Σκηνοθεσία: Tomas Alfredson
Παίζουν: Kare Hedebrant, Lina Leanderson, Per Ragnar
Υπόθεση: Ο Oscar, ένα δωδεκάχρονο αγόρι ζει σε ένα προάστιο της Στοκχόλμης. Η σχέση του με τα άλλα παιδιά δεν είναι η καλύτερη και γίνεται συχνά σάκος του μποξ. Μέχρι που γνωρίζει την νέα του γειτόνισσα, την Eli. Η σχέση τους από την αρχή μοιάζει να έχει ιδιαιτερότητες, αποκτά όμως άλλη διάσταση όταν ο Oscar μαθαίνει ότι η Eli τρέφεται με ανθρώπινο κρέας!
Γιατί να την δω;: Οι ταινίες με βρικόλακες είναι πολύ της μόδας τα τελευταία χρόνια. Άλλοτε με βάση κάποια ερωτική ιστορία, άλλοτε για παιχνίδια εξουσίας, άλλοτε για να αναδείξουν την ανθρώπινη πλευρά των βρικολάκων. Ποτέ όμως δεν μπήκε στο κέντρο της αφήγησης μία παιδική φιλία ανάμεσα σε ένα «βρικολακάκι» και σε ένα «κανονικό» παιδί. Αν σε κάποιους είτε συνειδητά είτε ασυνείδητα όταν ακούν βρικόλακες το μυαλό τους πηγαίνει σε splatter, τότε καλύτερα να ψάξουν για κάποια άλλη ταινία.
Βλέπετε, ο Alfredson διαλέγει να μην ασχοληθεί τόσο με την ωμή πλευρά του θέματος αλλά να επικεντρωθεί στην σχέση των δύο αυτών διαφορετικών παιδιών. Και οι δυο τους είναι στο περιθώριο για διαφορετικούς λόγους. Και αυτό είναι που τους ενώνει. Είναι παιδιά που κοιτούν την ουσία στον άλλον. Είναι βέβαια αρκετά τολμηρό να δείχνει (έστω και στον βαθμό που το κάνει) σκηνές βίας ανάμεσα σε ανήλικα παιδιά. Όμως αν θέλεις να κάνεις σοβαρό κινηματογράφο θα πρέπει να αναμετρηθείς με τα στερεότυπα. Ο Alfredson λοιπόν το κάνει και κατά την γνώμη μας βγαίνει κερδισμένος.
Η βία λοιπόν μπορεί να προέρχεται από διαφορετικές πηγές. Δεν είναι η ίδια, δεν μπορείς να την ζυγίσεις το ίδιο, δεν μπορείς να την αντιμετωπίσεις το ίδιο. Η Eli ασκεί βία γιατί αναγκάζεται. Έτσι είναι η φύση της. Σαν μια μικρή λιονταρίνα που κυνηγά το θήραμα της. Ο Oscar την καταλαβαίνει. Ίσως η Eli αν μπορούσε να κανε αλλιώς. Ίσως και ο ίδιος να ήθελε να σκοτώσει. Ειδικά τους συμμαθητές του που τον τραμπουκίζουν με την πρώτη ευκαιρία. Μία κοινωνία που εδράζεται πάνω στην εύθραυστη λογική της συνεχούς βίας δεν μπορεί να αθωώνει τον εαυτό της και να βάζει ελαφρά τη καρδία στο σκαμνί τα παιδιά που γαλούχησε με τις δικές της αυστηρές αρχές.
Στην ταινία αυτή καθ’ αυτή θαυμάζουμε την μινιμαλιστική σκηνοθετική προσέγγιση. Μας αρέσει το μίνιμαλ στον κινηματογράφο, το χουμε ξανατονίσει. Όπως μας αρέσουν και τα χιονισμένα μέρη της Σουηδίας που συνθέτουν το καλύτερο σκηνικό για ένα ατμοσφαιρικό θρίλερ. Ναι,η δημιουργία ατμόσφαιρας είναι ένα από τα βασικά στοιχήματα των σκηνοθετών που θέλουν να καταπιαστούν με το άθλημα. Ο Alfredson το καταφέρνει και με το παραπάνω. Δεν είναι μόνο ότι απαλλάσσει την ταινία από τον με το ζόρι τρόμο αλλά την κάνει πραγματικά τρομακτική καθώς η συνεχής αγωνία για την κατάληξη της σχέσης των δύο παιδιών απογειώνεται λεπτό με το λεπτό. Μήπως τελικά η Eli θέλει να κάνει γεύμα της τον Oscar; Πόσο μπορείς να εμπιστευτείς ένα κορίτσι που τρέφεται από την σάρκα σου; Ακόμα ένα στοιχείο που θέτει προβληματισμούς γύρω από την εμπιστοσύνη στις ανθρώπινες σχέσεις. Και αυτό και αν είναι πραγματικά τρομακτικό!
Βαθιά ρομαντική λοιπόν η ταινία με μία κοινωνική προέκταση που αν και μοιάζει κάπως δυσανάγνωστη εν τούτοις απορροφάται από τον ανθρώπινο νου, σκληρή αλλά ταυτόχρονα πολύ τρυφερή καθώς αγγίζει μικρές ηλικίες (τα πιτσιρίκια παίζουν άψογα) και ανανεώνει το βλέμμα πάνω σε ένα θέμα που για καιρούς παρουσιαζόταν αρκετά μονότονα και είχε αρχίσει να κουράζει. Ανθρώπινες σχέσεις, θεματική γύρω απ’ την βία και την εμπιστοσύνη και βρικόλακες! Καλό ακούγεται, δεν βρίσκετε;