Σκηνοθεσία-Σενάριο: Τσαρλς Κρίχτον, Τζον Κλιζ
Παίζουν: Τζον Κλιζ, Τζέιμι Λι Κέρτις, Κέβιν Κλάιν, Μαικλ Πέιλιν
Υπόθεση: Μία συμμορία τεσσάρων ατόμων κλέβουν διαμάντια αμύθητης περιουσίας και τα κρύβουν σε ένα γκαράζ. Τα υποτιθέμενα αδέρφια της συμμορίας (τα οποία στην πραγματικότητα είναι εραστές) καρφώνουν τον επικεφαλής της σπείρας ο οποίος όμως έχει προλάβει και έχει αλλάξει την κρυψώνα του θησαυρού!
Γιατί να την δω;: Η κινηματογραφική φάρσα, δηλαδή το κινηματογραφικό έργο στο οποίο η σύγκρουση του ήρωα (ή των ηρώων) με το περιβάλλον ή με κάποιον άλλον χαρακτήρα οφείλεται σε τυχαία περιστατικά, παρεξηγήσεις και μοιραίες συμπτώσεις (Βαλούκος, Η Κωμωδία, σελ. 274, εκδ. Αιγόκερως) είναι ένα είδος που στα μάτια του σύγχρονου θεατή μοιάζει υποτιμημένο. Εν τούτοις, οι ρίζες του και η βαθιά του ιστορική ρίζα είναι τόσο εμφανή που μεγάλοι ηθοποιοί και σκηνοθέτες έχουν ασχοληθεί κατά καιρούς με το συγκεκριμένο είδος. Τα τελευταία χρόνια βέβαια, η φάρσα, η κωμωδία και η κομεντί δείχνουν στοιχεία φθοράς. Είτε αναλώνονται σε θεματική γύρω από την ζωή των νέων στην Αμερική, είτε φτάνουν στα όρια του σκρούμπολ χωρίς όμως κάποια ιδιαίτερη φροντίδα και πρότερη επεξεργασία είτε απλά συνθέτουν μία ταινία απ’ τα ίδια.
Το “Ένα ψάρι που λεγαν Γουάντα” είναι δημιουργία ενός από τους κυριότερους “υπαίτιους” της ανάπτυξης της κινηματογραφικής κωμωδίας και φάρσας στην Βρετανία. Αυτός δεν είναι άλλος από τον Τζον Κλιζ, ένα από τα πλέον αναγνωρίσιμα μέλη των άλλοτε Μοντι Πάιθον, και ο μόνος που έκανε αξιοσημείωτη καριέρα στην μεταΠάιθον εποχή. Την βασική σκηνοθετική καθοδήγηση έχει ο Τσαρλς Κρίκτον, ο οποίος για πολλά χρόνια δεν έκανε κάτι κινηματογραφικά αξιόλογο. Η ταινία είναι γεμάτη ανατροπές και δραματικές εντάσεις. Η γελαστική διαδικασία είναι σίγουρα το ζητούμενο αλλά όχι το δια ταύτα καθώς αν και ανήκει στην κατηγορία της φάρσας, εν τούτοις δεν στοχεύει τόσο πολύ στα γκαγκ ούτε γενικότερα στις κωμωκοτραγικές σωματικές καταστάσεις των ηρώων. Η κινητήριος δύναμη της ταινίας είναι η Γουάντα, μία γυναίκα που κάνει τα πάντα για να βγάλει από την άκρη τους πάντες και να πάρει μόνη της τα χρήματα. Μέσα όμως στα τόσα κόλπα που σκαρφίζεται για τα οποία χρησιμοποιεί την γοητεία της για να τα πετύχει, ερωτεύεται τον συνήγορο υπερασπίσεως του επικεφαλής της σπείρας, τον Άρτσι Λιτς, αστό δικηγόρο, με ανιαρή οικογενειακή και σεξουαλική ζωή, που βλέπει την Γουάντα σαν διέξοδο από την ανία που τον τρώει. Εξαιρετικά δομημένος και ο ρόλος του έτερου Πάιθον της παρέας, του Μαικλ Πέιλιν, ο οποίος υποδύεται έναν κεκέ. Σπαρταριστές στιγμές γέλιου όταν προσπαθεί να σκοτώσει την γιαγιά με τα τρία μικρά σκυλάκια, την μοναδική αυτόπτη μάρτυρα της ληστείας και ουσιαστικά τον μοναδικό λόγο που ο επικεφαλής της συμμορίας είναι στην φυλακή.
Οι συνεχείς ανατροπές, το δεμένο και πανέξυπνο σενάριο του Τζον Κλιζ, οι εξαιρετικές ερμηνείες απ’ όλους τους ηθοποιούς, η απλή σκηνοθεσία που δεν μπουκώνει ούτε υπονομεύει το γέλιο, ο απαραίτητος ρυθμός που χρειάζεται οπωσδήποτε μία κωμωδία είναι από τα βασικά στοιχεία που έκαναν την ταινία διαχρονική. Δεν θα ήταν υπερβολή να πούμε ότι η ταινία είναι κορυφή στο είδος της, τουλάχιστον στην εποχή του ομιλούντος κινηματογράφου.