Σκηνοθεσία: Κεν Λόουτς
Σενάριο: Πολ Λάβερτι
Παίζουν: Μπάρι Γουάρντ, Σιμόνε Κίρμπι, Άντριου Σκοτ
Διάρκεια: 109′
Υπόθεση: Ο Τζίμι Γκράλτον, στήνει μία αίθουσα χορού το 1921 στην Ιρλανδία, μία περίοδος που η χώρα είναι στα πρόθυρα του εμφυλίου πολέμου. Κυνηγημένος από την εκκλησία και τους προύχοντες φεύγει για τις ΗΠΑ. Δέκα χρόνια μετά, και ενώ τα πράματα έχουν-κατά κάποιον τρόπο- ηρεμήσει, επιστρέφει στην μητέρα γη για να ζήσει ήρεμα στον τόπο που γεννήθηκε. Η τοπική κοινότητα όμως έχει άλλες διαθέσεις. Τον πιέζει να ανοίξει και πάλι τον χώρο διασκέδασης και έρχεται ξανά σε σύγκρουση με το κατεστημένο του τόπου του.
Γιατί να την δω: Όσοι έχουν δει έστω και μία ταινία του Κεν Λόουτς ξέρουν τι θα συναντήσουν. “Ο άνεμος χορεύει το κριθάρι”, “KES”,” Γλυκά Δεκάξι” και άλλες ταινίες έχουν φανερώσει την ιδιαίτερη προσέγγιση της ιστορίας από τον Λόουτς. Βαθιά πολιτικοποιημένη και η καινούργια του ταινία που το σενάριο της υπογράφει ο στενός του συνεργάτης, Πολ Λάβερτι. Στην Ιρλανδία η ταξική πάλη φαίνεται πως διαπερνά όλες τις κοινωνικές διεργασίες. Οι κοινωνικές τοποθετήσεις και οι ταξικές συγκρούσεις χωρίζουν με ευδιάκριτα σύνορα τα δύο στρατόπεδα. Από την μία οι κομμουνιστές και οι προοδευτικοί και από την άλλοι οι αστοί και οι υποστηριχτές τους. Οι προύχοντες με αρχηγό στην Καθολική Αποστολική Εκκλησία ψάχνουν μία αφορμή για να ορμήσουν στους κομμουνιστές και να διαλύσουν αθώα και ύπουλα την ψευτοαδελφική ειρήνη μεταξύ των αντικρουόμενων ομάδων των Ιρλανδών. Και η αφορμή δίνεται από το αυτοδιαχειριζόμενο στέκι που στήνεται από τους κατοίκους της μικρής πόλης, το Pearse – Connolly Hall.
Ο Λόοουτς θα μπορούσε άνετα να χαρακητριστεί από κάποιους και ως στρατευμένος. Νομίζω πως διόλου θα τον πείραζε. Η κριτική που ασκεί σε κάθε ταινία του πηγάζει από ιστορικά στοιχεία. Η πολιτική του τοποθέτηση είναι καθαρή και ειλικρινής. Το ξεγύμνωμα της εκκλησίας και των προυχόντων δεν γίνεται με το μπαμπάκι αλλά με τρόπο δυναμικό. Η δε βία , στοιχείο εξέλιξης των κοινωνιών, υπονοείται και υπάρχει σαν φόβητρο σε όλη την διάρκεια του έργου αλλά σπανίως “δείχνεται”. Η δράση-αντίδραση και η διαλεκτική προσέγγιση των σχέσεων στην κοινότητα διακρίνεται ως βασικό αφηγηματικό στοιχείο της ταινίας. Η προσπάθεια βέβαια του Λόουτς να κάνει το γενικό ειδικό και να δείξει μέσα από την ιστορία του Τζίμι την συνολική τότε κατάσταση δεν είμαι σίγουρος αν επιτυγχάνεται αλλά είμαι σίγουρος πως αποκτάς μία εικόνα (αν και μεροληπτική) για την τότε κατάσταση στην Ιρλανδία. Με εξαιρετική φωτογραφία, με καλοζυγιασμένες ερμηνείες, με παράλληλη ερωτική πλοκή, με κλασικό τρόπο αφήγησης, με χορό και τραγούδι, βασικό στοιχείο της Ιρλανδικής παράδοσης. Ο Λόουτς φτιάχνει μία ακόμα όμορφη ταινία- όχι την καλύτερη του- και μένει πιστός στην θεματολογία του και στην προσέγγιση του για την τέχνη και ιδιαίτερα για το σινεμά.
Που την βλέπω;: Στον κινηματογράφο Μακεδονικόν στη Θεσσαλονίκη