Σκηνοθεσία-Σενάριο: Τζιάνι ντι Γκριγκόριο
Παίζουν: Τζιάνι ντι Γκριγκόριο, Βαλέρια ντε Φραντζίσκις, Μαρία Κάλι
Υπόθεση: Δεκαπενταύγουστος στην άδεια Ρώμη. Ο Τζιάνι ζει με την ηλικιωμένη μητέρα του. Χρωστάει λεφτά παντού και μη μπορώντας να αντεπεξέλθει στις οικονομικές του υποχρεώσεις ισοτιμά το χρέος του με την φροντίδα τριών ακόμα ηλικιωμένων κυριών για τις μέρες γύρω απ’ τον Δεκαπενταύγουστο.
Γιατί να την δω;: Έχει ενδιαφέρον. Αλλιώς δεν θα σας την πρότεινα θα μου πείτε, αλλά στην περίπτωση μας το ενδιαφέρον έγκειται όχι τόσο στην ιστορία, ούτε στις ερμηνείες, ούτε σε καμία ιδιαίτερα πρωτότυπη σκηνοθετική προσέγγιση. Έγκειται στο γεγονός της απλότητας. Μίας απλότητας που χαιδεύει την οθόνη και βγαίνει βίαια να ακουμπήσει στο πλάι σου όντας ο ίδιος αρκετά αποστασιοποιημένος απ’ αυτό που παρακολουθείς. Οι διάλογοι μοιάζουν να φτιάχνονται εκείνη την στιγμή. Τις περισσότερες φορές δεν λένε και κάτι ενδιαφέρον (για φαγητό μιλάνε πιο πολύ). Η υποκριτική είναι ανύπαρκτη. Σ’ αυτό βοηθά και το γεγονός ότι και οι τέσσερις αξιαγάπητες γιαγιάδες παίζουν για πρώτη φορά σε ταινία! Ο φωτισμός προέρχεται αποκλειστικά από το φυσικό φως. Τι μας θυμίζει όλο αυτό; Ιταλικό ρεαλισμό! Ναι, σίγουρα υπάρχουν στοιχεία που αποκλίνουν από την βάση του εν λόγω κινήματος (εσωτερικές σκηνές, μη κοινωνικοπολιτικό θέμα) αλλά παρ’ όλα αυτά μας κλείνει το μάτι στην ιταλική παράδοση.
Ο Τζιάνι ντι Γκριγκόριο (σεναριογράφος του υπέροχου Γόμορρα) γράφει έναν ρόλο για τον εαυτό του. Αδιαφορεί για την πληρότητα των κινηματογραφικών κανόνων και αποδίδει με τρόπο αφαιρετικό ένα πολύ απλό θέμα. Η εμπειρία ως θεατής είναι σίγουρα ξεχωριστή. Ίσως να έχει μουσειακή αξία (αν μπορώ να χρησιμοποιήσω τόσο αδόκιμα τον όρο ) αλλά δεν παύει να τολμά και να αναγνωρίζει την θέση της ως ξεχωριστή οντότητα μέσα στην συνηθισμένη αφήγηση του κλασικού κινηματογράφου.