Μια σπονδυλωτή παράσταση – περφόρμανς, βασισμένη σε τρεις ιστορίες από το ομώνυμο βιβλίο της Μαριέλλης Σφακιανάκη-Μανωλίδου.
Οι κακούργες στο θέατρο Αυλαία, παράσταση τελευταία.
Τρεις γυναίκες ακίνητες στη σκηνή του θεάτρου υποδέχονται τους θεατές σαν αγάλματα, μαύρα ρούχα, μαλλιά ανάκατα, κοιτάζουν σ’ έναν χώρο φωνών που ηχούν σαν χορός καθώς ξεδιπλώνονται οι ιστορίες που αφηγούνται στους θεατές.Αποτρόπαιες πράξεις στον κύκλο της συμβίωσης και της ηθικής, μοιρολατρική εξήγηση και τελετουργική αναμονή.
Τρεις γυναίκες που επιζητούν τη γαλήνη, τη σιωπή και την ηρεμία, εξομολογούνται σε διακοπτόμενο λόγο, πώς σκότωσαν τους άνδρες τους.Η μία με δηλητήριο, η άλλη προκαλεί ένα ατύχημα, η τρίτη οδηγεί τον μεθυσμένο άντρα στο χιόνι .Οι εξομολογήσεις διακόπτονται από ερωτήσεις και συμπεράσματα, γενικεύσεις και διαπιστώσεις των άλλων δύο που λειτουργούν σαν χορός λαϊκής τραγωδίας.Ο λόγος είναι ρευστός, αινιγματικός, αποσπασματικός και γενικευμένος. Βιωματική καταγραφή μιας χωριάτικης γυναικείας εκφοράς στον κύκλο των συναισθημάτων, της ζωής και του θανάτου.Ένα κείμενο που καταγράφει τη ροή της προφορικότητας την ώρα που συγκεντρώνονται οι γυναίκες με αφορμή ένα μνημόσυνο ή την επίσκεψη στους τάφους , με τη ζωντάνια και την αμεσότητα των λέξεων που πάνε από το ένα νόημα στο άλλο και από τη μια στην άλλη κατάσταση υποδεικνύοντας το τίποτα στη γενική διαπίστωση.Υποδεικνύοντας τη λαϊκή σοφία σε διφορούμενα λόγια..
Οι τρεις γυναίκες ηθοποιοί, κ.Λένικα Αρφάνη, κ. Μαρία Πανουργιά και κ.Δέσποινα Σαραφείδου, ανέδειξαν το λόγο του κειμένου με συντονισμένες κινήσεις και εκφορά που άφηνε μια δυνατή εντύπωση στη μοιρολατρική εμπειρική σοφία που λειτουργεί ως γνωμική καταγραφή. Η εξομολόγηση της καθεμιάς και η διακοπή από τον αντίλαλο των άλλων δύο λειτούργησε εξισορροπιστικά σαν αγώνας σε αρχαία τραγωδία σε άλλη κλίμακα. Γυναίκες αμόρφωτες, του χωριού, στο περιθώριο της δράσης, με συναισθήματα άκαιρης ανταπόκρισης. Απέναντί τους ο Νόμος, η Εξουσία και η κοινή γνώμη.Ο αγώνας των λόγων που οδηγεί στην αδυναμία εξήγησης του ανεξήγητου.
Εύστροφο κείμενο, ελλειπτικό,που οι λέξεις συμπλέκονται μεταξύ τους και οδηγούν σε άλλες στερεότυπες εξηγήσεις.Σαν να ακούει κανείς το βουητό της κοινής γνώμης στο δημόσιο χώρο ενός χωριού.Αυτόματη γραφή με αφορμή την αντιπαράθεση γυναικών –ανδρών (από την πλευρά των γυναικών), γυναικείο σύστημα σκέψης, σαρκαστική και ειρωνική απεικόνιση του τυχαίου, εξομολογητικός ρυθμός.
Η σκηνοθετική γραμμή κ. Δήμητρα Αράπογλου, ανέδειξε τα στοιχεία αυτά, γνωμική παρατήρηση, προφορικότητα του συλλογικού υποκειμένου και έπλασε μια σύγχρονη «χορική» εκδοχή και οι τρεις γυναικείες μορφές λειτούργησαν ως σύμβολα αποτρόπαιων πράξεων πέρα από το όριο του χώρου και του χρόνου.Η μουσική, κ. Μάριος Αριστόπουλος, συνόδευε τη σκέψη και την αναδιήγηση των πράξεων αυτών με μελαγχολική ένταση και το λιτό σκηνικό, κ. Αναστασία Αρσένη, είχε την εικόνα μιας σκάλας, ενός κρεβατιού, στην έκδηλη κίνηση των τριών αξόνων.
Μοντέρνα καταγραφή με τα κλασσικά μαύρα ρούχα κ. Αναστασία Αρσένη, αίσθηση του λόγου, εύπλαστη κίνηση κ. Ίρις Κάραγιαν, συντονισμός μιας ομάδας στη θεατρική έκφραση των ανομολόγητων πράξεων, επιμεριστική καταγραφή της γυναικείας ψυχοσύνθεσης και της λαϊκής κοινής γνώμης.
Μια ενδιαφέρουσα παράσταση που αναδεικνύει το ευφυές παιχνίδι των λέξεων από την πραγματική θεατρική σκηνή στην έντεχνη απεικόνιση.
ΣΥΝΤΕΛΕΣΤΕΣ Σύλληψη- Σκηνοθεσία: Δήμητρα Αράπογλου Θεατρική διασκευή: Θαλής Σταθόπουλος Σκηνικά- Κοστούμια: Αναστασία Αρσένη Εικαστικός: Εύη Τσακνιά Σχεδιασμός ήχων/ Μουσική: Μάριος Αριστόπουλος Επιμέλεια κίνησης: Ίρις Καραγιάν Σχεδιασμός φωτισμών: Σταμάτης Γιαννούλης Θεατρολόγος: Μαρία Γιαννούτσου Συμβουλευτική Ψυχολόγο: Ιάνθη Σταυροπούλου Επεξεργασία Video: Studio Draffix, Κώστας Δρακονταειδής Βοηθός Σκηνοθέτη: Ξένια Καλαντζή Παίζουν με αλφαβητική σειρά: Λένικα Αρφάνη, Μαρία Πανουργιά, Δέσποινα Σαραφείδου.