» γυναικείων συμπεριφορών. Μετά μην το ψάχνουμε γιατί πάνε και κάνουν τα ίδια που απευχόμαστε. Το παράδειγμα διδάσκει και όχι τα λόγια!

vguvaclgtv52d547c1e068aΟ σκηνοθέτης Πέτρος Ζούλιας δημιούργησε μια παράσταση που την παρακολουθείς με ενδιαφέρον και σε κάποιες στιγμές σε συνεπαίρνει. Αυτό φάνηκε και στον ενθουσιασμό του κοινού που συμμετείχε ενεργά. Ίσως θα ήταν προτιμότερο να μείωνε λίγο τη διάρκεια της παράστασης ώστε να κερδίσει σε γρήγορους ρυθμούς και να εστίαζε περισσότερο και με μεγαλύτερο βάθος σε κάποιες πτυχές της ζωής της Βέμπο. Το κοινό βέβαια δεν φάνηκε να πτοείται. Ένα κοινό που σιγοτραγουδούσε, γελούσε και δάκρυζε. Μια ηλικιωμένη κυρία είχε κουβαλήσει και μια μεγάλη ελληνική σημαία που την ανέμιζε.

Πολλά τα άσπρα κεφάλια, παρατήρησε η κόρη μου, φυσικό και αναμενόμενο, αλλά δεν ήταν αναμενόμενο ότι ήταν ή ίδια η 20χρονη κόρη μου που επέλεξε αυτή την παράσταση για να δούμε. Και της άρεσε, αν και δεν κουβαλά τη συγκινησιακή μνήμη των περισσοτέρων θεατών της παράστασης. Και αυτό το χρεώνω ως επιτυχία του σκηνοθέτη πρώτιστα.

Εκτός βέβαια από τη μεγάλη Μαρινέλλα θα ξεχωρίσω τον ιδιαίτερο, πολύ καλό ηθοποιό Χρήστο Στέργιογλου, την πορεία του οποίου παρακολουθώ εδώ και πολλά χρόνια. Από τη Θεσσαλονίκη αρχικά. Είναι απλώς εξαιρετικός όπως και σε κάθε δουλειά που κάνει (να πάτε να τον δείτε και στην πολύ καλή και ιδιαίτερη ταινία «Η αιώνια επιστροφή του Αντώνη Παρασκευά, μια ταινία που προβλήθηκε στο Φεστιβάλ Κινηματογράφου Θεσσαλονίκης και απέσπασε πολύ καλές κριτικές ιδιαίτερα για την ερμηνεία του πρωταγωνιστή της. Δείτε σχετικά ΕΔΩ).

Ο Λουδάρος πολύ καλός, επιλέγει τελευταία συμμετοχές σε τέτοιες παραστάσεις και του πάνε. Είχε συνεργαστεί ξανά με τη Μαρινέλλα στο Chicagoκαι εκεί με μεγάλη επιτυχία. Η Νεφέλη Ορφανού απολαυστική και «εχέμυθος». Χριστίνα Αλεξανιάν, Νταίζη Σεμπεκοπούλου, Μιχάλης Μαρίνος, Τζένη Μπότση  πολύ καλοί όλοι τους.

Θα γελάσετε, θα συγκινηθείτε, θα σιγοτραγουδήσετε. Θα φύγετε μάλλον ικανοποιημένοι από μια παράσταση που σας σέβεται όπως θα θέλαμε να μας σέβονται όλες οι παραστάσεις που ανεβαίνουν.