Οι καλύτερες κωμωδίες της χρονιάς

Written by

Το 2014 ήταν μια χρονιά που γελάσαμε πολύ. Το χρειαζόμασταν! Εμείς στο Thessaloniki Portal μαζέψαμε τις δέκα καλύτερες κωμωδίες που προβλήθηκαν στις ελληνικές αίθουσες από 1/1 μέχρι τώρα και σας τις παρουσιάζουμε με τον δικό μας ιδιαίτερο τρόπο! Ξεκινάμε!

10. Filth/Διαφθορά

Στα ίχνη του Trainspoting και στην μυρωδιά των Καπνισμένων Κανων, η Διαφθορά του Τζον Μπερντ με τον Τζειμς Μακ Αβόι στον πρωταγωνιστικό ρόλο το ρίχνει στην πλάκα με τα σοβαρότερα προβλήματα του σύγχρονου ανθρώπου το οποίο ένα, είναι η μοναξιά. Φρενήρης ρυθμός, με κάποια βαθουλώματα στα διαγράμματα χωροχρόνου, με ένα πολύ γέλιο, πολλές ανατροπές και έναν κωλοήρωα για πρωταγωνιστή που όμως μας αρέσει πολύ ρε γαμώτο. Σφαλιάρα στην σφαλιάρα και λάθος στο λάθος αυτός ο αχώνευτος κωλόμπατσος, ο χωρισμένος και κατεστραμένος κοκάκιας, που κάνει τα πάντα για να πάρει προαγωγή καταφέρνει και κερδίζει την αιώνια γαλήνη με αυτό το σινεκλισέ της λύτρωσης που λέγεται αγάπη.

Και εδώ η κριτική μας.

 

9.Chef

Έπεσαν οι κριτικοί να την φάνε αυτή την ταινία. Ναι, οκ είναι εύπεπτη, εύκολη και υμνεί και το αμερικάνικο όνειρο. Λες και είναι η πρώτη ταινία που το κάνει. Ο Τζον Φαβρό, ο σκηνοθέτης του Iron Man, κάνει τα πάντα (σ’ αυτή την ταινία, βλ. παραγωγή, σενάριο, σκηνοθεσία) και συμφέρει. Κάπως έτσι το σκέφτηκε κι αυτός και είπε “ας κανω μία low budget ταινία, χαρούμενη, αστεία, νοσταλγική, εύκολη και ό,τι βγει”. Τι βγήκε; Ε κάτι έμεινε. Γιατί ο Καρλ Κάσπερ από επιτυχημένος μάγειρας σε πολυτελές εστιατόριο βρίσκεται να φτιάχνει γκουρμέ φαγητό σε μία καντίνα στο Μαιάμι. Και εκεί που πας να πεις “κοίτα πως κατάντησε” έρχεται ο πρωταγωνιστής μας να τα βάλει κάτω, να τα εξορθολογίσει και να πει “θα πετύχω”. Εν πάση περιπτώσει, η ταινία είναι ευχάριστη, εύκολη και εύθυμη!

 

8. Saving Mr. Banks/Η μαγική ομπρέλα

Η πραγματική ιστορία της P.L.Travers που έβγαλε τον στανιό του Ντίσνευ μέχρι να δεχτεί να του δώσει τα δικαιώματα για την Μέρι Πόπινς. Και όταν του τα έδωσε πήγε και κόλλησε σαν βδέλα πάνω στους παραγωγούς, σεναριογράφους, σκηνοθέτες μη και εκτεθεί το διαμαντάκι της. Εξαιρετική ταινία, συγκινητική με μία φοβερή και τρομερή Έμα Τόμσον στον πρωταγωνιστικό ρόλο, στιβαρότατη και καλογυρισμένη, με πλούσιο καστ (Τομ Χανκς, Τζέισον Σβάρτζμαν) και με διάθεση για χιούμορ. Σκηνοθετημένη από Τζον Λι Χάνκοκ στην πρώτη του καλή ταινία και με παραγωγή φυσικά από την Ντίσνευ! Α και κάτι ακόμα: δηλαδή ήταν δύσκολο να μεταφράσουν σωστά το Saving Mr. Banks? Χαζοί είμαστε και δεν θα καταλάβουμε;

 

