Σκηνοθεσία: Μότερν Τίλντουμ
Σενάριο: Ουλφ Ρίμπεργκ, Λαρς Γκουντμενσταντ
Υπόθεση: Ο Ρότζερ Μπράουν είναι ένας επιτυχημένος κυνηγός επιχειρηματικών ταλέντων (γνωστοί ως κυνηγοί κεφαλών). Για να καλύψει τα έξοδα που έχει για να ζει μία πολυτελή ζωή κλέβει και εμπορεύεται πίνακες ζωγραφικής. Όλα αλλάζουν όταν μαθαίνει πως ένας υποψήφιος για μία θέση σε μεγάλη εταιρεία, παλιός στρατιωτικός και παλιός γνωστός της γυναίκας του, ο Κλας Γκριβ έχει στο σπίτι του έναν Ρούμπενς. Στην διάρκεια της διάρρηξης παρατηρεί κάτι: στο σπίτι του Γκριβ είναι ξεχασμένο το κινητό της γυναίκας του!
Γιατί να την δω;: Πρόκειται για μεταφορά του μπεστ σέλερ του Γιο Νέσμπο άρα λοιπόν το πρώτο υλικό που είχε στα χέρια του Μότερν Τίλντουμ ήταν ιδιαίτερα αξιόλογο και καλοδουλεμένο. Το αξιοποίησε σωστά; Θα σταθούμε περισσότερο σε δύο στοιχεία. Πρώτον, στην ατμόσφαιρα του και δεύτερον στις ερμηνείες. Ας ξεκινήσουμε με το πρώτο.
Είναι διάχυτη η διάθεση του σκηνοθέτη να παίξει με τα όρια του φιλμ. Όχι όμως μ’ αυτά της σκοτεινής πλευράς. Συνηθίζεται στα αστυνομικά θρίλερ το υπαρξιακό δράμα του πρωταγωνιστή να βάφεται με το γκρι χρώμα. Εδώ έχουμε μία αντιστροφή του κλίματος ίσως λόγο της έντονης χιουμοριστικής γραφής του Νέσμπο. Η ταινία ακροβατεί λίγο στα όρια του καλτ αλλά αυτό δεν της στερεί την δυνατότητα να γίνει δυναμική, έντονη και να φτιάξει ένα ρυθμό φρενήρη. Το κυνηγητό δεν γίνεται με όρους γάτας και ποντικιού αλλά μάλλον με όρους τύχης και ευστροφίας. Ο αγώνας δρόμου μεταξύ του τρακτέρ και του αυτοκινήτου, το βύθισμα μέσα στα σκατά του Ρότζερ για να αποφύγει τον Γριβ είναι μερικά στοιχεία του λεπτού μαύρου χιούμορ που μπαίνει να γεμίσει τα (εμφανή) κενά στην ανάπτυξη της δράσης.
Η ερμηνευτική δεινότητα του Άξελ Γένι δίνει μία παραπάνω ώθηση στην ταινία καθώς θα μπορούσαμε να πούμε ότι είναι η ραχοκοκαλιά της αφηγηματικής ανάπτυξης. Στιβαρός, μετρημένος, αστείος, έξυπνος, προσεγγίζει τον χαρακτήρα με αυθορμητισμό αλλά και μία διστακτικότητα καθώς όπως και στα περισσότερα νεό νουάρ (άραγε μπορούμε να το χαρακτηρίσουμε έτσι;) ο χαρακτήρας έχει έντονες μεταπτώσεις και αμφισβητεί τις μέχρι τότε παγιωμένες αξίες του. Ο Γενι αφογκράζεται ορθά την πολυπλοκότητα της κατάστασης και εκθέτει το υποκριτικό του εγώ σε μία άνευ όρων παράδοση στα χέρια του καλτ κυνηγιού. Τσαλακώνεται αλλά βγαίνει δυνατός και κερδισμένος.
Τονίζουμε από τώρα ότι δεν πρόκειται για το θαυμα της έβδομης τέχνης. Ούτε θα κάνει σχολή η ταινία. Ούτε και θα πρέπει αμάν και πως να την δείτε! Αλλά την προτείνουμε παραυτα διότι αποτελεί μία πρώτης τάξης ευκαιρία να γνωρίσουμε τον νορβηγικό κινηματογράφο (με πλούσια παραγωγή και παράδοση) , το μεταμοντέρνο νουάρ και βέβαια να περάσουμε ευχάριστα 100 λεπτά, να γουστάρουμε την δράση, να θαυμάσουμε τις ερμηνείες και να παραδοθούμε στον έντονο (αν και ώρες ώρες ασύνδετο μεταξύ του) ρυθμό της ταινίας!