Η μεγαλύτερη βουτιά (Bigger Splash) *κριτική

Written by

Το Bigger Splash ξεκινάει με ένα ζευγάρι, μία πασίγνωστη rock star (τύπου David Bowie, δεν ξέρω εάν θυμόσαστε τον αστικό μύθο ότι η Swinton και ο Bowie είναι το ίδιο πρόσωπο!) την Marianne Lane (Tilda Swinton) και τον δημιουργό ταινιών σύντροφό της (Matthias Schoenaerts) να απολαμβάνει τις ειδυλλιακές καλοκαιρινές διακοπές του στο ησυχαστήριό τους στην Ιταλία. Σύντομα το ζευγάρι θα ξεχάσει ό,τι σχετιζόταν με χαλάρωση, ξεκούραση και ησυχία όταν ο πρώην σύντροφος της Marianne και νυν φίλος του ζευγαριού (Ralph Fiennes) καταφθάσει στο σπίτι τους μαζί με την έφηβη κόρη του (Dakota Johnson).

Την ταινία του Guadagnino που ξεκίνησε από την ιδέα για το remake του La Piscine του Jacques Deray, την είδαμε πρώτη φορά  στο φεστιβάλ της Βενετίας όπου και γιουχαΐστηκε ασύστολα από τους Ιταλούς οι οποίοι προσβλήθηκαν από την απεικόνιση ενός διοικητή της Ιταλικής αστυνομίας σαν λίγο ασόβαρης groupie. Λοιπό ευρωπαϊκό κοινό, όμως, και κριτικοί την λάτρεψαν γι’ αυτό και σας τη συστήνουμε ανεπιφύλακτα. Σε αντίθεση με τις διάφορες ταινίες του συρμού που βλέποντας τες καταλήγεις στο ότι θα μπορούσαν να έχουν γυριστεί οπουδήποτε, ο Guadagnino στο Bigger Splash κάνει υποδειγματική χρήση των εξωτερικών γυρισμάτων καθώς και της ιδιάζουσας και μοναδικής ατμόσφαιρας του νησιού της Pantelleria. Πολλά από τα εξωτερικά του πλάνα δε, εστιάζουν στο υγρό στοιχείο γενικότερα και στην πισίνα που ενέπνευσε και την ταινία ειδικότερα με τέτοιο τρόπο που πυροδοτεί σκέψεις και αναλύσεις σχετικά με τον ρόλο της πισίνας ως σύμβολο ανάλογα Φροϋδικές με τις αντίστοιχες για την σκηνή στην πισίνα στο Graduate (1967).

Το Bigger Splash χειρίζεται τις ψυχολογικές εναλλαγές των ηρώων, τις διαφορετικές ενέργειες, τα θέματά του που ξεκινούν από την αγάπη και τον έρωτα και ακουμπούν τις ψυχικές διαταραχές, τη φήμη και την συμβατικότητα  έχοντας πάντα στο υπόβαθρο μία βαθειά ανησυχία του σκηνοθέτη για την προσφυγική κρίση! Το πιο απολαυστικό από κινηματογραφικής άποψης όμως είναι πως ενώ ο ρεαλισμός του Guadagnino σε έχει βάλει σαν θεατή βαθειά μέσα στην ταινία σε σημείο που ετοιμάζεσαι να φρεσκάρεις το αντηλιακό σου, ενώ θεωρείς ότι ξέρεις τι ταινία βλέπεις, ό,τι σου έχει θεσπιστεί σαν σταθερά στο φιλμ σοκάρεται και διαλύεται σε ένα Ντοστογιεφσκικό σχεδόν σχόλιο σχετικά με την ανθρώπινη φύση.

Και αν σας ακούστηκε βαριά ναι είναι! Αλλά δεν το καλοκαταλαβαίνεις ενώ την βλέπεις. Είναι το ωραία «βαριά» που την βλέπεις ευχάριστα χωρίς να σε πάρει ο ύπνος ή να βαρεθείς αλλά όταν σηκωθείς αρχίζει και «κάθεται» και θέλεις να την συζητάς μέχρι το άλλο πρωί. Στα συν που την κάνουν να σε κρατάει εύκολα, είναι οι εξαιρετικές ερμηνείες της και από τους 4 ηθοποιούς του βασικού cast αλλά με τον Fiennes και την Swinton να κλέβουν την παράσταση και ειδικά την τελευταία να δείχνει την ιδιοφυή διάθεσή της για πειραματισμούς σχετικά με τη σιωπή και το συναίσθημα. Στα επίσης συν της η φοβερά αισθησιακή ατμόσφαιρά της (είπαμε το υγρό στοιχείο) που συνοδεύεται από κάτι «ψαγμένα» κοντινά του Guadagnino tribute σε σκηνοθέτες των 70s τα οποία πάνε χέρι χέρι με  τα εμφατικά χρώματα της φωτογραφίας αλλά και με το κατάλληλο soundtrack (πολύ Rolling Stones παίζει) που ντύνει ιδανικά το κλίμα ερωτισμού τύπου sex, drugs and rock ‘n’ roll.

Μάλλον θα μπορούσα να μιλάω για μέρες για το A Bigger Splash μιας και νομίζω πως είναι η ταινία που θα μου μείνει από το φετινό καλοκαίρι.  Δείτε την και πείτε μου αν δεν θα ψάχνετε πισίνα στο πρώτο δεκάλεπτο. Τολμήστε την λοιπόν ανεπιφύλακτα!

cityculture.gr / γράφει η Άντα Λειβαδά