7. St. Vincent/Ο αγαπημένος μου άγιος

Γουστάρουμε Μπιλ Μάρει! Το χουμε ξαναπεί αυτό αλλά θα το επαναλάβουμε πως πρόκειται για έναν από τους καλύτερους σύγχρονους ηθοποιούς. Παίρνει έναν ρόλο και τον κάνει Μαρεικό. Έτσι και δω, στον St. Vincent, κάνει τον ρέμπελο αλλά κρυφοευαίσθητο πότη, που χρωστάει παντού, που τζογάρει ασταμάτητα και για να βγάλει κανένα ψιλό κάνει babysitting στον πιτσιρικά από το διπλανό σπίτι. Ιδιαίτερο babysitting με επισκέψεις σε ιππόδρομο, μπαρ και στριπτιτζάδικο. Ε εντάξει ο καθένας με τον τρόπο του. Ο Τέντι Μέφι ντεμπουτάρει σε ταινία μεγάλου μήκους, με δικό του σενάριο παρακαλώ, και δεν τα πάει και άσχημα. Διατηρεί το στυλ του σε όλη την ταινία, βάζει και λίγο μελό μέσα και είναι ωραιότατος. Μπιλ Μάρει κύριοι, τα υπόλοιπα είναι περιττά. Α, να μην ξεχάσω και τον πιτσιρικά. Θα γίνει μεγάλος ηθοποιός αυτός ο μικρός κάποτε. Να το θυμηθείτε. Α και κάτι τελευταίο. Παίζει και η Ναόμι Γουότς. Απαρατήρητη.

 

6. Vivir es Facil con los Ojos Cerrados/Η ζωή είναι ωραία με τα μάτια κλειστά

Η πιο feelgood ταινία της χρονιάς. Τι είναι αυτό μάνα μου; Εννοώ ρε παιδί εκείνο το είδος ταινίας που δεν θα αμπελοφιλοσοφήσει, δεν θα σε βάλει να σκάσεις απλά θα σε κάνει να περάσεις ωραία, διατηρώντας το καλλιτεχνικό της επίπεδο, και βάζοντας και το στοιχείο της νοσταλγίας μέσα. Ένας δάσκαλος λοιπόν, παίρνει το αμάξι του για να πάει από την Καστίλλη στην Αλμερία για να μιλήσει στον Λένον! Ωραίος! Και στον δρόμο περιμαζεύει δύο έφηβους που το σκάνε από το σπίτι ο καθείς για διαφορετικό λόγο. Η ταινία τα ρήμαξε όλα στην Ισπανία, πήρε ό,τι βραβείο υπήρχε και έκανε διεθνή πορεία. Όχι άδικα. Καλοδουλεμένο, στιβαρό, ισορροπημένο ανάμεσα στο μελαγχολικό και στο κωμικό, με ελάχιστες εξάρσεις, με υπέροχη φωτογραφία και κλισέ που καθόλου δεν μας πειράζει η παρουσία τους. Ένα ευχάριστο road movie με το Χαβιερ Καμάρα στον πρωταγωνιστικό ρόλο.

 

5. We are the best 

Punk rock is not dead motherfucker και στο λενε αυτό δύο κοριτσούδια,πανκιά, επαναστατημένα, μυαλομένα, δύο σκατούλια κοντά στα δέκα, που γουστάρουν τσαμπουκά και πανκιό και σου λενε “δεν κάνουμε ένα συγκροτηματάκι να κάνουμε πανικό”. Εντάξει δεν ξέρουν μουσική. Καθόλου δηλαδή. Αλλά να ναι καλά η καθολικιά μοναχική τους φίλη που ξέρει και θα “μάθει” και σ αυτές. Χωρίς ίχνος κόμπλεξ, με αίμα να βράζει, ασταμάτητες και ώρες ώρες κουραστικές, οι πιτσιρίκες τα σπάνε όλα για πάρτη μας και δεν μασάνε να βάλουν τον σκηνοθέτη να τιθασσεύσει αυτός τις δικές του καλλιτεχνικές αρετές και να αφήσει τις πολλές λήξεις για να συμπυκνώσει απνευστί το πανκ ρυθμό της Σουηδικής ψευτοπροοδευτικότητας της δεκαετίας του ’80. Bobo and clara are punk rocker, la la la la.

 

4.  Relatos Salvajes/Ιστορίες για αγρίους

Τράβηξε το απ τα μαλλιά, βαλ το στο αστικό περιβάλλον της σύγχρονης Αργεντινής, χώσε μέσα τους πιο τρελούς χαρακτήρες, σπάσε τη ιστορία σου σε μικρότερες, σατίρισε όλες τις νεοπαναθρώπινες δηθενιές και βάλε και τον Αλμαδοβαρ στην παραγωγή. Τι έχεις; Έχεις ιστορίες για αγρίους και για άγριους θεατές. Γιατί η τέχνη κύριοι εξημερώνει. Ναι σιγά. Ο Νταμιάν Ζιφρόν δεν έχει καμιά τέτοια διάθεση. Τραβάει τους χαρακτήρες του στα άκρα, βάζει μέσα ό,τι σουρεάλ του ρθει στο μυαλό, δεν μασά να το φτάσει μέχρι τέλους, αξιοποιεί όλο τον δυνατό χρόνο που του δίνεται για την επιμέρους ιστορία, και βγάζει μικρά διαμαντάκια. Ειδικά το πρώτο στο αεροπλάνο είναι για βραβείο φιλμικής αξιοποίησης του χρόνου. Κριτική πάνω στα πάντα και σε όλες, με μαυρο χιούμορ στα όρια παρεξήγησης, και με εναν τσαμπουκά που χρειάζονται οι κωμωδίες!

