Τα κουδούνια για τον αγιασμό χτύπησαν σε όλη την Ελλάδα. Έναρξη της σχολικής χρονιάς για όλους τους μαθητές. Τα βήματα με έφεραν σε ένα διαφορετικό σχολείο. Σ’ ένα εσπερινό ΕΠΑΛ της περιοχής. Τι το ενδιαφέρον μπορεί να έχει ένα τέτοιο σχολείο, θα ρωτούσε κάποιος. Πολύ θα απαντούσα.
Το προαύλιο γεμάτο από μαθητές. Όχι τους συνηθισμένους, αλλά διαφόρων ηλικιών. Συγκεντρωμένοι με μια κρυφή αμηχανία. Τι κι αν πέρασαν τα χρόνια και οι περισσότεροι είναι εργαζόμενοι, γονείς, γιαγιάδες ή παππούδες; Το σχολείο αποτελεί πάντα το κρυφό ιερό βαθιά χαραγμένο στην παιδική ηλικία. Χαρούμενα πρόσωπα, ανυπόμονα γι αυτή τη νέα αρχή. Στέκονται με τις κρυφές σκέψεις για όσα τους οδήγησαν να πάρουν την απόφαση να συνεχίσουν το σχολείο, ή να το παρακολουθήσουν στη βραδινή βάρδια. Οι μαθητές των νυχτερινών σχολείων είναι οι πιο συνειδητοποιημένοι. Είναι επιλογή και απόφαση η μαθητεία και αυτό είναι αξιέπαινο!
Τα τελευταία χρόνια ο θεσμός των σχολείων δεύτερης ευκαιρίας, έδωσε τη δυνατότητα σε πολλούς ανθρώπους να τελειώσουν το γυμνάσιο και να συνεχίσουν αργότερα την εκπαίδευση στο Λύκειο. Άνθρωποι που λόγω οικογένειας ή άλλων συνθηκών δεν κατάφεραν να σπουδάσουν, βρήκαν ένα τρόπο να ενταχθούν και πάλι στη σχολική κοινότητα χωρίς να έχει αλλάξει κάτι. Φιλίες, διάβασμα, αγωνία για τις εξετάσεις είναι όλα εκεί. Με μόνη διαφορά ότι δεν υπάρχει η απόσταση μεταξύ καθηγητή και μαθητή όπως στα μαθητικά χρόνια καθώς η ωριμότητα αλλάζει την οπτική του ανθρώπου.
Έτυχε να δω ανθρώπους από κοντά σε αυτή την διαδικασία και να παρακολουθήσω την μεταμόρφωσή τους. Και τι θα το κάνεις το σχολείο σε τέτοια ηλικία; Στα 50 σου ήρθε η όρεξη για γράμματα; Είναι συχνά φράσεις που ακούγονται στην προσπάθεια ενός ανθρώπου να συνεχίσει την εκπαίδευση σε μεγάλη ηλικία. Η ηθική ικανοποίηση, η μάθηση, η διαδικασία ενεργοποίησης του εγκεφάλου-αντίδοτο στην άνοια- είναι σοβαροί λόγοι για να δώσει κάποιος την δεύτερη ευκαιρία στον εαυτό μου αφού η μόρφωση δεν έχει ηλικία. Απαιτείμόνο βαθιά θέληση και στόχους.
Αρκετοί από τους μαθητές των σχολείων δεύτερης ευκαιρίας βρίσκονται στο προαύλιο, σχηματίζοντας πηγαδάκια με πειράγματα. Το Λύκειο και στη συνέχεια το Πανεπιστήμιο, είναι μόνο θέμα απόφασης. Σε μια εποχή δύσκολη, ακόμα και η προσδοκία των κοινωνικών επαφών ενάντια στη μοναξιά είναι κίνητρο για το σχολείο. Καθηγητές με ευγένεια και όρεξη για δουλειά κάνουν ότι μπορούν για να προσφέρουν. Όταν κατά τύχη συνάντησα μια καθηγήτρια που είχα στο Λύκειο, ένιωσα ότι ο χρόνος σταμάτησε…
Η επιθυμία για μάθηση είναι επιθυμία για ζωή γι αυτό οφείλει να επιβραβεύεται. Πολίτες που δεν μορφώνονται συγκροτούν κοινωνία αδρανή. Μπορεί τα σχολεία μας να έχουν πολλές ελλείψεις στα θέματα υποδομής όμως οι μαθητές είναι αυτοί που τους δίνουν ψυχή και δημιουργούν τις συνθήκες για δράση.
Σκεφθείτε πώς θα ήταν η ζωή μας αν δεν αφήναμε χώρο για μια δεύτερη ευκαιρία!
Καλή Χρονιά σε όλους!
Ντίνα Γιαννουπλάκη