Σκηνοθέτης: Τζόζεφ Μάνκιεβιτς
Σενάριο: Άντονυ Σάφερ
Παίζουν: Λόρενς Ολίβια, Μάικλ Κέιν
Υπόθεση: Ένας άντρας με έντονη την διάθεση θεατρινισμού και παιχνιδιού καλεί τον εραστή της γυναίκας του στο σπίτι του. Τα αποτελέσματα; Θανάσιμα!
Γιατί να την δω;: Έχουμε τονίσει πολλές φορές την δυσκολία μεταφοράς ενός θεατρικού έργου στον κινηματογράφο. Οι εξαιρέσεις είναι για να επιβεβαιώνουν τον κανόνα και εδώ έχουμε να κάνουμε με μία τέτοια. Ο μαινχαισμός αχρηστεύεται και η μετάβαση από το καλό στο κακό και από την φωτεινή στην σκοτεινή πλευρά των χαρακτήρων είναι συνεχής. Η γάτα γίνεται ποντίκι και το αντίθετο. Οι έντονες στιγμές στιχομυθίας και η διαλεκτική διάθεση του σεναρίου δίνει μεν μία θεατρική πλευρά στο έργο αλλά η πινελιά του Μάνκιεβιτς το αποφορτίζει από την μονοδιάστατη παρουσίαση του και βάζει την κάμερα σε σημαντική θέση.
Η λαβυρινθώδης αφήγηση και η πλάστιγγα που δεν λέει να γείρει ποτέ από κάποια πλευρά προσφέρει έναν αγχωτικό ρυθμό. Οι πρωταγωνιστές είναι “κύριοι”, ευγενικοί και χρησιμοποιούν την λογική σε κάθε τους εμπόδιο. Μόνο όταν η λογική δεν αρκεί για να βγει νικητής απ’ αυτή την μάχη τότε μπαίνει στο παιχνίδι η βία και ο άνθρωπος γίνεται ζώο. Η ταινία εξελίσσεται σε έναν χώρο (το σπίτι του Άντριου) δίνοντας την αίσθηση της κλειστοφοβίας και της φυλακής. Ορίζεται ο χώρος δράσης και ο τρόπος προσέγγισης των χαρακτήρων αλλά αρκεί άραγε αυτό; Η ταινία ξεκινά από την μέση ενός λαβύρινθου και μάλλον καταλήγει σ αυτόν. Η δύναμη του ανθρώπου, η λογική του, το δυνατό του στοιχείο απέναντι στα υπόλοιπα ζώα, υμνείται, χρησιμοποιείται κατά κόρον αλλά στο τέλος μένει η απορία αν κερδίζει ή τελικά βγαίνει χαμένη. Εξαιρετικές ερμηνείες από τους δύο τεράστιους ηθοποιούς που το θεατρικό τους παρελθόν τους βοηθά στο να ανταπεξέλθουν στις διαλογικές απαιτήσεις της ταινίας. Μία διαφορετική οπτική των ταινιών ‘who done it’.