Και εδώ η κριτική μας.

 

3. American Hustle/Οδηγός διαπλοκής

Θα σας πω την αλήθεια. Όταν πρωτοείδα την ταινία δεν τρελάθηκα. Πέρασε καιρός και την ξαναείδα. Και μετά τρελάθηκα. Γιατί; Γιατί ο Ντέβιντ ο Ράσελ ξέρει. Ξέρει να κάνει σινεμά, να μπλέκει την πλοκή του, να τυραννά τους ήρωες του και να τους βγάζει λάδι, να βάζει τον Κρίστιαν Μπέιλ να τσαλακώνεται και να να βγαίνει μάγκας, να κάνει το σεξυ αστείο και το αστείο σέξυ, να δυναμώνει και μετά να ρίχνει τον ρυθμό,να σκουπίζει τον ιδρώτα του από τον χορό και μετά να στήνει το τέλειο λάθος για να βγει δυνατός. Τι γέλιο! Τι ταινία!Και τι καστ…Κρίστιαν Μπέιλ, Μπράντελυ Κούπερ, Έιμι Άνταμς, Τζένιφερ Λόρενς! Ερμηνείες για φίλημα και κινηματογράφηση με κότσια! Γέλιο, δράση, διαπλοκή και σεξουαλική διάθεση στα ύψη!

Και εδώ η κριτική μας.

 

2. Philomena/Φιλομένα

Αν το δούμε καθαρά ακαδημαικά, υπάρχουν δύο είδη σ’ αυτή την λίστα. Η κωμωδία και η κομεντί. Η πρώτη χρησιμοποιεί όλα τα εργαλεία του γέλιου από την αρχή μέχρι το τέλος της ταινίας ενώ η δεύτερη κινείται στον ευρύτερο χώρο του δράματος αλλά έχει χάπι εντ. Η Φιλομένα ανήκει πιο πολύ στο δευτερο είδος, δεν είναι δηλαδή κάποια ξεκαρδιστική ταινία ούτε έχει ατακαδόρικο σενάριο. Έχει ακριβώς όλα εκείνα τα στοιχεία του δράματος αλλά προσθέτει μία γλυκιά υφή, ένα περιπαιχτικό στυλ και καταλήγει σε ένα τέλος που λυτρώνει τον ήρωα (την ηρωίδα καλύτερα) και προσεγγίζει την λύση του δράματος με τρόπο ευχάριστο. Η Φιλομένα λοιπόν,  έχει έναν και μοναδικό στόχο: να ξαναδει τον γιο της μετά από 47 χρόνια. Το τότε της αμάρτημα (βλέπετε ήταν  μοναχή) ήταν πως έκανε έρωτα και έμεινε έγκυος. Και τώρα το πληρώνει με μοναξιά και με το χαμένο της μητρικό ένστικτο. Αρωγό στην προσπάθεια της βρίσκει ένα σχεδόν τυχοδιώκτη δημοσιογράφο που στην πορεία αλλάζει βλέποντας την θέληση και την αθωότητα της ακόμα πιστής Φιλομένα. Με ένα αταίριαστο εκ πρώτης όψεως δίδυμο (Στιβ Κούγκαν, Τζούντι Ντενς) ο Στίβεν Φρίαρς για μία ακόμα φορά δίνει ρέστα και φτιάχνει μία από τις πιο όμορφες κομεντί (ή δραμεντί, όπως θέλετε πείτε το) των τελευταίων χρόνων.

Εδώ αναλυτικά η κριτικά μας.

 

1. The grand Budapest Hotel

Οοοοοοχι μάτια μου. Δεν θα κάτσω να στο προλογίσω! Θα πας να το πάρεις να το δεις αν δεν το είδες και δεν θα περιμένεις να σου γράψω κάτι για την ταινία ξανά! Στα γραψα εδώ. Είναι η ταινία της χρονιάς; Εννοώ γενικότερα. Χμ, ναι μπορείς να το πεις και έτσι. Αλλά βαλ’την δίπλα στο Interstellar. Αυτές οι δύο παρέα είναι τα κινηματογραφικά θαύματα της χρονιάς. Θαύμα; Θαύμα θαύμα! Θαύμα ιδέστε!