“Η γυναίκα της Πάτρας”, είναι η ζωή, ο βίος μιας γυναίκας -παλιάς πόρνης- που ζει στην Πάτρα. Η ίδια σε πρώτο πρόσωπο διηγείται τη ζωή της χωρίς να ντρέπεται, χωρίς να λυπάται. Ελεύθερος και σπάνιος λόγος που παρουσιάζεται ολοκληρωμένος σ’ αυτό το βιβλίο μετά την μερική του δημοσίευση, σε συνέχειες στο περιοδικό “Οδός Πανός” από το καλοκαίρι του 1987. Ο αναγνώστης καλό είναι να αφήσει στον προθάλαμο της σεβαστής κατοικίας του ό,τι γνώσεις διαθέτει περί έμψυχων και αψύχων. Περί ανθρώπων και ζώων. Περί ζωής και θανάτου. Περί χαράς και λύπης. “Η γυναίκα της Πάτρας”, είναι η πιο αληθινή -δηλαδή, γυμνή- ιστορία, που έχετε διαβάσει, στην ελληνική γλώσσα, από την σταύρωση του Χριστού και τα διηγήματα του Αλέξανδρου Παπαδιαμάντη….
Αυτά περιέγραφε το δελτίο τύπου … Συγκρίνοντας το βιβλίο(!!!) με τα διηγήματα του Παπαδιαμάντη
Για τη σταύρωση που αναφέρεται θα συμφωνήσω… έτσι το εξέλαβα και εγώ, ως μαρτύριο.
Η γυναίκα της Πάτρας …
Ένα βιβλίο σχεδόν «αχειροποίητο»(κριτική enet.gr)
ΔΕΝ τo τελείωσα, το ομολογώ, αν και το πάλεψα μέχρι σχεδόν τη μέση
ΔΕΝ μ αρέσουν τα βιβλία που υιοθετουν κακά ελληνικα, ντεμεκ για να μπεις στο πνευμα(!!!) τους παραήταν κακά…
ΔΕΝ το περίμενα.
ΝΑΙ έχει ενδιαφέρον σαν προσέγγιση να δημοσιεύσεις σε ένα περιοδικό κάποιες σελίδες, αλλά ως εκεί.
ΔΕΝ γίνεται να επιδιώκεις να προβάλεις το τίποτα, κάνοντας το βιβλίο. Επιλέχθηκε η οδός της υιοθεσίας του <ζωντανού> λόγου της πρωταγωνίστριας, για να δοθεί αυτοβιογραφική χροιά… ποια ακριβώς είναι η επιμέλεια και τι ακριβώς προσφέρει στον αναγνώστη η πρακτική να κατρακυλάς στη κακοποίηση του λόγου δεν το κατάλαβα.
Με την ίδια λογική μπορούμε να βάλουμε οποιονδήποτε μπορεί η ζωή του να <γαργαλίσει το κοινό> να γράψει την αυτοβιογραφία του, στη γλώσσα που χρησιμοποιούσε κατά τη διάρκεια του βίου του. Καμία αντίρρηση, μόνο που αυτό δεν είναι λογοτεχνία, αλλά κακοτεχνία… αδυνατώ να διαβάσω τις αρλούμπες που είχε στο μυαλό του, δοσμένες με τον χειρότερο τρόπο για να φανεί αυθεντικό, σαν ρεαλιστική προσέγγιση… Προφανώς η σκέψη ήταν να γίνει μια διαφορετική προσέγγιση στη κατηγορία βιογραφίες; Αυτό ναι συνέβη, μόνο που περισσότερο με καρικατούρα μοιάζει. Ανατρίχιασα και μόνο με τη σκέψη να αρχίσει στο μέλλον κάθε πικραμένος να ακολουθεί αυτό ως τακτική…
Διάβασα βιβλιοκριτικές που εκθείαζαν το βιβλίο Η γυναίκα της Πάτρας
Πολλά και καλά λόγια περίτεχνα δοσμένα προσπαθώντας να πείσουν ότι κρατάς στα χέρια σου ένα έργο που αν δεν το καταβροχθίσεις θα χάσεις τόνους βιβλιοφιλικής ηδονής.
