Η Θεσσαλονίκη πιο μουντή, πιο βροχερή, πιο υγρή. Ενα ανορθόδοξο διάλειμμα από το καλοκαιρινό τοπίο, ίσα-ίσα να φέρει μια ταραχή. Πάνω στις ανυπόμονες σταγόνες, που με βία συντρίβονται στα πεζοδρόμια της πόλης, καθρεπτίζεται η αβεβαιότητα των ανθρώπων, χωρίς ποτέ να εκτονώνεται πλήρως.
H ζέστη σβήνει αφήνοντας πίσω της έναν χαρακτηριστικό ήχο ανακούφισης. H υγρασία μας κάνει λίγο πιο κολλώδεις -μπας και κολλήσουμε ο ένας πάνω στον άλλον για αλλαγή. Στην τελική φέρνει τα αντίθετα αποτελέσματα.
Οι ξεφτισμένες από το περσινό καλοκαίρι δερμάτινες παντόφλες σφίγγουν ασφυκτικά τις βρεγμένες πατούσες, που μόλις βούτηξαν σε μια φρεσκοσχηματισμένη λίμνη -λίγα μέτρα δίπλα από το αμάξι- ενώ τα λιγοστά ρούχα διαγράφουν αναγκαστικά τη φιγούρα κολλώντας πάνω μας. Μια ενοχλητική και συνάμα δροσιστική αίσθηση.
Από μικροί συνηθίζουμε να αποφεύγουμε τη βροχή, υποτιμώντας την ουσιαστική συμβολή της στη φύση. Την παρατηρούμε από απόσταση -μέσα από το διαμέρισμα, τη βεράντα, το αμάξι. Κρυβόμαστε από αυτήν με ομπρέλες, κουκούλες, αυτοσχέδια καλύματα και τρέχουμε πανικόβλητοι στη θέα της πρώτης στάλας. Την έχουμε αναγάγει σε ένα φαινόμενο ανεπιθύμητο, το λιγότερο. Όταν δε οι στάλες πυκνώνουν, πυκνώνει και η ανάγκη μας να μένουμε αθέατοι, μέσα, μόνοι μας.
Η βροχή είναι καθαρτική, η βροχή συμβολίζει την ελευθερία, τη ξεγνοιασιά, τον έρωτα. Μόνιμο φόντο ερωτικών ενσταντανέ που κοιτάμε με ζήλια σε ταινίες κι εμείς έχουμε ολωσδιόλου ξεχάσει την ευεργετική της επίδραση πάνω μας.
Την επόμενη φορά που θα βρέξει προσπάθησε να μην αντισταθείς. Απόλαυσε το για όσο κρατήσει χωρίς να σκέφτεσαι τις συνέπειες. Μόνος, μόνη ή με την ιδανική παρέα, έχεις την ευκαιρία να δημιουργήσεις μια ιστορία. Τότε θα αφηγείσαι σε όλους την ημέρα, που αφέθηκες να γίνεις μούσκεμα χωρίς να σε νοιάξει τίποτα.
Γιατί η βροχή ξεπλένει, όταν αποφασίσεις να την αφήσεις.