Ας χυθεί λίγο ακόμη διαδικτυακό “μελάνι” για έναν από τους πιο σημαντικούς ανθρώπους στη ζωή μας.
Είναι αυτή που σε λαχταράει πρώτη. Αυτή που σου δίνει τα χάδια της πριν καν βγεις στον έξω κόσμο. Σε φροντίζει και σε θρέφει χωρίς να σε έχει αντικρύσει. Ανέχεται όλους τους πόνους με ένα χαμόγελο. Για εννιά μήνες κόβει μια-μια τις μικροχαρές της ζωής -ουτε ένα ποτηράκι κρασί το βράδυ, ούτε ένα τσιγαράκι με τον καφέ. Πάντα με ευχαρίστηση και προσμονή, αφού για αυτήν όλα ωχριούν μπροστά σε εσένα. Προετοιμάζει τον κόσμο που θα σε υποδεχτεί και ρυθμίζει κάθε μικρή λεπτομέρεια μονο και μόνο για να μη σου λείψει τίποτα.
Δεν έχει σημασία αν είναι έτοιμη για σένα, η ύπαρξη σου καθεαυτή την εξοπλίζει με όλα τα κουράγια του κόσμου. Σου μαθαίνει τη ζωή βήμα-βήμα, απολαμβάνοντας την κάθε στιγμή. Σου χαρίζει αδερφάκια ολοκληρώνοντας την οικογένεια σου. Αποτελεί βράχο σε κάθε σου επιλογή. Eίτε εργαζόμενη είτε μαμά που μένει στο σπίτι νιώθει πως δε σου δίνει αρκετά. Θέλει να στα δώσει όλα.
Μεγαλώνοντας νιώθεις πως δεν την έχεις ανάγκη, όμως δεν αργεί η ώρα που θα διαψευστείς. Η υπομονή της μεγαλώνει αναλογικά με τα χρόνια σου. Ξαφνικά κάνετε παρέα και της κερνάς τα κρασάκια που κάποτε της στέρησες. Σε βάζει να της στρίβεις τσιγάρα, αν και το έχει κόψει εδώ και καιρό. Γελάτε, σχολιάζετε, συζητάτε. Σε στηρίζει ψυχολογικά και οικονομικά.
Είναι ο βράχος σου και σε προστατεύει όπως και τότε. Και για του λόγου το αληθές δε θα σταματήσει ποτέ να το κάνει, για εκείνη θα είσαι πάντα το μωρό της.
Χρόνια πολλά στις μαμάδες μας, είθε ο χρόνος να τις οπλίζει με υπομονή, για όσα πρόκειται να ακολουθήσουν. Άλλωστε η μητρότητα είναι είναι ένα επάγγελμα πλήρους απασχόλησης και επ’ αορίστου σύμβασης, μη γελιόμαστε!
(Στη φωτογραφία απεικονίζεται ένα κοριτσάκι από το Ιράκ, το οποίο δεν έχει δει ποτέ τη μάνα του. Η αντίδραση του; Zωγράφισε μια φανταστική μαμά και ξάπλωσε στην αγκαλιά της…)
__________________
*Aφιερωμένο στη δικιά μου μαμά που με ανέχεται στωικά τα τελευταία 26 χρόνια.