Σκηνοθεσία: Τιμ Μπαρτον
Παίζουν: Τζόνι Ντεπ, Μάρτιν Λαντάου, Σάρα Τζέσικα Πάρκερ, Μπιλ Μάρει
Υπόθεση: Ο αναγνωρισμένος ως ο χειρότερος σκηνοθέτης όλων των εποχών, Εντ Γουντ, μέσα από την κάμερα του Τιμ Μπάρτον σε έναν φόρο τιμής στο πάθος και την ορμή ενός ανθρώπου που αρνούνταν να δεχτεί ότι είναι ατάλαντος!
Γιατί να την δω;: Άξιζε μία αναφορά της στήλης στον Τιμ Μπάρτον. Σκεφτόμασταν ποια ταινία θα έπρεπε να βάλουμε και καταλήξαμε με μεγάλη ευκολία στην συγκεκριμένη, διότι, κυρίως είναι ένα μη αναγνωρισμένο αριστούργημα. Ο Μπάρτον καταπιάνεται πάλι με ένα μη εμπορικό θέμα, την ζωή δηλαδή ενός σκηνοθέτη, του Εντ Γουντ, που το Χόλυγουντ αναγνώρισε ως τον χειρότερο όλων των εποχών (αγνοεί μάλλον αρκετούς Έλληνες συναδέλφους του Γουντ). Εν τούτοις αυτός ο άνθρωπος είχε μία φλόγα άσβεστη μέσα του και ουδόλως πτοούνταν από τις κάκιστες κριτικές και την συνολική απόρριψη τόσο από τους θεατές όσο και από το σινάφι του.
Σ’ αυτόν τον άνθρωπο αποτίει φόρο τιμής ο Μπάρτον με την σκοτεινιά, το χιούμορ αλλά και την μελαγχολία του, πινελιές σύνηθες σε κάθε ταινία του αγαπημένου σκηνοθέτη. Στον ρόλο του Εντ Γουντ βάζει το υποκριτικό του φετίχ, τον Τζόνυ Ντεπ, ο οποίος δεν σταματά να χαμογελά, να παθιάζεται και να ζωηρεύει τους γύρω του με την ορμή που τον διακατέχει αλλά ταυτόχρονα ο αγαπημένος ηθοποιός σέβεται αυτή την αμφιλεγόμενη προσωπικότητα (όρος που δίνεται με περισσή επιείκεια). Δίπλα του έχει τον Μάρτιν Λαντάου που ενσαρκώνει τον άλλοτε σταρ των ταινιών τρόμου, Μπέλα Λεγκόσι, και θα λέγαμε πως κλέβει την παράσταση και κερδίζει με το σπαθί του το όσκαρ δεύτερου αντρικού ρόλου.
Ασπρόμαυρο, μουντό αλλά ταυτόχρονα ζωηρό και κεφάτο, το φιλμ έρχεται να πάρει την θέση που του αξίζει και να γίνει (κατά την ταπεινή μας γνώμη) η καλύτερη ταινία του σκοτεινού αυτού σκηνοθέτη που ουδέποτε άφησε την μελαγχολία να κερδίσει το χιούμορ και την πονηριά αλλά κατάφερε να τα βάλει να τραμπαλίζονται με μεγάλη χάρη και να δομούν έτσι ένα είδος που με όρους υπερβολής θα λέγαμε μπαρτικό. Αν θέλουμε να πούμε ακόμα δύο ταινίες του Μπάρτον που είναι στο ίδιο επίπεδο θα διαλέγαμε την «Νεκρή Νύφη» και τον «Μύθο του ακέφαλου καβαλάρη» και ας διαφωνούνα αρκετοί βάζοντας τον Ψαλιδοχέρη στην τριάδα. Περί ορέξεως.