Η ταινία της ημέρας: Madeo/ Μητέρα (2009)

Written by

Σκηνοθεσία: Γιον Χο Μπονγκ

Σενάριο: Γιον Χο Μπονγκ, Εουν-κιο Παρκ

Παίζουν: Χιε-για Κιν, Μπιν Βον, Κου Γιν

Υπόθεση: Ο Γιου Ντο-γιον, ένας ελαφρως διανοητικά καθυστερημένος νεαρός άντρας, κατηγορείται για την δολοφονία μίας νεαρής κοπέλας. Η μητέρα του, πιστεύοντας ακράδαντα στην αθωότητα του γιου της, ξεκινά μία έρευνα για να αποδείξει το λάθος της αστυνομικής έρευνας και να ελευθερώσει τον γιο της

Γιατί να την δω;: Ο Γιον Χο Μπονγκ είναι ένας από τους καλύτερους Νοτιο Κορεάτες σκηνοθέτες της νέας γενιάς. Με ταινίες όπως το “Μνήμες εγκλήματος” στο ενεργητικό του φτιάχνει το δικό του κοινό και κάθε φορά βελτιώνει την αφηγηματική του γραφή. Στην “Μητέρα” ο σκηνοθέτης καταφέρνει να φτιάξει μία εξαιρετικής αισθητικής ατμόσφαιρα και να καθηλώσει από την αγωνία τον θεατή. Ο αγώνας της μητέρας για την αθωότητα του γιο της γίνεται συμπαθής από τον θεατή ο οποίος αμέσως αναγνωρίζει την αθωότητα του νεαρού. Η συμπόνοια στο πρόσωπο του νεαρού αλλά κυρίως στο δράμα της μάνας θα δικαιολογήσουν τις ακραίες ενέργειες στις οποίες θα προβεί. Ο δικαστής θεατής θα βρεθεί αντιμέτωπος με αρκετά διλήμματα τόσο όσον αφορά την ηθική όσο κυρίως στην δυσκολία εξαγωγής κάποιου συμπεράσματος γύρω από την αστυνομική πλευρά της υπόθεσης.

Το οιδιπόδειο σύμπλεγμα είναι φανερό από την αρχή και κορυφώνεται όσο περνά η ώρα. Το υπαρξιακό δράμα της μάνας την κάνει να μοιάζει σαν ηρωίδα σε αρχαία τραγωδία. Η σκηνοθεσία του Μπονγκ δεν αφήνει κανένα περιθώριο αμφισβήτησης της αθωότητας του νεαρού καθώς και την οποιαδήποτε αμφισβήτηση γύρω από τα αγνά και ανιδιοτελή κίνητρα της μητέρας. Το φινάλε απογειώνει το καλοδομημένο δράμα μυστηρίου και το καλογραμμένο σενάριο βρίσκει ανακούφιση στον συνδυασμό της αμερικανικής εκδοχής των ταινιών του είδους και στον συναισθηματικό κόσμο του ασιατικού σινεμά. Η φωτογραφία του είναι και πάλι υψηλότατου επιπέδου ειδικά στα σκοτεινά εξωτερικά πλάνα της υγρής μικρής πόλης. Η αγάπη λοιπόν του γονιού γίνεται θηλιά για τον ίδιο και ένα μικρό διαμαντάκι πέφτει στα χέρια μας και μας ζητά την κατάλληλη θέση στην κινηματογραφική μας μνήμη.