Γράφει η Παπαϊωάννου Φρειδερίκη
Έχετε σκεφτεί ποτέ πόσες μα πόσες αποφάσεις λίγο περισσότερο ή λίγο λιγότερο καθοριστικές έχετε πάρει για τη ζωή σας μέσα σε λεωφορεία, μετρό, τρένα, αεροπλάνα, κτελ, αυτοκίνητα, για τη ζωή σας? Υπό τον ήχο κάποιας μουσικής/ μελωδίας που όσο χάνεστε στις σκέψεις σας τόσο απομακρύνεται και η μουσική.
Τι δύσκολες φαντάζουν κάποιες αποφάσεις που σε άλλους μπορεί να φαντάζουν χαζές, όμως ο καθένας κουβαλάει το δικό του φορτίο…και όσο μεγαλώνουμε σκεφτόμαστε τις “χαζές” τότε για μας βαρυσήμαντες αποφάσεις που περνούσαμε σκεπτόμενοι ώρες και βαρυανασένοντας.
Μα τώρα βρήκαμε πάλι άλλες “αποφάσεις” για να αναστενάζουμε γι αυτές και γελάμε με τους τότε μας αναστεναγμούς.
Και κάπως έτσι πάει και όλη μας η ζωή. Μια αλυσίδα που όσο μεγαλώνουμε τα παλιά φαντάζουν όλο και πιο χαζά και ευχόμαστε να βρισκόμασταν πάλι εκεί αλλά και να βρισκόμασταν σας λέω εγώ πάλι τους ίδιους αναστεναγμούς θα είχαμε.
Όμως τι γίνετε με αυτές τις αποφάσεις και γιατί καθόμαστε τόσο και “σπάμε” τα κεφάλια μας? (γιατί δεν ξέρω για σας αλλά εγώ απλά θέλω να το κόψω και να το πετάξω κάπου να ησυχάσω)
Γιατί μας έρχονται μέσα στα μεταφορικά μέσα? Και μπορεί και μετά από καλές/ευχάριστες μέρες.
Τι παθαίνουμε Τέλος πάντων? Μήπως έχουμε την τάση να τα δραματοποιούμε λίγο ή Μήπως είναι απλά κάποιες αποφάσεις που πρέπει να παρθούν και να τελειώνουμε?
Ως άνθρωπος που έχει κάποιες τάσεις φυγής( και θέλει να αποφεύγει να πάρει αποφάσεις ή έτσι νομίζω τουλάχιστον) θα σας δώσω μια υπόθεση.
Μέσα εκεί δεν έχουμε “διαφυγή” πρέπει απλά να ήμαστε εκεί, γιατί κάπου πάμε από κάπου γυρνάμε ή τέλος πάντων οτιδήποτε άλλο που δεν μπορούμε να “ξεφύγουμε” από αυτό τη συγκεκριμένη χρονική στιγμή. Πρέπει απλά να μείνουμε εκεί και ως μεγάλα παιδιά πλέον, να αντιμετωπίσουμε κατάματα το ότι είναι και να πάρουμε μια απόφαση για το ότι είναι αυτό!
Υ.γ: Τελικά παίρνονται όντως οι μεγαλύτερες αποφάσεις μας μέσα σε τραμ, λεωφορεία, αυτοκίνητα, τρένα, μετρό, κτελ, αεροπλάνα?
cityculture.gr/ Παπαϊωάννου Φρειδερίκη