Σκηνοθεσία: Banjong Pisanthanakun, Parkpoom Wongpoom
Παίζουν: Ananda Everintham, Natthaweeranch Thongmee, Achita Sikamana
Υπόθεση: Ένας φωτογράφος παρατηρεί μία παράξενη γυναικεία παρουσία σε μερικές φωτογραφίες του. Ξεκινά μία έρευνα για να βρει ποια είναι αυτή η άγνωστη γυναίκα μέχρι που καταλήγει στο ίδιο του το παρελθόν.
Γιατί να την δω;: Ήρθε η ώρα να προτείνουμε μία ταινία horror! Και τι καλύτερο από μία ταινία γυρισμένη από τους μετρ του είδους, του ασιάτες. Βέβαια πρόκειται για μεγάλη έκπληξη στο ότι η παραγωγή έγινε στις Φιλιππίνες. Μία παραγωγή που δεν έχει τίποτα να ζηλέψει από τις αντίστοιχες του Hollywood. Δυστυχώς η ιαπωνική μεταφορά της είναι μία παταγώδης αποτυχία. Γι αυτό και μεις θα μιλήσουμε για την πρώτη βερσιον της ταινίας η οποία έγινε το 2004.
Μία ταινία τρόμου, που πολλές φορές τις μπερδεύουμε μ’ αυτό που ονομάζουμε θρίλερ (horror movie και thriller αντίστοιχα) κρίνεται βάσει του πόσο έχει καταφέρει να περάσει την απόκοσμη ατμόσφαιρα του περιβάλλοντος του φιλμ και πόσο σε κάνει να τρομάξεις. Το ξαφνικό πέταγμα μπροστά στην κάμερα, η παρουσία κάποιου εκεί που δεν το περιμένεις, ο φόβος του αγνώστου, το σκοτάδι κτλ προκαλούν ρίγη τρόμου και κάνουν τον θεατή ευάλωτο. Δεν είναι τυχαίο πως η ταινία τρόμου είναι το μόνο είδος που μπορεί να προκαλέσει τόση έντονη αντίδραση του ανθρώπινου οργανισμού.
Πολλοί από τους θεατές απορρίπτουν εξ αρχής τις ταινίες του είδους διότι το μη ερμηνεύσιμο λογικά στόρυ της ταινίας τους προκαλεί παράλληλες σκέψεις. Εκεί βέβαια ποντάρει το horror. Συνήθως πραγματεύεται ιστορίες που ανήκουν στην σφαίρα του μη εξηγήσιμου, του μεταφυσικού. Αυτού που ο άνθρωπος έχει αποτύχει ως τώρα να ερμηνεύσει ή δεν έχει πεισθεί για την παρουσία του. Φαντάσματα, πνεύματα, νεκροζώντανοι, τέρατα κτλ. συνθέτουν μία ενιαία εικόνα που στοιχειώνει τα όνειρα των ανθρώπων. Όλα βέβαια πηγάζουν από τον φόβο του θανάτου. Αλλιώς ποιος ο λόγος να τρομάξεις με κάτι που δεν μπορείς να ερμηνεύσεις; Τι θα άλλαζε αν δίπλα σου στεκόταν το στοιχειό του σπιτιού που μένεις αν δεν υπήρχε ο παντοτινός φόβος του θανάτου;
Οι ταινίες του είδους λοιπόν, πρέπει να βρίσκουν συνεχώς τρόπους για να τρομάζουν τους ανθρώπους. Όσο η επιστήμη προχωρά και οι ερμηνείες τέτοιων φαινομένων πληθαίνουν, τόσο πιο πανούργοι πρέπει να γίνουν οι σκηνοθέτες, οι σεναριογράφοι και οι παραγωγοί. Το μεταφυσικό πάντα επηρέαζε τον ανθρώπινο νου που είναι φτιαγμένος για να προσπαθεί να δίνει απαντήσεις σε προβλήματα. Τέτοιο οξύ νου έχουν και οι Ασιάτες οι οποίοι δεν έχουν ξεχάσει ακόμα τον τρόμο της Χιροσίμα και του Ναγκασάκι. Στοιχειό γι αυτούς και πηγή συνεχούς έμπνευσης. Ο σκοτεινός και απαισιόδοξος κινηματογράφος που ανέπτυξαν πρώτοι οι Ιάπωνες (βγάζουμε τους Κινέζους από το παιχνίδι που έχουν την δική του παράδοση) επηρέασε κατά το δοκούν τους γειτονικούς δημιουργούς.
Τόσο ώστε να φτάσουμε και να αναφερόμαστε στην παρούσα πρόταση για ένα σινεμά που δεν γεμίζει το μάτι στο άκουσμα του. Παρ’ όλα αυτά, καταφέρνει να δημιουργήσει μία ταινία τρόμου με τα όλα της. Με επίκεντρο την τεχνολογία και δη μητέρα του σινεμά, την φωτογραφία, οι Banjong Pisanthanakun και Parkpoom Wongpoom στοιχειώνουν με την παρουσία μίας όμορφης κοπέλας τις φωτογραφίες ενός επαγγελματία του είδους. Ο αρχικός του τρόμος θα αντικατασταθεί με περιέργεια (στοιχείο απαραίτητο για την εξέλιξη της ιστορίας των horror movies) και προς μεγάλη του έκπληξη θα φτάσει στα δικά του φοιτητικά χρόνια. Το μαρτύριο στο οποίο θα εγκλωβιστεί είναι ιδιαίτερα πρωτότυπο όπως ξεχωριστός είναι και ο τρόπος που κάνει την παρουσία του το πνεύμα. Άψογη χρήση της φωτογραφικής μηχανής και της φωτογραφίας και οι αναμνήσεις που βρίσκονται τυπωμένες σε φιλμ ζωντανεύουν και σκορπούν τον τρόμο!