Σκηνοθέτης: Carl Dreyer
Υπόθεση: Η πορεία της εθνικής αγίας της Γαλλίας, Ζαν ντ Αρκ, από την δίκη της. Η τραγική της φιγούρα και η αντιμετώπιση των παθών της για την ανυπόστατη κατηγορία εναντίον της για αίρεση και το δραματικό της φινάλε.
Γιατί να την δω;: Ποτέ άλλοτε η ιστορία μίας γυναίκας δεν αντιμετωπίστηκε με τόση τρυφερότητα από κινηματογραφιστή. Σε μία περίοδο όπου ο κινηματογράφος καλούνταν να αφηγηθεί μία ιστορία με πενιχρά μέσα, ο Dreyer κατάφερε να δημιουργήσει το απόλυτο συναισθηματικά φορτισμένο κλίμα με την χρήση κυρίως γκρο πλαν (κοντινού πλάνου). Η έλλειψη μακιγιάζ και σκηνικών αλλά και η πιστότητα στην ιστορική αλήθεια γύρω από την δίκη δομούν ένα μαγικό αποτέλεσμα που μόνο κάποια ιδιοφυΐα όπως αυτή του Dreyer θα μπορούσε να το κάνει.
Η παθιασμένη ερμηνεία της Μαρία Φαλκονέτι μας αφήνει άφωνους και προκαλεί ρίγη συγκίνησης και συμπάθειας από την μεριά των θεατών. Η ανάδειξη του χαρακτήρα της Ζαν ντ’ Αρκ έρχεται με μεγάλη πιστότητα και αναδύεται μόνο μέσα από την χρήση της ερμηνευτικής δύναμης που μπορεί να δώσει ένα κοντινό πλάνο. Το μινιμαλιστικό σκηνικό και η πηγαία αλληλεγγύη στο πρόσωπο της πρωταγωνίστριας δεν έτυχαν μεγάλης εμπορικής αποδοχής. Οι Ναζί ήθελαν να καταστρέψουν την κόπια του αρνητικού του φιλμ και η γαλλική εκκλησία απαγόρεψε με κάθε τρόπο την προβολή της. Ευτυχώς για τους λάτρεις του κινηματογράφου αυτό το αριστούργημα του Dreyer που άλλαξε κατά πολύ την οπτική του κινηματογράφου και κατάφερε να μετουσιώσει αυτό που άρχισε να αχνοφαίνεται λίγα χρόνια πρωτύτερα, ότι δηλαδή η κάμερα μπορεί να σου προσφέρει την κεντρική σου αφηγηματική τεχνική. Ίσως η τελευταία μεγάλη ταινία του βωβού κινηματογράφου.