Όσοι έχουν την τύχη να παρευρεθούν στη μοναδική μουσικοθεατρική παράσταση της Χαρούλας Αλεξίου «Χειρόγραφο» στο Μέγαρο Μουσικής Θεσσαλονίκης (κτίριο Μ2), καταλαβαίνουν την σημαίνουσα βαρύτητα του ονόματος της μεγάλης αυτής καλλιτέχνιδας και προσωπικότητας. Η παράσταση, μετά από την μεγάλη απήχηση που είχε στον κόσμο, πήρε παράταση μέχρι την Κυριακή 20 Νοεμβρίου. Η Χάρις Αλεξίου εμφανίζεται στη σκηνή με τους μουσικούς Παναγιώτη Τσεβά (ακορντεόν-πιάνο), Γιώργο Λιμάκη (κιθάρα) και Άρη Ζέρβα (βιολοντσέλο), σε σκηνοθεσία Γιώργου Νανούρη. Τα κείμενα καθώς και η επιλογή των τραγουδιών έγιναν από την ίδια την τραγουδίστρια και τον σκηνοθέτη του «Χειρογράφου».
Μέσα από μια άκρως ατμοσφαιρική σκηνοθεσία, μέσα από την εναλλαγή φωτοσκιάσεων και ευρηματικών σκηνικών, η Χάρις Αλεξίου αφηγείται τη ζωή της, τις εικόνες που είναι χαραγμένες στη μνήμη της, τα συναισθήματά της, την αγάπη, την μοναξιά της απώλειας αλλά και τον πόνο που αυτή φέρει, την άλλη μοναξιά, αυτή του καλλιτέχνη όταν τα φώτα σβήνουν, τον έρωτα, τον χωρισμό, την επιτυχία, τα όνειρα, τα ταξίδια… Είναι μια παράσταση καθηλωτική που παρακολουθεί κανείς με ιδιαίτερη συγκίνηση, ωστόσο τη συγκινησιακή φόρτιση ελαφρύνουν φράσεις με χιούμορ όμορφα εναρμονισμένες με τα υπόλοιπα κείμενα. Πρόκειται για μια εκ βαθέων εξομολόγηση-ερμηνεία της τραγουδίστριας, μια συνομιλία που σμίγει το χθες και το σήμερα στην προσωπική και καλλιτεχνική της πορεία, απαλλαγμένη από ετικέτες και υπερβολές. Είναι μια συνάντηση ειλικρινής, λιτή και απέριττη μιας προσωπικότητας δημιουργικής και διαχρονικής που δεν έχει ανάγκη από διθυραμβικές κριτικές ή διαφήμιση.
Στο «Χειρόγραφο» η Χάρις Αλεξίου αυτοπροσδιορίζεται με έναν τρόπο μοναδικό, μουσικό και διαχρονικό, όπως διαχρονικά είναι και τα τραγούδια της. Οι φράσεις που βγαίνουν από τα χείλη της Χαρούλας έχουν βαρύτητα και αλήθεια, που μπορεί σε κάποιες στιγμές να ταυτίζονται με τις αλήθειες του κοινού, του ανθρώπου απέναντι από τη σκηνή που με τον ένα ή τον άλλο τρόπο έχει βιώσει την απώλεια ή το χωρισμό και έχει μάθει να ζει με αυτά. Είναι ένα ειλικρινές «μοίρασμα» του προσωπικού της πόνου προς τον άλλο που -τελικά- θα οδηγήσει στη λύτρωση μέσα από την τέχνη, τη σπουδαία ανεξίτηλη τέχνη που στο τέλος της παράστασης αξίζει και με το παραπάνω το ακατάπαυστο θερμότατο χειροκρότημα του κοινού.
cityculture.gr / γράφει η Βασιλική Ρούσκα