Σκηνοθεσία: Wes Anderson
Παίζουν: Jared Gilman, Kara Hayward, Bruce Willis, Edward Norton, Bill Murray
Υπόθεση: 1965. Νέα Αγγλία. Δύο πιτσιρίκια το σκάνε από τους δικούς τους για να ζήσουν τον άγουρο έρωτα τους και αναστατώνουν την μικρή τοπική κοινωνία.
Γιατί να την δω;: Είναι τεράστιο κέρδος για κάποιον σκηνοθέτη να καταφέρει να καταλήξει στο στυλ του. Και είναι μεγάλο το ρίσκο να διατηρεί το ύφος του και να το εξελίσσει. Αν δε ο τρόπος αφήγησης έχει και κάτι το σκηνοθετικά διαφορετικό, τότε πρόκειται για κέρδος τόσο για τον σκηνοθέτη όσο και για τον θεατή και τον κινηματογράφο γενικότερα. Ο Wes Anderson, γέννημα θρέμμα της αμερικάνικης νεοκουλτούρας, τζογάρει από την αρχή της καριέρας του και βγαίνει κερδισμένος. Πρωτοείδαμε το διαφορετικό του στυλ στο Rushmore το 1998 και από τότε κάθε του ταινία είναι και μία καινούργια έκπληξη. Για τους φανατικούς οπαδούς του, που όσο πάνε και αυξάνονται, το Moonrise Kingdom, είναι το σκηνοθετικό του peak. Η χρήση της φόρμας του επιτρέπει να αφοσιωθεί στο οπτικό κομμάτι και να εντάξει ομαλά τους ηθοποιούς σαν μέρους του όλου. Η κάμερα γίνεται στυλό και οι ηθοποιοί έρχονται σαν εργαλεία δουλειάς να συμπληρώσουν το χτίσιμο. Δεν είναι λίγες αναφορές στην συμμετρία των κάδρων του Wes Anderson (συμμετρία σε σημείο υστερίας!). Και η συγκεκριμένη ταινία κινείται σ’ αυτό το επίπεδο. Η χρωματική παλέτα του Anderson πηγαίνει πιο κοντά στο κίτρινο, οι μουσικές επιλέγονται με ιδιαίτερη προσοχή, το ζουμ ξαναποκτά χρησιμότητα και τα πιτσιρίκια πρωταγωνιστές μας κάνουν να πάθουμε πλάκα με την ερμηνεία τους! Χαρακτηριστικό επίσης των ταινιών του Anderson είναι το διάσημο καστ που συνήθως δεν έχει πρωταγωνιστικό ρόλο! Βλέπουμε μία μικρή παρουσία του αγαπημένου του (και μου!) Bill Murray, ένα μικρό πέρασμα του απολαυστικού Jason Schwartzman, έναν σχεδόν ασήμαντο ρόλο της Tilda Swinton! Και όμως, το να παίζεις σε ταινίες ενός από τους καλύτερους σκηνοθέτες των ημερών μας είναι τιμή και εμπειρία. Να σημειώσω κλείνοντας ότι η τελευταία ταινία του Anderson (την οποία θα βρείτε στις κριτικές μας) το Hotel Grand Budapest διατηρεί- αν όχι ανεβάζει- το ήδη υψηλό επίπεδο κινηματογραφικής πληρότητας των ταινιών του Anderson. Καλοκαιρινή απόλαυση!