Σκηνοθεσία: Κρίστοφερ Νόλαν
Σενάριο: Κρίστοφερ Νόλαν, Τζόναθαν Νόλαν
Παίζουν: Μάθιου Μακ Κόναχι, Αν Χάθαγουέι, Μάικλ Κέιν, Τζον Λιθγκοου
Υπόθεση: Η Γη μετράει αντίστροφα προς το τέλος της. Ένα φιλόδοξο πρότζεκτ για ανακάλυψη νέων κατοικήσιμων πλανητών θα φέρει τον Κούπερ επικεφαλής σε ένα διαστρικό ταξίδι εξερεύνησης εκεί που η έννοια του χρόνου είναι σχετική και το άγνωστο είναι εφαλτήριο αγωνιώδους αναζήτησης των ορίων του ανθρώπου.
Γιατί να την δω;: Οι ταινίες επιστημονικής φαντασίας ήταν, είναι και θα είναι ένα ξεχωριστό κομμάτι στην ιστορία εξέλιξης και ανάπτυξης των τρόπων κινηματογράφησης. Η δυσκολία του να αποδώσεις κάτι που δεν υπάρχει ή κάτι που είναι αδύνατον να το κινηματογραφήσεις (όπως πχ μία μαύρη τρύπα) αυτόματα σε κάνει πιο δημιουργικό και σε φέρνει προ της σκηνοθετικής σου αφύπνισης για την επίτευξη του μέγιστου δυνατού αποτελέσματος συνήθως ξεπερνώντας τα όρια σου. Όταν αυτή η προσπάθεια γίνεται από έναν από τους καλύτερους παραμυθάδες του Χόλυγουντ, τον αξεπέραστο Κρίστοφερ Νόλαν, τότε το αποτέλεσμα σίγουρα θα έχει ενδιαφέρον. Αυτή είναι αρχική ανάγνωση. Πάμε τώρα παραπέρα. Ο Νόλαν κατάφερε να φτιάξει αυτό που λέμε “ταινιάρα”. Γιατί; Ας τα δούμε ένα ένα.
Αρχικά η υπόθεση. Η Γη έχει φτάσει στα όρια της και η ανάγκη μετοίκησης του πληθυσμού γίνεται επιτακτική. Που όμως; Το κοντινότερο αστέρι απέχει χιλιάδες έτη φωτός. Η NASA, ή τέλοσπάντων ένα έκπτωτο τμήμα της, ανακαλύπτουν ένα πέρασμα χρόνου και χώρου, δηλαδή μία “σκουληκότρυπα” κοντά στον Κρόνο. Οι δώδεκα πρώτοι εξερευνητές έχουν περάσει επιτυχώς από μέσα της και έχουν ξεκινήσει το ταξίδι αναζήτησης νέων πλανητών. Κάποιοι μάλιστα έστειλαν σήμα επιβεβαίωσης των ιδανικών συνθηκών πιθανής μετοίκησης. Ποιος θα πάει να τα ελέγξει όλα αυτά; Εδώ βοηθά η αμερικάνικη ποιητική αδεία που μας επιτρέπει να δεχτούμε πως επικεφαλής του όλου ταξιδιού θα είναι ένας πρώην “πιλότος” της NASA, και νυν αγρότης, ο Κούπερ, ο οποίος με κάποιον τρόπο βρίσκει την βάση της αστρονομικής ομάδας και δέχεται να ταξιδέψει στον γαλαξία αφήνοντας πίσω τα παιδιά του και γνωρίζοντας πως λόγο της σχετικότητας του χρόνου όταν θα γυρίσει (αν γυρίσει) μπορεί να έχουν και την ίδια ηλικία.
