«Γυναίκες, σας περιγράφουμε όπως μας αρέσει κι εξοργιζόμαστε που δεν χωράτε στις περιγραφές μας..» (Τίτος Πατρίκιος)
Συνήθως ασχολούμαι με πιο ερωτικά, φιλοσοφικά και ψυχολογικά τερτίπια του εαυτού μας, σε σύγκριση με το θέμα με το οποίο θα ασχοληθώ σήμερα. Εμπνεόμενη από τη γιορτή της γυναίκας, αποφάσισα να αναλύσω την έννοια της «Γυναίκας», ίσως την πιο δύσκολα ερμηνευόμενη έννοια από αναλυτές και ποιητές. Τόσο πολυσύνθετη, τόσο τέλεια κατασκευασμένη, τόσο περίπλοκη και τόσο μυστηριακά αποκαλυπτόμενη. Μου αρέσει να καταπιάνομαι με τα δύσκολα, πώς να μην ασχοληθώ με αυτό το ζήτημα! Έχω την τύχη να έχω μεγαλώσει με γυναίκες που το πρώτο πράγμα που μου έδωσαν ήταν η αγάπη. Αυτές είναι οι γυναικάρες μου. Έχω γνωρίσει γυναίκες, που είναι στο πλευρό μου χρόνια και με αγαπούν. Έχω γνωρίσει γυναίκες που παλεύουν, έχω γνωρίσει γυναίκες που πάλεψαν, αλλά δεν είναι πια κοντά μας. Έχω γνωρίσει γυναίκες, όχι κοριτσάκια… έχω δει και γυναικούλες… αυτές δεν τις πλησιάζω, τις αποφεύγω όπως ο διάολος το λιβάνι.
Ζούμε στην εποχή όπου η σεξουαλική δραστηριότητα ξεκινά από τα δεκατέσσερα κατά μέσο όρο βάσει ερευνών. Στα πλαίσια της υπερπληροφόρησης και της σεξουαλικής απελευθέρωσης, τα κορίτσια νιώθουν γυναίκες από την εφηβεία τους. Είναι όμως; Κάθε ηλικία πρέπει να τη ζεις. Και για μένα η παιδική και εφηβική ηλικία, όπως και η μετεφηβική μέχρι τα είκοσι τρία, είναι ηλικίες που ακόμη η προσωπικότητα και η συναισθηματική νοημοσύνη είναι άγουρες. Γιατί να βιάζεσαι να γίνεις γυναίκα; Γιατί να χάνεις της αθωότητα και την παιδικότητά σου, τόσο νωρίς; Όλα γίνονται σ’ αυτή τη ζωή… όλα στην ώρα τους. Παίξε, διασκέδασε, ζήσε την πλατωνικότητα κι όταν έρθει η ώρα να κάνεις το επόμενο βήμα της σεξουαλικής ενηλικίωσης, να είσαι ώριμη για να το κάνεις. Η γυναίκα δεν είναι το πλάσμα εκείνο που ξεχωρίζει μόνο με την εξωτερική της εμφάνιση. Υπάρχουν τόσο όμορφα πλάσματα εκεί έξω. Η γυναίκα ξεχωρίζει για την προσωπικότητά της. Κάτι που θέλει χρόνο να οικοδομηθεί και δεν απαιτεί υλικά, αλλά πνευματικά εφόδια.
Θα ξεκινήσω με τη γυναίκα που υπερλατρεύω. Μια γυναίκα που πήγε σχολείο μέχρι την τρίτη δημοτικού. Μια γυναίκα που δούλευε σκληρά στα χωράφια. Μια γυναίκα που με μεγάλωσε και με προσέχει, καλύτερα κι απ’ τη μαμά μου. Μια γυναίκα που είμαι η αδυναμία της και δεν το κρύβει, που πετάει θανατηφόρες ατάκες και σκορπά γέλιο μεγατόνων σε όλους μας, ατάκες που η αθωότητά της δημιουργεί. Μια γυναίκα που δεν έχει κακία, δεύτερες σκέψεις, αλλά δημιουργεί σενάρια όταν της λείπω που θα ζήλευε και ο καλύτερος σεναριογράφος. Μια γυναίκα που χαίρεται μόνο με το να φορέσω την παραδοσιακή στολή που με κόπο έχει φτιάξει μόνη της, που με παίρνει κάθε μέρα να δει τι κάνω, που ξεματιάζει καθημερινά όχι μόνο εμένα, αλλά και τις φίλες μου, που κάνει δημόσιες σχέσεις με τον καρδιολόγο της επί είκοσι χρόνια για να μου βρει δουλειά, που μαλώνει με τον παππού γιατί δεν έσπασε καρύδια να μου στείλει, που στερείται τα φάρμακά της για να μου στείλει χαρτζιλίκι, που όταν μου στέλνει πίτα έχει αγωνία να ακούσει αν την πέτυχε, που η ίδια με έμαθε να μαγειρεύω. Τι να πω, γι’ αυτή τη γυναίκα που το μόνο που μου έχει μάθει είναι η προσφορά, η αγάπη και το ολοκληρωτικό δόσιμο. Είναι η μεγάλη Αναστασία, είναι το γιαγιουλάκι μου και είναι η μεγάλη μου αγάπη.
