Σκηνοθεσία-Σενάριο: Έσκιλ Βογκτ
Παίζουν: Έλεν Ντόριτ Πέτερσεν, Χένρικ Ραφάελσεν, Βέρα Βιτάλι
Υπόθεση: Μία γυναίκα χάνει το φως και περνά ατέλειωτες ώρες μέσα στο σπίτι νιώθοντας μόνο εκεί ασφαλής. Ταυτόχρονα, βυθίζεται στις σκέψεις της μέσα στις οποίες πρωταγωνιστούν ο άντρας της, η Έλιν, μία γειτόνισσα και ο Ειναρ ένας μοναχικός άνεργος εθισμένος στο πορνό.
Γιατί να την δω;: Η τύφλωση, λένε, είναι η χειρότερη απ’ όλες τις απώλειες των αισθήσεων μας. Και πως να μην είναι αφού η εικόνα είναι μεγάλο κομμάτι της καθημερινότητας του σύγχρονου ανθρώπου. Η Ίγκριντ αρχίζει να συνειδητοποιεί από την πρώτη στιγμή το πόσο ευάλωτη έγινε από τότε που έχασε το φως της. Δεν βγαίνει από το σπίτι καθώς δεν νιώθει ασφάλεια. Ασφαλής είναι μόνο μπροστά στο λάπτοπ της. Εκεί γράφει (με το σύστημα των τυφλών) τις σκέψεις της ή ακόμα καλύτερα τους φόβους της. Σ’ αυτές ο άντρας της ο Μόρτεν φλερτάρει μία γειτόνισσα, την Έλιν, η οποία χάνει το φως της στο ραντεβού του, ο Έιναρ βλέπει ασταμάτητα πορνό και είναι στα όρια κατάθλιψης, η Έλιν μένει έγκυος από τον Μόρτεν κτλ. Οι χαρακτήρες αλλάζουν συνέχεια θέσεις. Η σκέψη είναι τόσο ασταθής όπως η εικόνα των ονείρων μας. Ο φόβος και η ανασφάλεια αδυνατούν να βάλουν σε μία σειρά την ροή της ιστορίας και συνεχείς αλλαγές τόπου, τρόπου, χρόνου και προσώπων κάνει αρκετά χαοτικό το αποτέλεσμα. Έτσι είναι και η έμπνευση του ανθρώπου. Μέχρι να γίνει απτό πραγματικό έργο είναι κάτι συγκεχυμένο. Βέβαια στην περίπτωση μας, η Ίγκριντ αυτό που θέλει να πετύχει είναι μάλλον το να έρθει αντιμέτωπη με την απαισιόδοξη πλευρά της νέας της πραγματικότητας.
Μπορεί η θριλερίστικη πλευρά του φιλμ να γίνεται ασταθής λόγο του μαύρου χιουμοριστικού υπόβαθρου του σεναρίου, αλλά αυτό δεν χαλάει καθόλου την ποιότητα της ιδιαίτερης αυτής αφήγησης. Ο Έσκιλ Βογκτ κάθεται για πρώτη φορά πίσω από κάμερα και κατά την ταπεινή μας άποψη το κάνει επιτυχημένα. Για κάποιους ίσως φανεί αρκετά κουραστική αυτή η συνεχής μετατόπιση των ορίων μεταξύ πραγματικότητας και φαντασίας. Όπως και να χει, η ταινία είναι ένα αισθητικό καλλιτέχνημα (εδώ έβαλε το χεράκι του και ο “δικός” μας Θύμιος Μπακατάκης) με άκρως ενδιαφέρουσα πλοκή, εξαιρετικά μοντέρνο σενάριο και γοητευτικότατες ερμηνείες.
Υ.Γ. Παρατηρείστε την σκηνή που αναφέρεται στα τραγικά γεγονότα του προπέρσινου καλοκαιριού στο κέντρο του Όσλο. Πολιτικοκοινωνικό διαμαντάκι!