Σκηνοθεσία: Πεννυ Παναγιωτοπουλου
Σενάριο: Πεννυ Παναγιωτοπουλου, Νικος Παναγιωτοπουλος
Υπόθεση: Αθήνα, 1969. Ένα νεαρό αγόρι αρνείται να δεχτεί τον θάνατο του πάτερα του και σκαρώνει τρόπους για να κάνει την άρνηση του πραγματικοτητα.
Γιατί να την δω;: Τα τελευταία χρόνια ο ελληνικός κινηματογραφος ανασαίνει. Η παλιότερη εκποίηση των γνώσεων και του ταλέντου των κινηματογραφιστων μένει στα χρονοντουλαπα του υποσυνειδητου και η νέα αρχή βάζει ψηλά τον πήχη τουλάχιστον στο αισθητικό κομμάτι. Τέτοια ταινία είναι και η σημερινή μας πρόταση. Η σκηνοθέτις, Πεννυ Παναγιωτοπουλου, φτιάχνει μια ταινία που κατ’ αρχας είναι όμορφη. Όμορφα καδραρισμένα πλανα , όμορφα χρώματα, υπέροχο art direction, εξαιρετική ενδυματολογικη προσεγγιση, πανέξυπνη φωτογραφία. Δεν μένει όμως εκεί. Προσθέτει στην ελληνική ταινιοθήκη κάτι που ίσως και να έλλειπε τόσα χρονιά απ’ αυτην. Αυτή την γλυκόπικρη προσέγγιση θεμάτων που μοιάζουν ακόμα ταμπού η καλύτερα φόβητρο για πολλούς ανθρώπους. Η θεματολογία που περιστρεφεται γύρω από τον θάνατο η θα παράξει μια ατμοσφαίρα μελό η θα δημιουργήσει μια χαζοκωμωδια χωρίς προβληματική και χωρίς δίδαγμα (η έστω χωρίς δημιουργία ερωτημάτων).
Η Παναγιωτοπουλου όμως όχι μόνο προσεγγίζει την απώλεια με γλυκύτητα άλλα βάζει απέναντι της ένα πιτσιρίκι που έχει όλα εκείνα τα στοιχειά που θα μπορούσαν να το χαρακτηρισουν ως “αθώο”. Η αθωότητα λοιπόν αντιμέτωπη με τον θάνατο. Όνειρο απέναντι στην πραγματικοτητα. Ο μικρός Ηλίας λοιπόν, έχει να αντιμετωπισει πέραν της δεδομένης και μη αναστρέψιμης κατάστασης του θανάτου του πάτερα του, τους συγγενείς του που αρνούνται να δεχτούν την δίκη του “εκδοχη” απεναντι στην απωλεια η καλυτερα στην απουσια του πατερα του. Φτιάχνει λοιπόν έναν κόσμο στον οποίο ο μπαμπάς του υπάρχει και έχει ενεργό ρόλο.
Εξαιρετικές οι ερμηνείες, κυρίως από την υπεροχή Ιωάννα Τσιλιγκουρη και τον Χρήστο Στεργιογλου, και έκπληξη η αντοχή και η ισορροπία στην υποκριτική του ικανότητα του πιτσιρικά που ενσαρκώνει τον Ηλία (Γιώργος Καραγιαννης). Η ταινία κέρδισε βραβεία και εντυπώσεις στο Φεστιβάλ Κινηματογραφου Θεσσαλονίκης το 2002 αλλά και σε άλλα φεστιβάλ όπως του Σικάγο, του Λοκάρνο και του Μος.