Προβληματίστηκα…
Ως γνωστό οι περισσότερες κριτικές είναι μούφα. Δημόσιες σχέσεις και χαριεντισμοί ανάμεσα κυρίως σε ατάλαντους. Και ναι για ένα φίλο δεν θα γράψεις κακά λόγια. Αλλά και όσοι επαγγελματικά, ο πλανήτης τους περιστρέφεται γύρω από βιβλία συγγραφείς κλπ είναι συγκρατημένοι στο λόγο τους. Ακολουθούν την πεπατημένη.
Όμως Η γυναίκα της Πάτρας, εκδόθηκε από έναν εκδοτικό οίκο που είναι κόσμημα. Γράφτηκε από έναν Γιώργο Χρονά που ότι και να πω για αυτόν είναι πολύ λίγο για να περιγράψει την αξία και τη σημαντικότητα αυτού του ανθρώπου στον πολιτισμό.
Αν όμως ξεχάσουμε, εκδόσεις και συγγραφέα και επιχειρήσουμε να διαβάσουμε το βιβλίο αγνοώντας το βάθρο που το ανέβασαν. Αν ως βιβλιόφιλοι επιχειρήσουμε να ταξιδέψουμε μέσα από τις σελίδες του. Όπως κάνουμε για κάθε βιβλίο που πέφτει στα χέρια μας/ Πόσοι από μας θα καταφέρουν να το τελειώσουν. Οι πιο ψυχαναγκαστικοί πιστεύω…
Μα στα αλήθεια άρεσε αυτό το ανοσιούργημα…
Το διαφορετικό, η απόπειρα να δείξεις πως κάνεις καλτ λογοτεχνία, είναι η αφ υψηλού ματιά του χορτασμένου κουλτουριάρη που επιζητά να σπάσει την δική του ανία. ΔΕΝ μπορώ να διανοηθώ πως κάποιος αναγνώστης που κατάφερε να το τελειώσει, θα το περάσει ξανά και μια δεύτερη ανάγνωση έστω στα πεταχτά. Μα για μένα πέρα από τις ατέλειωτες κουβέντες και τα πολλαπλά επιχειρήματα τι είναι και τι δεν είναι καλό, αυτό αποτελεί το αλάνθαστο κριτήριο… Πόσες φορές θα σε τραβήξει ένα διαβασμένο βιβλίο να το ξαναδιαβάσεις. Βέβαια Η γυναίκα της Πάτρας διεκδικεί και άλλες δάφνες. Έγινε ένα θαυμάσιο θεατρικό. Μπορώ να ισχυριστώ με το χέρι στη καρδιά πως είναι μίας από τις σπανιότατες περιπτώσεις που μια μεταφορά αποδεικνύεται κατά πολύ ανώτερη του πρωτοτύπου.
Αναρωτιέμαι αν..
Aν …αφαιρώντας το ειδικό βάρος των πολύ καλών εκδόσεων Οδός Πανός, θα ασχολιόταν κανείς μαζί του..
Αν ξεχνώντας πως υπογράφει ένας Γιώργος Χρονάς
θα το αντιμετώπισε με διθυραμβικά σχόλια η κριτική (γιατί με όσα διάβασα στις βιβλιοκριτικές περίμενα αν όχι ένα αριστούργημα σίγουρα κάτι καλό έστω ανεκτό ως ανάγνωσμα.
Ανταυτού επαναλαμβάνω διάβασα (δεν το τελείωσα ποτέ) ένα ανοσιούργημα
Περί πορνείας
Αν έχει κάποιος την διάθεση να διερευνήσει τα περί πορνείας που ίσχυαν πριν μερικές δεκαετίες, συνθήκες, ήθη, αντιμετώπιση κλπ τότε ας διαβάσει τη μελέτη του Ηλία Πετρόπουλου <το Μπουρδέλο>
ξεφλουδίζει το θέμα σαν να τανε κρεμμύδι.
Η γυναίκα της Πάτρας
Διηγείται η Πανωραία
Συγγραφέας: Χρονάς Γιώργος
Εκδόσεις Οδός Πανός