Έχεις καθίσει ποτέ να μυρίσεις τον ανοιξιάτικο νυχτερινό αέρα; Αυτό το αεράκι, ξέρεις, που ξαφνικά σου παρασέρνει δυο τρεις ανέμελες τούφες και σου φέρνει από τον κεντρικό, τον μακρινό ήχο των διερχόμενων αυτοκινήτων.
Αλλά μην νομίσεις ότι θα καταφέρεις να αρπάξεις λίγη από τη μυρωδιά του κάτω στην πόλη, στη θάλασσα, στα μαγαζιά, έξω από ένα μπαράκι στην Κορομηλά ή περπατώντας στην Εγνατία. Δε θα τα καταφέρεις. Εκεί η ζωή βιάζεται. Αυτό το αεράκι κρύβεται αλλού και θέλει υπομονή. Θα το βρεις σε ήσυχες σκοτεινές γειτονιές και στενάκια και έρημα μπαλκόνια, χαζεύοντας τα εσώρουχα που ανεμίζουν από τη μπουγάδα της απέναντι και το φως της τηλεόρασης που τρεμοπαίζει, βλέποντας το φεγγαρόφως να καθρεφτίζεται στους ηλιακούς, ακούγοντας μια μπαλκονόπορτα να ανοίγει και κάποιον να μιλάει στο τηλέφωνο ή ένα αυτοκίνητο που περνάει αραιά κάθε 10 λεπτά. Στα πιο αναπάντεχα σημεία μιας γειτονιάς, σ’ ένα παγκάκι απέναντι από τη στάση ή στο πεζούλι δίπλα στην εκκλησία. Στο στενό της Αμπατζόγλου που έχει θέα στην Άνω Πόλη. Κάπου εκεί, σ’ ένα ήσυχο στενό τελοσπάντων, κατάλαβες. Εκεί που τα λεπτά μετράνε περισσότερο, τα αισθάνεσαι πιο καλά. Εσύ κι αυτά και το αεράκι.
Κι αυτό το αεράκι, τόσο αναζωογονητικό, δροσερό και φρέσκο, μυρίζει πασχαλιά και πλάτανος και νεράντζι και μου θυμίζει το καλοκαίρι που θα έρθει, τις νυχτερινές παραλίες με τον ήρεμο παφλασμό του κύματος, το γιασεμί που κόβουμε από τα παρτέρια και κάθε όμορφη βόλτα που τελειώνει επιστρέφοντας στο σπίτι και μόνο τα δικά μας βήματα ακούγονται στο δρόμο.
Αυτό το αεράκι σου λέω. Το περιμένω κάθε Απρίλη με Μάιο, εμφανίζεται τα βράδια, φέρνει όλες αυτές τις υπέροχες μυρωδιές και αναμνήσεις
και φεύγει. Το επόμενο βράδυ πάλι.
γράφει η Τατιάνα Χριστιανούδη