Σκηνοθεσία: Edgar Wright
Παίζουν: Simon Pegg, Nick Frost, Kate Ashfield
Υπόθεση: Ένας άντρας, κάτοικος Λονδίνου ο οποίος είναι ολίγον τι…ιδιαίτερος, προσπαθεί να ξανακερδίσει την πρώην του. Μία επιδρομή ζόμπι του χαλάει τα σχέδια και το αρχικό του πλάνο αλλάζει και από το κυνήγι του έρωτα φτάνει στο κυνήγι της επιβίωσης.
Γιατί να την δω;: Το γέλιο της ζωής μου! Όχι δεν υπερβάλω! Από την πρώτη κιόλας σκηνή το βρετανικό χιούμορ πετιέται σαν πίδακας και πιτσιλά με αίμα την οθόνη μας. Πόσο μπορεί να φτάσει η ηθελημένη βλακεία ενός σεναρίου και πόσο «ηλίθια» ενηλικιώνεται νοητικά ένας άντρας; Οι απαντήσεις δίνονται με τέτοια ένταση και με τέτοιο ρυθμό που δεν προλαβαίνεις να ανασάνεις. Ναι εντάξει, έχει και κάποιες κοιλιές το έργο. Αλλά δεν μας χαλάει καθόλου αυτό!
Τα κλισέ των προηγούμενων ταινιών με πρωταγωνιστές ζόμπι επαναλαμβάνονται αλλά από την πλευρά της παρωδίας. Η ισορροπία μεταξύ τρόμου και γέλιο γέρνει προς την πλευρά του δεύτερου. Οι φιλμικές αναφορές στον Ρομέρο σε κάνουν να δακρύζεις απ’ τα γέλια. Οι τρόποι αντιμετώπισης τους εχθρού ποικίλουν τόσο που αναγκάζεσαι να υποκλιθείς στην έμπνευση των σεναριογράφων, οι οποίο παρεπιπτόντως είναι ο Simon Pegg, δηλαδή ο πρωταγωνιστής και ο Edgar Wright δηλαδή ο σκηνοθέτης.
Τα στοιχεία της κοινωνικής σάτιρας είναι πολλά. Χαρακτηριστική η πρώτη σκηνή στην οποία ο Shaun δεν αντιλαμβάνεται την παρουσία των ζόμπι δίπλα του και συνεχίζει ακάθεκτος την πορεία του μέχρι το ψιλικατζίδικο! Ο χαβαλές βρίσκει την επέκταση του στην συνεχή και πολλές φορές προβοκατόρικη ρητορεία των Βρετανών περί απειλής και κινδύνου. Οι δημιουργοί βάζουν την σφραγίδα τους σε ένα νέο είδος (ας το πούμε zombedy) και αφήνουν την σοβαροφάνεια να κάτσει σπίτι της. Η λεπτή γραμμή ανάμεσα στο χιούμορ και στην χαζομάρα δεν ξεπερνιέται και έτσι έχουμε μία ταινία που αν και δεν άλλαξε και κάτι τρομερό στην ιστορία του σινεμά, εν τούτοις ήρθε με ειλικρίνεια μπροστά μας και με έναν και μόνο στόχο: να μας κάνει να γελάσουμε! Νομίζω πως το κατάφερε!