Σκηνοθεσία: Ντέιβιντ Φίντσερ
Σενάριο: Τζίλιαν Φλιν
Παίζουν: Μπεν Αφλεκ, Ρόζαμουντ Πικε, Νικ Πάτρικ Χάρις
Υπόθεση: Ο Νικ και η Έιμι είναι ζευγάρι πρότυπο: ερωτευμένοι, ευτυχισμένοι, αγαπημένοι. Μετακομίζουν από την Νέα Υόρκη στο Μιζούρι για να είναι κοντά στην άρρωστη μητέρα του Νικ. Και εκεί ξεκινούν τα προβλήματα τα οποία κορυφώνονται όταν στην πέμπτη τους επέτειο η Έιμυ εξαφανίζεται.
Γιατί να την δω;: Ο σκοπός ενός θρίλερ είναι να σε κάνει συνεχώς να αναρωτιέσαι “τι θα γίνει μετά”. Αν πετύχεις σ’ αυτό τότε σίγουρα θα χεις μία επιτυχημένη αφήγηση. Ο Ντέιβιντ Φίνσερ (σκηνοθέτης μεταξύ άλλων του Seven και του Fight Club) έχει τον τρόπο και μετατρέπει το best seller της Τζίλιαν Φλιν (η οποία υπογράφει η ίδια και το σενάριο της ταινίας) ένα εξαιρετικό θρίλερ. Η αμερικανική εμμονή με τα media, η λογική της γειτονιάς-reality show αλλά και η σκοτεινή πλευρά των ανθρωπίνων σχέσεων μέσα στον γάμο περνούν από το μικροσκόπιο του δαιμόνιου Φίνσερ. Θα μπορούσε κάποιος να ισχυριστεί πως η αφήγηση περνά από τρία στάδια: το προσωπικό (βλέπε το “δράμα” του Νικ), το κοινωνικό (η εμμονή της κοινής γνώμης για τα media αλλά και η ευκολία μπορούν αυτά να αλλάξουν την οπτική του κοινού για ένα άτομο ή ένα γεγονός), και η αστυνομική ( βλέπε την έρευνα γύρω από το μυστήριο της εξαφάνισης της Έιμι).
Ο τρόπος που ο Φίνσερ μας παρουσιάζει την ταινία είναι ευφυέστατος καθώς ξεδιπλώνει μπροστά μας ένα-ένα κομμάτια από ένα δυσεπίλυτο παζλ με κομμάτια σχέσεων, παρελθόντος, εμμονών, κοινωνικών συνθηκών κτλ. Ενώ αρχικά μας πείθει ότι ο Νικ είναι ένοχος, στην πορεία μας ρίχνει στα μούτρα την αλήθεια και μας ταρακουνά με το απότομο αυτό ξάφνιασμα. Η οπτική του “δεν ξέρω ποιος το κανε και δεν ξέρουν και οι χαρακτήρες ποιος το κανε” μετατρέπεται σε “ξέρω ποιος το κανε αλλά δεν ξέρουν οι χαρακτήρες ποιος το κανε”. Αυτή η αλλαγή φέρνει τους πρωταγωνιστές προ των ευθυνών του και του ξεγυμνώνει. Θα πρέπει να μας πείσουν για την τις καλές τους προθέσεις αλλά κυρίως θα πρέπει να πείσουν τους υπόλοιπους για το τι είναι αληθινό και τι ψεύτικο. Εξαιρετική η χρήση του χρόνου (ένα συνεχές μπρος πίσω) και η χρήση του χώρου (από την ιστορία του Νικ στην ιστορία της Έιμυ) καθώς και εξαιρετική η οπτική της προγαμιαίας ευτυχισμένης σχέσης (μας παρουσιάζεται σαν όνειρο) αλλά και της μετά την εξαφάνιση ανισορροπία του Νικ τον οποίο να τονίσουμε ότι ερμηνεύει αρκετά πετυχημένα (εώς πολύ πετυχημένα) ο Μπεν Άφλεκ. Ένα θρίλερ που αξίζει να δει κανείς και που δεν θα καταλάβει πόσο γρήγορα και όμορφα θα περάσουν δυόμιση ώρες!