Η μητέρα για όλους μας είναι η γυναίκα της ζωής μας. Αυτή που πονάει για να μας φέρει στη ζωή, που ανησυχεί για κάθε μας βήμα, που μας στηρίζει όταν έχουμε ανάγκη σε κάποιον να μιλήσουμε. Το μανουλάκι μου είναι σαν μεγάλη μου αδερφή, μην σας πω και σαν μικρότερη! Έχει μέσα της ένα παιδί που νιώθεις ότι δεν θα μεγαλώσει ποτέ, τοξοτίνα γαρ! Θυσίασε τα όνειρά της για να κάνει οικογένεια, δεν μπόρεσε να ασχοληθεί ποτέ με αυτό που σπούδασε, γιατί επέλεξε να μείνει σπίτι και να μας μεγαλώσει σωστά. Μια επιλογή που σήμερα καμία γυναίκα δεν θα έκανε. Με διάβαζε κάθε μέρα από τότε που θυμάμαι τον εαυτό μου. Έλεγχε όλα μου τα τετράδια, της έλεγα όλα τα μαθήματα απέξω μέχρι να τα μάθω νεράκι.. και δεν με άφηνε μέχρι να είμαι τέλεια διαβασμένη. Σηκωνόταν πάντα μισή ώρα πριν από μένα, ετοιμαζόταν, βαφόταν, μου έφτιαχνε πρωινό για το σχολείο και αυτό μη φανταστείτε μέχρι το τέλος δημοτικού, αλλά μέχρι και την τρίτη λυκείου. Πάντα κοκέτα, πάντα περιποιημένη και πάντα με τα αστειάκια της!! Το παιδί που σας έλεγα!! Αυτό λοιπόν που κρατάω από αυτή τη γυναίκα είναι η θυσία, η πειθαρχία και η τρέλα! Και μου έμεινε και ένα κουσούρι, η υπερκαθαριότητα!
Και έρχομαι να περιγράψω μια γυναίκα, φίλη μου που αγαπώ και θαυμάζω. Δόξα τω Θεώ, έχω ανθρώπους κοντά μου, που σέβομαι και θαυμάζω. Δεν θα μπορούσα να ζήσω, αν είχα ανθρώπους που δεν έχουμε τα ίδια ιδανικά. Έχω μία φίλη λοιπόν, από εκείνες που λες οικογένεια. Από τη μέρα που τη γνώρισα, το μόνο που θυμάμαι είναι το χαμόγελό της. Στη σχολή ήταν αξιαγάπητη. Ήταν από τις κοπέλες που ξεχώριζες. Είχε και έχει πολλούς γνωστούς, αλλά οι καλοί της φίλοι είμαστε μετρημένοι και νιώθω τόσο περήφανη που είμαι μέσα σε αυτούς. Είναι ένας άνθρωπος τρομερά αισιόδοξος, που τολμά, φλερτάρει, παίζει, χαίρεται τη ζωή, προκαλεί την τύχη της, δίνει απλόχερα, αγαπά πληθωρικά, χορεύει, τραγουδά και αντιμετωπίζει κάθε δυσκολία, ακόμη και τη χειρότερη με χαμόγελο. Έχει μεγαλείο ψυχής και μια δύναμη, που μόνο μια μεγαλόψυχη καρδιά μπορεί να έχει. Αυτός ο άνθρωπος για μένα είναι το Γιωτί μου!! Και ξέρω πως οι άλλες δεν θα παρεξηγηθείτε που την ξεχώρισα, γιατί και εσείς τη βρίσκεται ξεχωριστή. Είναι ο άνθρωπος έξω καρδιά που θα σου φτιάξει τη μέρα και είναι ο άνθρωπος που ενώ έχασε τη σημαντικότερη γυναίκα στη ζωή της, είναι η ίδια μια γυναίκα, που όχι μόνο η μαμά της, αλλά και όλοι μας είμαστε περήφανοι για εκείνη! Τι κρατώ από τη Γιώτα λοιπόν; Αισιοδοξία, χαμόγελο, δύναμη και μεγαλείο ψυχής.
Η γυναίκα είναι ένα πλάσμα που μπορεί να ομορφύνει τη ζωή σου. Να βάλει φωτιά στα βράδια σου, να δώσει νόημα στις μέρες σου, να σε εμψυχώνει, να σε θαυμάζει, να σε κάνει να γελάς, να σου διαβάζει, να σου μαγειρεύει, να την ακούς… όσο κι αν φλυαρεί κάποιες φορές… να την ανέχεσαι, όσο ανυπόφορη κι αν γίνεται, να την κατανοείς όταν παρεκτρέπεται. Το κυριότερο όλων όμως… να την αγαπάς και να της το λες. Αυτό έχει ανάγκη για να είναι το δικό σου πολυεργαλείο…να την αγκαλιάζεις και να ξέρει πως την αγαπάς. Υπάρχουν γυναίκες με «Γ» κεφαλαίο εκεί έξω… και αυτές οι γυναίκες, αξίζουν μεγάλες δόσεις αγάπης!!
γράφει η Αναστασία Νάννου