Σκηνοθεσία: Harold Ramis
Παίζουν: Bill Murray, Andie MacDowell, Chris Elliott
Υπόθεση: Ο Φιλ είναι ένας εγωκεντρικός μετεωρολόγος ο οποίος έχει σταλθεί για ανταπόκριση ενός εθίμου σε κάποιο χωριό της Αμερικής. Το έθιμο είναι το εξής: αν η μαρμότα βγει απ’την φωλιά της και κοιτάξει τον ήλιο, τότε έρχεται η άνοιξη, αν όχι, ο χειμώνας θα κρατήσει για ακόμα δύο μήνες. Σ΄ αυτό το βαρετό σκηνικό ο Φιλ μπλέκει σε κάτι πολύ χειρότερο. Κοιμάται και ξυπνά στην ίδια μέρα, στην ίδια πόλη, την ίδια ώρα χωρίς να μπορεί να ξεφύγει! Ζει ξανά και ξανά την μέρα της μαρμότας!
Γιατί να την δω;: Η μέρα της μαρμότας θεωρείται-δίκαια- μία από τις πιο έξυπνες κωμωδίες. Ένα τόσο απλό σκηνικό, δηλαδή η επανάληψη μίας ημέρας, γίνεται τόσο ευφάνταστα διαχειρίσιμο από τον Harold Ramis που απολαμβάνεις με μεγάλη ευχαρίστηση την μίαμιση ώρα ταινία. Ο Bill Murray για μία ακόμα φορά σοβαρός στον ρόλο του, τον προσεγγίζει με σεβασμό και αποσπά τις καλύτερες κριτικές για το παίξιμο του.
Αυτός ο μουντρόχος και κακιασμένος μετεωρολόγος μπλέκει σε μία πολύ παράξενη ιστορία. Βιώνει ξανά και ξανά την ίδια μέρα. Και όχι οποιαδήποτε μέρα και σε οποιοδήποτε τόπο! Την ημέρα της μαρμότας, την μέρα δηλαδή ενός εθίμου κάπου σε κάποιο κουτσοχώρι των ΗΠΑ που όλοι στρέφουν το βλέμμα τους σε μία μαρμότα (κάποιο είδος νιφίτσας) και περιμένουν αν θα αναγγείλει τον ερχομό της άνοιξης ή θα υπομένουν ακόμα δύο μήνες βαρυχειμωνιάς. Κρύος, βαρύς καιρός, κρύοι, βαρείς άνθρωποι. Πόσο να αντέξει ένας άνθρωπος σε αυτές τις συνθήκες;
Ο Φιλ ανυπομονεί να τελειώσει με το ανούσιο ρεπορτάζ του και να γυρίσει στην καθημερινότητα του. Η μέρα όμως που ξημερώνει τον γυρνά και πάλι στα ίδια και στα ίδια. Δεν μπορεί να ξεφύγει από την μίζερη του καθημερινότητα του μικρού χωριού. Παγιδευμένος σε ένα χώρο που δεν του αρέσει, δίπλα σε ανθρώπους που δεν συμπαθεί (και δεν τον συμπαθούν), έχοντας επωμιστεί με μία δουλειά που βαριέται να φέρει εις πέρας πρέπει να βρει να κάνει κάτι για να περάσει ο καιρός ευχάριστα. Και τι πιο όμορφο και δημιουργικό από το να κερδίσει μία γυναίκα;
Μήπως όμως όλο αυτό το σκηνικό μας θυμίζει κάτι; Μήπως η ζωή του σύγχρονου ανθρώπου είναι μία επανάληψη της χθεσινής μέρας; Μήπως η ρουτίνα μας κάνει να βλέπουμε την ζωή μας σαν μία ατελείωτη μέρα της μαρμότας; Ο Φιλ αντιλαμβάνεται γρήγορα ότι δεν γίνεται να κάνει αλλιώς και ξεκινά να απολαμβάνει αυτή την επανάληψη. Μαθαίνει απ’ αυτήν καινούργια πράματα. Ξαφνικά η μίζερη ζωή του αποκτά ενδιαφέρον. Το μικρό χωριό που έχει εγκλωβιστεί του προσφέρει χιλιάδες ευκαιρίες καλοπέρασης, κρύβει πολλά όμορφα μυστικά, έχει μία υποβόσκουσα ομορφιά που δύσκολα θα παρατηρούσε αλλιώς. Έχει όμως και κάτι που τόσο καιρό πριν δεν έδινε πολύ σημασία. Έχει ανθρώπους! Και αυτοί οι άνθρωποι πέρα από την σκληρή τους φορεσιά κρύβουν όμορφα πράματα μέσα τους. Για να τα βγάλουν και να πάρεις απ’ αυτά πρέπει πρώτα και κύρια να περάσεις χρόνο μαζί τους, να τους μάθεις.
Αυτή η σπουδή πάνω στο θέμα του χρόνου δραπετεύει από τα στενά όρια των φιλοσοφικών λογικών και της επιφανειακής προσέγγισης και φτιάχνει έναν μικρόκοσμο που η κάθε προσωπικότητα νοείται ως μία σημαντική ευκαιρία γνώσης και μία πηγή καινούργιων συναισθημάτων που υπό άλλες συνθήκες ο Φιλ θα αγνοούσε. Τι υπάρχει γύρω μας και δεν έχουμε δει ή εκτιμήσει; Μήπως να αρχίσουμε να ψάχνουμε για σπουδαία πράματα μέσα στην μίζερη καθημερινότητα μας; Μήπως η ζωή μας γίνεται μία ακόμα Μέρα της Μαρμότας;
Καταλήγοντας, η ταινία αποπνέει ένα αίσθημα αισιοδοξίας μέσα από σπιρτόζικους διαλόγους, ευφάνταστες ατάκες, έξυπνο χιούμορ, πρωτότυπο σενάριο (απ’ τα καλύτερα που έχουν γραφτεί), ρομαντισμός, μία παραμυθένια αίσθηση, όμορφες και μετρημένες εμπειρίες και πάνω απ’ όλα μία καινούργια ματιά στην καθημερινότητα με το ξεκίνημα κάθε μέρας-σεκάνς!