Η υπόθεση λοιπόν όπως αντιλαμβανόμαστε είναι μόνο η αφορμή για τον Νόλαν για να ξεπεράσει μία για πάντα την δυσκολία απεικόνισης του γαλαξιακού αγνώστου και να βουτήξει με την κάμερα του χωρίς κανένα δισταγμό στα κυριότερα επιστημονικά άδυτα του κόσμου. Για πρώτη φορά στην ιστορία του σινεμά, μία μαύρη τρύπα απεικονίζεται με τόση πιστότητα, γεγονός που έκανε τον Κιπ Θορν, έναν από τους σπουδαιότερους σύγχρονους φυσικούς να κάνει δύο ακόμα δημοσιεύσεις μόλις είδε το εκπληκτικό αποτέλεσμα. Ο Θορν ήταν ο βασικός επιστημονικός σύμβουλος του Νόλαν γύρω από τα θέματα φυσικής στο κομμάτι του σεναρίου αλλά και της απεικόνισης. Να μην ξεχνάμε άλλωστε ότι αν η έννοια της μαύρης τρύπας βρίσκει όλο και πιο πολλούς υποστηρικτές, η “σκουλικότρυπα” παραμένει μόνο μία αποδεκτή θεωρία. Ο Νόλαν λοιπόν βουτάει με το κεφάλι στην πιο δύσκολη περιοχή και κρατά μία εξαιρετική ισορροπία ανάμεσα στην καλλιτεχνική αδεία και την επιστημονική πιστότητα. Οι μαγικές εικόνες του ταξιδιού στο διάστημα σε συνδυασμό με την επιβλητική μουσική του Χανς Ζιμερ σε αφήνουν με κομμένη την ανάσα. Οι συνεχείς δραματικές εντάσεις και οι ανατροπές στην αφήγηση σε καρφώνουν στην θέση σου. Το ταξίδι στον κόσμο του αγνώστου είναι μία ολοκληρωτική κινηματογραφική εμπειρία.
Η πλέον όμως ανατριχιαστική και συνάμα εντυπωσιακή σχέση που αναπτύσσεται στην ταινία είναι αυτή του ανθρώπου με τον χρόνο. Η σχετικότητα του χρόνου πληγώνει. Τα λεπτά που περνούν οι χαρακτήρες μας στο διάστημα είναι ολόκληρα χρόνια της γήινης πραγματικότητας. Έτσι λοιπόν η αγάπη σπαγγετοποιείται και δοκιμάζεται στον αστρικό χρόνο. Η θύμηση μοιάζει εύκολη υπόθεση για τον ταξιδευτή που μπορεί να μπαίνει σε χειμέρια νάρκη αλλά όχι για τον άνθρωπο της γης που κάθε γαλαξιακό λεπτό βαραίνει με χρόνια την πλάτη του. Αυτός στην γη να περιμένει και ο εξερευνητής στον γαλαξία να αντιμετωπίζει τον άγνωστο, να πάλλεται από τον φόβο, να μετρά της ανάσες του και να έχει έναν διττό στόχο: να σώσει την ανθρωπότητα και να ξαναδεί τους δικούς του. Εφόσον όμως ο χρόνος είναι σχετικός, έτσι και η ζωή και ο θάνατος αποκτούν μία διαφορετική οπτική.
Μία μαγική εμπειρία από έναν μεγάλο σκηνοθέτη. Δεν ξέρουμε αν είναι η νέα “Οδύσσεια του διαστήματος” αλλά σίγουρα είναι μία προσπάθεια που καταφέρνει να ωριμάσει το σινεμά και να το ξαναφέρει αντιμέτωπο με την πιστότητα, την συνέπεια και την ισορροπία ανάμεσα στο φανταστικό και στο υπαρκτό. Η ταινία τα πάει καλά από άποψη επιστημονικής αλήθειας (όπως τουλάχιστον αναφέρουν πολλοί φυσικοί που την είδαν). Δυστυχώς δεν μπορεί να γίνει τόσο ποιητική όσο θα περιμέναμε. Αντίθετα βάζει σε πρώτο στάδιο το συναίσθημα, δεν αποφεύγει τα χολυγουντιανά τσιτάτα για την αγάπη και το χρέος της διάσωσης του ανθρώπινο γένους αλλά λίγο μας ενδιαφέρει. Είπαμε, ο Νόλαν είναι παραμυθάς και ποιο παραμύθι άραγε δεν έχει μέσα την έννοια της αγάπης, του έρωτα και του θανάτου. Ευχαριστούμε Κρίστοφερ Νόλαν για την εμπειρία!
Υ.Γ. Η ταινία βλέπεται ΑΥΣΤΗΡΑ σε κινηματογραφική αίθουσα. Ούτε σε λάπτοπ, ούτε σε τάμπλετ, ούτε σε dvd.