Αφιέρωμα στον Σίντνευ Λιούμετ (3/3)
Σκηνοθεσία: Σίντνευ Λιουμετ
Σενάριο: Πάντι Καγιέφσκι
Παίζουν: Φάγιε Νταναγουέι, Ουλίαμ Χόλντεν, Πίτερ Φιντς
Φώτα; Κάμερα; Ψέματα; Πάμε! Ο μαγικός κόσμος της τηλεόρασης κυρίες και κύριοι! Ωμός, βρόμικος, πλάνος από μέσα αλλά γυαλιστερός απ’ εξώ. Θέλεις να βουτήξεις να γευτείς την βρωμιά του, να κινήσεις τα νήματα, να πεις στους άλλους «κοιτάχτε με, εγώ είμαι ο πιο δυνατός απ’ όλους σας!». Όλη αυτή η ζάλη του τηλεοπτικού κυκλώματος μοιάζει λογική και γνώριμη στον θεατή της εποχής μας. Πόσο αληθινή όμως έμοιαζε σ’ αυτόν του ’76;
Ο Λιούμετ φτιάχνει μια ταινία για το μέλλον με συστατικά του παρόντος. Μία ταινία γεμάτη φρενίτιδα, κλειστοφοβική, απαισιόδοξη, γεμάτη τρέλα, με πολλους χαρακτήρες, με μεγάλο κοινό, με κάμερες, μικρόφωνα και δόξα, πολλή δόξα! Οι έκπτωτοι του θεάματος δεν μπορούν να ξεκολλήσουν απ’ την δόξα. Θα κάνουν τα πάντα για να επενέλθουν. Και οι υπεύθυνοι της τηλεόρασης θα κάνουν τα πάντα για να βγάλουν λεφτά. «Ας είναι ό,τι θέλει αρκεί να πουλάει». Η εκμετάλλευση ανθρώπου από άνθρωπο γίνεται εκμετάλλευση ανθρώπου από την κάμερα η οποία χτίζει γύρω από την δύναμη της μία βαριά βιομηχανία, μία εξουσία.
Σε μία ακόμα ταινία, ο Λιούμετ καταφέρει να ασχοληθεί με παραπάνω από έναν χαρακτήρες και να τους παρουσιάσει άκρως πετυχημένα χωρίς καμία στιγμή να χαθεί το ενδιαφέρον μας και να υποτιμήσει την παρουσία ενός εις βάρος κάποιου άλλου. Καταφέρνει ακόμα να δημιουργήσει μία σχεδόν αποπνικτική ατμόσφαιρα γεμάτη ένταση και καταφέρνει να μας βάλει σε έναν γρήγορο ρυθμό, αμείωτο σχεδόν, με εξάρσεις, με συναισθηματισμούς αλλά και με ωμή πραγματικότητα, άκομψα όπως ακριβώς πρέπει να ‘ναι, χωρίς προετοιμασία, χωρίς διάθεση κρυψίνοιας, με τόλμη, με άποψη. Ναι ο Λιούμετ είναι ένας από τους σκηνοθέτες που έχει γνώμη πάνω στα πράματα και μπορεί να την επικοινωνεί με τρόπο απλό, αβίαστο και ταυτόχρονα βαθιά κινηματογραφικό!