Η ταινία της ημέρας: Lock, stock and two smoking barrels/ Δύο καπνισμένες κάννες (1998)

Written by

Σκηνοθεσία: Guy Ritchie

Παίζουν: Jason Flemyng, Dexter Fletcher, Nick Moran

Υπόθεση: Ο Έντι, ένας επαγγελματίας χαρτοπαίχτης, χάνει σε μία παρτίδα και μένει με ένα τεράστιο απλήρωτο χρέος. Για να το ξοφλήσει κλέβει με την παρέα του μία συμμορία, η οποία με την σειρά της έχει κλέψει ένα κέντρο διακίνησης ναρκωτικών, με σκοπό να τα διαθέσει σε μία άλλη συμμορία αγνοώντας ότι τα κλοπιμαία της ανήκουν! Λεφτά και δύο καπνισμένες κάνες σε ένα χάος ανεπάληλλων ανατρεπτικών γεγονότων.

Γιατί να την δω;: Ο νέος Βρετανικός κινηματογράφος βρυχάται, χτυπά η καρδιά του με ταχύτατους ρυθμούς, αλητεύει και τελικά προσφέρει ταινίες με τσαμπουκά, πάνκικη διάθεση και μπόλικο βρετανικής προέλευσης χιούμορ και ειρωνεία.

Τέτοια στοιχεία έχει και η ταινία του Guy Ritchie. Τσαμπουκαλεμένοι νέοι σε ένα περιβάλλον μαφιόζικο και χουλιγκάνικο, μία κάμερα να κάνει μαγκιές, δυναμική που κοντεύει να εκραγεί σαν ηφαίστειο, γέλιο και πάλι γέλιο, ένας φρενήρης ρυθμός που σ’ αφήνει στον καναπέ σου να ασθμαίνεις, μία σκηνοθεσία με πολλά τρικ, ένα αγχώδες στα όρια της παράνοιας κλίμα, μία ατμόσφαιρα υγρή και σκοτεινή, πλούσια χαρακτηριστικά βιντεοκλιπίστικου χαρακτήρα και το μεσαίο δάκτυλο σηκωμένο προς την συντηρητική μεριά της Βρετανίας!

Ναι, τέτοιος είναι ο Guy Ritchie! Ένα τσογλάνι που θα σου δώσει μία κλωτσιά στ’ αρχίδια και θα σε κάνει να ζητήσεις εκδίκηση για πλάκα, να σπάσεις τα μπουκάλια μπύρας που θα πιεις και να τα κάνεις όπλα, να τρέξεις στα στενοσόκακα του Λονδίνου και να μπλέξεις σε καυγάδες που μόνο με μία σκηνοθεσία αλήτικη θα μπορέσεις να βγεις ζωντανός. Ένας πιτσιρικάς που κάνει σκανταλιές και όλο τον μαλώνουν. Αλλά τους γράφει στα αζήτητα και το κάνει πάλι γιατί το γουστάρει και δεν μπορεί να κάνει κι αλλιώς ρε γαμώτο! Οι «Δύο καπνισμένες κάννες» θέλουν μαγκιά, θέλουν θράσος, θέλουν τσαμπουκά.

Αν ήταν ποδοσφαιριστής, θα ήταν ο Καντονά! Αν ήταν τραγουδιστής, θα ήταν ο Frank Zappa. Αν ήταν ζωγράφος θα ήταν ο Νταλί! Και αν ήταν συγγραφέας, θα ήταν ο Μπουκόφσκι! Και αν ο κινηματογράφος δονηθεί από αυτές τις προσπάθειες, θα μας πάρει και θα μας σηκώσει όλους! Fuck modern cinema motherfucker!!